Maciej Rybiński (generał)

{{{imię i nazwisko}}}

[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt={{{alt grafiki}}}|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia	{{{data urodzenia}}} {{{miejsce urodzenia}}}
Data i miejsce śmierci	{{{data śmierci}}} {{{miejsce śmierci}}}
Odznaczenia
{{{odznaczenia}}}

{{Biogram infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = | data urodzenia = | imię i nazwisko = | opis grafiki = | miejsce śmierci = | data śmierci = | odznaczenia = | grafika = | commons = | miejsce urodzenia = Nieznane pola: "zmarl", "data_urodzin", "opis_grafiki", "miejsce_urodzin", "miejsce_smierci", "Nazwa_grafiki", "data_smierci", "on" oraz "Biogram_osoby".

Maciej Rybiński herbu Wydra (ur. 24 lutego 1784 w Sławucie na Wołyniu, zm. 17 stycznia 1874 w Paryżu), polski generał, ostatni wódz naczelny powstania listopadowego.

Wstąpił do armii francuskiej w 1805, rok później został adiutantem Louisa Sucheta, późniejszego marszałka i para Francji. W 1807 przeszedł do armii Księstwa Warszawskiego, uczestniczył w wojnie polsko-austriackiej 1809, kampanii rosyjskiej Napoleona 1812 oraz kampanii saskiej 1813, gdzie walczył w bitwach: Smoleńskiem, Możajskiem oraz Lipskiem. W czasie ostatniej bitwy pod Lipskiem został wzięty do niewoli. Dwa lata później w stopniu majora wstąpił do armii Królestwa Polskiego.

Po wybuchu powstania listopadowego w nocy 29/30 listopada 1830 dowodził najpierw pierwszym pułkiem Piechoty Liniowej, później Dywizją Piechoty.
W jego sztabie korpusu lekarzem był Aleksander Okorski Podczas powstania listopadowego walczył w bitwach pod:

• Wawrem 19/20 lutego 1831 r., bitwa nie została rozstrzygnięta;
• Tykocinem;
• Ostrołęką 26 maja 1831 r.

Po zdobyciu Warszawy przez Rosjan we wrześniu 1831 awansował do stopnia generała dywizji. 10 września 1831 objął stanowisko naczelnego wodza powstania, był nim do 23 września 1831, kiedy zebrał się Sąd Powstańczy w Płocku, w którym uczestniczył. Stanowisko naczelnego wodza zostało powierzone tymczasowo gen. Janowi Nepomucenowi Umińskiemu. Po raz drugi wodzem naczelnym został 24 września, był nim do 5 października 1831. Został oskarżony o rokowania z gen. Paskiewiczem w sprawie kapitulacji. 5 października 1831 r. skierował 20-tysięczną armię do Prus.

Po upadku powstania, wyjechał na emigrację do Paryża, gdzie w 1843 roku założył Stronnictwo Wojskowe. Zmarł 17 stycznia 1874 w Paryżu. Pozostawił po sobie Pamiętniki z lat powstania listopadowego.