Max Baer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Max Baer
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Maximillian Adalbert Baer

Pseudonim

Livermore Larruper

Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1909
Omaha

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1959
Los Angeles

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

189 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

81

Zwycięstwa

68

Przez nokauty

52

Porażki

13

Strona internetowa

Maximillian Adalbert „Max” Baer (ur. 11 lutego 1909 w Omaha, zm. 21 listopada 1959 w Los Angeles) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata wagi ciężkiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z mieszanej rodziny. Jego ojciec Jacob Baer (1875–1938) był niepraktykującym żydem, a matka Dora Bales (1877–1938) protestantką irlandzko-szkockiego pochodzenia[1]. Baer, wychowany jako katolik, nosił na swych spodenkach bokserskich gwiazdę Dawida[2].

Porzucił szkołę po 8. klasie, by pomagać ojcu w prowadzeniu rancza[3].

Jego brat Buddy Baer był również zawodowym bokserem, który walczył z Joe Louisem o mistrzostwo świata, a syn Max Baer Jr. popularnym aktorem, znanym głównie z jednej z głównych ról w serialu The Beverly Hillbillies.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1929. Wygrał 17 z pierwszych 19 walk, w tym większość przez nokaut.

25 sierpnia 1930 w San Francisco Baer zmierzył się z Frankiem Campbellem. W 5. rundzie przypuścił atak zadając wiele ciosów. Nieprzytomny Campbell stał oparty o liny, zanim osunął się na deski. Zmarł następnego dnia w szpitalu wskutek ciężkiego wstrząśnienia mózgu. Po tej walce Baer, który czuwał przy łóżku Campbella, obawiał się gwałtownego atakowania przeciwników[4].

Następną walkę Baer stoczył pół roku później, przegrywając na punkty z Erniem Schaafem. W lutym 1931 pokonał go Tommy Loughran, a w lipcu tego roku Paulino Uzcudun. Później stoczył serię zwycięskich pojedynków, wygrywając m.in. dwukrotnie z Kingiem Levinskym w 1932. 31 sierpnia tego roku w Chicago ciężko znokautował Erniego Schaafa (rewanżując mu się za poprzednią porażkę), który był nieprzytomny przez ponad pięć minut. Schaaf zmarł pół roku później po walce z Primo Carnerą. Obrażenia poniesione w walce z Baerem mogły się do tego przyczynić[4][5].

8 czerwca 1933 w Nowym Jorku Baer pokonał przez techniczny nokaut w 10. rundzie byłego mistrza świata Maksa Schmelinga, a rok później, 14 czerwca 1934 w Nowym Jorku sam został zawodowym mistrzem świata wagi ciężkiej po zwycięstwie, przez techniczny nokaut w 11. rundzie, nad obrońcą tytułu Primo Carnerą. Stracił mistrzostwo już w następnej walce 13 czerwca 1935 w Nowym Jorku, gdy pokonał go na punkty Jim Braddock. 24 września 1935 w Nowym Jorku Baer został znokautowany w 4. rundzie przez Joe Louisa.

Stoczył potem jeszcze 31 walk, wygrywając 27 z nich. Zakończył karierę w 1941.

Zarówno podczas kariery bokserskiej, jak i po niej występował w filmach. W 1933 zagrał główną rolę w filmie The Prizefighter and the Lady, w którym wystąpili również Myrna Loy, Walter Huston oraz bokserzy – Primo Carnera i Jack Dempsey. Później występował wspólnie z innym byłym mistrzem świata (w wadze półciężkiej) Maxie Rosenbloomem.

Zmarł w 1959. Został wybrany w 1995 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

W 2005 Ron Howard zrealizował biograficzny film Człowiek ringu (Cinderella Man), gdzie postać Maxa Baera zagrał Craig Bierko; jednak sposób jego prezentacji odbiega od rzeczywistości[2].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]

Seriale TV[edytuj | edytuj kod]

  • 1953: The Abbott and Costello Show – odc.: „Killer’s Wife” jako zabójca
  • 1957: Playhouse 90 (CBS) – odc.: „Requiem for a Heavyweight” jako Mike
  • 1958: Make Room For Daddy odc.: „Rusty The Bully” w roli samego siebie
  • 1960: Nietykalni (The Untouchables) – odc.: „The Doreen Maney Story” jako bokser

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. David Fellerath (2005-06-02): Fight Snub. Slate. [dostęp 2017-01-19]. (ang.).
  2. a b Ariel Scheib, Max Baer (1909-1959), Jewish Virtual Library [dostęp 2013-04-20] (ang.).
  3. Max Baer, International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-04-20] (ang.).
  4. a b Mike Casey, A History Of Violence: Max Baer, Boxing.com, 26 czerwca 2012 [dostęp 2013-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-26] (ang.).
  5. Rich Thomas, Max Baer: The Menacing Clown Prince of Boxing, Yahoo! Voices, 20 lipca 2008 [dostęp 2013-04-20] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]