Mennica Wenezueli
 Siedziba Mennicy widziana z Alei José Casanova Godoy w Maracay. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1802 (Mennica Królewska w Caracas) |
| Dyrektor |
Generał GNB Licdo. Miguel Andri Gordillo Rincón[2] |
Położenie na mapie Wenezueli  | |
| 10,25583°N 67,56806°W/10,255833 -67,568056 | |
| Strona internetowa | |
Mennica Wenezueli (hiszp. La Casa de la Moneda de Venezuela) jest instytucją głównego zarządzania zależną od Banku Centralnego Wenezueli, odpowiedzialną za wybicie monet i drukowanie banknotów na prawny środek płatniczy w Wenezueli. Zajmuje się również produkcją cennych przedmiotów, jak znaczki pocztowe, znaczki podatkowe, papier stemplowy[3]. Jej funkcjonowanie jest określone w prawnych dyspozycjach Banku Centralnego, aby wydawać banknoty i monety. Jest także miejscem, gdzie są przechowywane rezerwy międzynarodowe państwa[4].
Instytucja jest odpowiedzialna za istnienie wystarczających środków płatniczych w kraju do utrzymania funkcjonowania gospodarki narodowej. Posiada charakter ogólnego zarządu Banku Centralnego Wenezueli z rangą wiceprezydenta[4].
Swoje pochodzenie datuje na epokę kolonialną, kiedy mennica z siedzibą w Caracas zaczęła produkować monety dla ówczesnej prowincji około 1802 roku. Dzisiaj ma swoją siedzibę w Hacienda La Placera w Maracay[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
_1814.jpg)
Okres kolonialny[edytuj | edytuj kod]
Produkowanie monet w Wenezueli zostało zainicjowane na początku dziewiętnastego wieku, w okresie Kapitanatu Generalnego Wenezueli. Kapitan Generalny Manuel de Guevara y Vasconcelos zarządził z myślą o centralizacji eliminację żetonów, które handlowcy samodzielnie fabrykowali, by sfinalizować swoje transakcje. 12 czerwca 1802 roku powstała Mennica Królewska w Caracas, która rozpoczęła bicie monet miedzianych bez znaku menniczego, jako jedyna kolonia[5]. Od 1810 roku mennica biła zarówno srebrne monety o nominale 1 i 2 reale, jak i miedziane o nominale ½ i ¼ reala.
Okres niepodległościowy[edytuj | edytuj kod]
W czasie wojny o niepodległość placówka wielokrotnie przechodziła z rąk do rąk między rojalistami a patriotami. Instytut był utrzymywany przez republikańskich patriotów aż do ofensywy rojalistów w 1814 roku. Ówczesny intendent zlecił Felipe de Llaguno dalszą emisję monet, ale w 1815 roku rojalista Pablo Morillo nakazał zamknięcie działalności. Jednak w następnym roku rozkaz królewski zadekretował jej ponowne otwarcie z dniem 1 października 1816. Tymczasem w różnych miejscowościach kraju utrzymywanych przez patriotów emitowano nieoficjalne monety na użytek zwolenników niepodległości.
Ostateczny triumf patriotów i powstanie Wielkiej Kolumbii oznaczało boom na emisję monet w Bogocie, Popayán i Caracas. Mennictwo w Caracas w latach 1821–1823 polegało na biciu monet o nominale dwóch reali i cuartillo. Pojawiły się jednak trudności w dostarczaniu surowców metalowych do wyrobów oraz dystrybucji, tak że Carlos Soublette, ówczesny Intendent Wenezueli, nakazał jej zamknięcie 31 stycznia 1823 roku z powodu niedoboru metali szlachetnych do bicia[6].
Okres republikański[edytuj | edytuj kod]
Przez następne sześć lat, aby zaspokoić popyt, używano ponownie zapieczętowanych monet kolonialnych. Trudności trwały nadal w 1828 roku, więc Junta de Arbitrios postanowiła bić monety o niskim nominale w ilości niezbędnej dla finansów. W związku z tym 14 sierpnia 1829 roku ponownie otwarto mennice i zadekretowano produkcję czterdziestu tysięcy pesos w quartos de real macuquinos[7]. Jednak 5 lipca 1830 roku kongres zgodził się na zamknięcie placówki na dobre. Po rozpadzie Wielkiej Kolumbii obieg monet wzrastał aż do 1843 rok, kiedy to monety narodowe zaczęto produkować w fabrykach za granicą[4].
Kilkadziesiąt lat później, w 1885 roku, generał Antonio Guzmán Blanco podpisał w Londynie umowę z Miguelem Tejerą na zainstalowanie nowej mennicy, która miała mieć siedzibę w Caracas lub La Guaira, a której surowcem miało być złoto wydobywanie w kopalniach Guayany. Tejera przekazał koncesję francuskiej firmie C.A. La Monnaie, która była związana z grupą biznesową braci Péreire. Umowa, ważna przez 20 lat, przewidywała, że nowy instytut powinien wybić cztery miliony boliwarów w złocie i srebrze[6]. Nowa mennica została zainaugurowana przez Guzmána Blanco 16 października 1886 roku i mieściła się przy Esquina El Cuño. Rząd stał się nadzorcą bicia monet poprzez Inspektora Krajowego w Pancho. Podobno, gdy Inspektor pokazał Prezydentowi kopię pierwszych złotych monet wyprodukowanych przez tę Izbę, ten wykrzyknął: “Jakie piękne, Pancho!” stąd przydomek nadany tym monetom.
W październiku tegoż roku obcą walutę uznano za towar i zakazano jej importu, a także zarządzono, że banknoty, emitowane przez Bank Komercjalny i Banco de Carabobo powinny być przyjmowane we wszystkich krajowych urzędach i nadal krążyć po wartości ustalonej przez rynek[7], środki, które umożliwiały Wenezueli posiadanie własnego systemu monetarnego. W 1887 roku Kongres uchwalił przepisy zastrzegające sobie prawo do określenia liczby monet przeznaczonych do obiegu. Izba odnotowała jednak nadwyżkę w mennictwie, przekraczająca ustaloną kwotę, co doprowadziło do zachwiania równowagi w finansach. Protest kupców do urzędującego prezydenta Hermógenesa Lópeza spowodował, że Kongres nakazał wstrzymanie działalności menniczej Casa. Placówka została zlikwidowana z powodu nieporozumień z firmą La Monnaie, ale w 1890 roku rząd nabył pomieszczenia La Casa i stał się odpowiedzialny za pieczęć narodową. Od tego roku monety wenezuelskie były ponownie produkowane za granicą[4].
Okres współczesny[edytuj | edytuj kod]
Idea własnej mennicy Wenezueli została podjęta ponownie w 1983 roku, w celu zwiększenia stopnia autonomii kraju w dostarczaniu środków płatniczych. Władze Banku Centralnego Wenezueli nabyły obok swojej siedziby w Caracas działkę o powierzchni 10 367 m², na której miała powstać fabryka, w miejscu, gdzie obecnie znajduje się Plaza Juan Pedro López. Mennica Brazylijska została zakontraktowana do przeprowadzenia studiów wykonalności i realizacji. W związku z pozytywnymi wynikami, Bank Centralny zatwierdził projekt. Kwatera główna została przeniesiona do Hacienda La Placera na obrzeżach Maracuay ze względów strategicznych związanych z dostępnością i bliskością portów La Guaira i Puerto Cabello[1]. Budowę kompleksu rozpoczęto w 1989 roku, a działalność operacyjną rozpoczęto we wrześniu 1999 roku. Wenezuelska mennica zatrudnia ponad 600 pracowników.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c „Casa de la Moneda de Venezuela” (html).Bank Centralny Wenezueli. Zarchiwizowane z oryginału 23 kwietnia 2018 r. Dostęp 23 kwietnia 2018 r. „W 1989 roku BCV ze względów strategicznych postanowiło zrealizować projekt poza obszarem miejskim miasta Caracas. Hacienda La Placera, w Maracay, spełniała warunki niezbędne do realizacji projektu, takie jak bliskość portów, dobre szlaki komunikacyjne i dostępność usług publicznych, a także znajdowała się w ważnym dla kraju ośrodku miejskim.”.
- ↑ López, Manuel (19 listopada 2017). „Casa de la Moneda de Venezuela es clave para fortalecer ampliación del cono monetario” (html). Correo del Orinoco. Zarchiwizowane z oryginału 19 listopada 2017 r. Dostęp 23 kwietnia 2018 r. „Lobo był w towarzystwie dyrektorów Sohail Hernández Parra, José Salamat Khan i Pablo Pinto Chávez, którzy zostali przyjęci przez generała Miguela Andri Gordillo Rincón, dyrektora generalnego Casa de la Moneda de Venezuela (CMV), i przedstawicieli różnych jednostek strategicznych CM, odniósł się do komunikatu prasowego instytutu”.
- ↑ „Casa de la Moneda de Venezuela” (html). Bank Centralny Wenezueli. Zarchiwizowane z oryginału 23 kwietnia 2018 r. Dostęp 23 kwietnia 2018 r. „Casa de la Moneda de Venezuela” (CMV) to fabryka Centralnego Banku Wenezueli (BCV), która dysponuje najwyższą technologią do bicia monet, drukowania banknotów i produkcji gatunków cenionych (m.in. pieczątki i znaczki podatkowe, paszporty, papier stemplowy, opaski gwarancyjne).”.
- ↑ a b c d Czym jest Casa de la Moneda de Venezuela? Czym jest Casa de la Moneda de Venezuela?” w Wayback Machine (zarchiwizowane 8 lipca 2003).
- ↑ Krause, Chester L.; Mishler, Clifford (1991), Standard Catalog of World Coins: 1801-1991 (18th ed. edition), Krause Publications, ISBN 0873411501.
- ↑ a b Balza Guanipa, Ronald (2009). „Del cuartillo a la locha: Una historia menuda”. El Desafío de la Historia (15).
- ↑ a b „Mennica wenezuelska rozpocznie działalność pod koniec 1998 roku”. Pokój prasowy. Bank Centralny Wenezueli. Zarchiwizowane z oryginału 16 kwietnia 2002. Dostęp 28 czerwca 2010 r.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Centralny Bank Wenezueli – Oficjalna Strona