Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2019

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2019
Sevens Grand Prix Series 2019
2018 2021
Szczegóły
Organizacja

Europa

Termin

22 czerwca – 21 lipca 2019

Zwycięzca

 Niemcy

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2019 – osiemnaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 8 czerwca do 22 lipca 2019 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi czterema istniał system awansów i spadków. Zawody służyły również jako czwarty etap kwalifikacji do turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020.

Przedzielony europejskim turniejem kwalifikacyjnym do LIO 2020 sezon był nierówny w wykonaniu większości zespołów. Pierwszy w historii kontynentalnego czempionatu tytuł zdobyli Niemcy, którzy po czwartym miejscu w otwierających zawodach zwyciężyli w drugich. Srebrne medale otrzymali triumfatorzy pierwszego turnieju, Francuzi, brązowe zaś Irlandczycy. Miejsce w turnieju kwalifikacyjnym do World Rugby Sevens Series (2020/2021) otrzymała czołowa trójka sezonu, niebędąca stałymi uczestnikami światowego cyklu, relegowana została natomiast Rumunia[1][2][3].

Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa zostały rozegrane w formie pięciu turniejów – dwóch w GPS oraz trzech w niższych dywizjach[4][5].

Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów w okresie od czerwca do lipca – w Moskwie i Łodzi – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[6]:

Miejsce Punkty
1 20
2 18
3 16
4 14
5 12
6 10
7 8
8 6
9 4
10 3
11 2
12 1

Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do ćwierćfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty miały być ustalane kolejno na podstawie[7]:

  1. wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
  2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
  3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
  4. większej liczby zdobytych punktów;
  5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
  6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[8].

Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników[9]. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[10].

Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz po dwie z kolejnych dwóch poziomów rozgrywek zostały relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a ich miejsce zajęli odpowiednio zwycięzca Trophy i finaliści Conference – z zastrzeżeniem, iż chronieni przed spadkiem są gospodarze turniejów[11].

W tym sezonie stawką zawodów prócz medali mistrzostw kontynentu stawką był także awans do europejskiego turnieju kwalifikacyjnego do LIO 2020, również dla zespołów z niższych poziomów rozgrywek. Prawo udziału w nim uzyskało dziewięć zespołów z GPS – prócz Walii i drużyn już zakwalifikowanych z World Rugby Sevens Series (2018/2019) – finaliści Trophy i triumfator Conference[12].

Turnieje[edytuj | edytuj kod]

Moskwa (22–23 czerwca)[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Reprezentacja
1  Francja
2  Irlandia
3  Anglia
4  Niemcy
5  Walia
6  Hiszpania
7  Portugalia
8  Włochy
9  Rosja
10  Gruzja
11  Polska
12  Rumunia
  Półfinały Finał
             
23 czerwca 2019
  Francja 24  
  Anglia 19  
 
23 czerwca 2019
      Francja 31
    Irlandia 26
 
 
Mecz o 3. miejsce
23 czerwca 2019 23 czerwca 2019
  Niemcy 10   Anglia  24
  Irlandia 17     Niemcy  14

Łódź (20–21 lipca)[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Reprezentacja
1  Niemcy
2  Hiszpania
3  Włochy
4  Irlandia
5  Francja
6  Walia
7  Portugalia
8  Gruzja
9  Rosja
10  Anglia
11  Polska
12  Rumunia
  Półfinały Finał
             
21 lipca 2019
  Hiszpania 12  
  Włochy 7  
 
21 lipca 2019
      Hiszpania 14
    Niemcy 28
 
 
Mecz o 3. miejsce
21 lipca 2019 21 lipca 2019
  Irlandia 7   Włochy  21
  Niemcy 17     Irlandia  12

Klasyfikacja końcowa[edytuj | edytuj kod]

Poz. Drużyna Punkty
MOS LDZ Ogółem
złoto  Niemcy 14 20 34
srebro  Francja 20 12 32
brąz  Irlandia 18 14 32
4  Hiszpania 10 18 28
5  Walia 12 10 22
6  Włochy 6 16 22
7  Anglia 16 3 19
8  Portugalia 8 8 16
9  Gruzja 3 6 9
10  Rosja 4 4 8
11  Polska 2 2 4
12  Rumunia 1 1 2

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. FRANCE WIN MOSCOW SEVENS GRAND PRIX 2019. rugbyeurope.eu. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-26)]. (ang.).
  2. GERMANY MEN SEVENS 2019 EUROPEAN CHAMPIONS. rugbyeurope.eu. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-23)]. (ang.).
  3. Germany win historic European sevens title. world.rugby. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-24)]. (ang.).
  4. Competition Manual, s. 3, 12
  5. RUGBY EUROPE COMPETITIONS CALENDAR 2018 / 2019. rugbyeurope.eu. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-01)]. (ang.).
  6. Competition Manual, s. 27
  7. Competition Manual, s. 28–31
  8. Competition Manual, s. 31–32
  9. Competition Manual, s. 16
  10. Competition Manual, s. 28–29
  11. Competition Manual, s. 9
  12. Competition Manual, s. 10, 12

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]