Mitrofan Bielajew
 Mitrofan Bielajew, portret autorstwa Ilji Riepina | |
| Pełne imię i nazwisko |
Mitrofan Pietrowicz Bielajew |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
wydawca |
Mitrofan Pietrowicz Bielajew (ros. Митрофа́н Петро́вич Беля́ев; ur. 10 lutego?/22 lutego 1836 w Petersburgu, zm. 22 grudnia 1903?/4 stycznia 1904 tamże[1][2]) – rosyjski wydawca muzyczny i mecenas sztuki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego ojciec był przedsiębiorcą, właścicielem firmy działającej w branży drzewnej[2]. Uczęszczał do szkoły luterańskiej, gdzie uczył się gry na fortepianie i skrzypcach, później uczęszczał także na prywatne korepetycje z gry na altówce[2]. W 1882 roku podczas koncertu w Petersburgu usłyszał I symfonię Aleksandra Głazunowa i pod jej wrażeniem zaoferował kompozytorowi pomoc w publikacji jego dzieł, a następnie postanowił wspierać innych rosyjskich muzyków[2][3]. W 1885 roku założył w Lipsku oficynę wydawniczą, by zapewnić swoim edycjom ochronę prawną[1][3]. Wykorzystując odziedziczony po ojcu majątek, zajął się propagowaniem twórczości kompozytorów rosyjskich[1]. Wydał około 2 tysięcy dzieł[1], w tym utwory m.in. Bałakiriewa, Rimskiego-Korsakowa, Taniejewa, Ladowa, Musorgskiego, Borodina, Skriabina czy Glinki[1][3]. Dbając o wysoki poziom techniczno-edytorski, wydawał kompozycje orkiestrowe w postaci partytury, głosów i wyciągu, pieśni zaś przeważnie z tekstami w 2-3 językach[1].
Od 1885 roku organizował w Petersburgu Rosyjskie Koncerty Symfoniczne, które odbywały się corocznie do 1918 roku[2]. Sfinansował też dwa koncerty muzyki rosyjskiej podczas Wystawy Światowej w Paryżu w 1889 roku[2]. W piątki w domu Bielajewa odbywały się spotkania muzyczne, w trakcie których miały miejsce prezentacje nowych utworów i koncerty kwartetu smyczkowego, w którym on sam grał jako altowiolista[2]. Subsydiował wielu kompozytorów, m.in. Aleksandra Skriabina[1]. Ufundował nagrodę im. Glinki dla młodych kompozytorów[2][3].
Firma Bielajewa została zapisana w testamencie kompozytorom rosyjskim. Po rewolucji październikowej w 1917 roku przeniesiono ją do Paryża, w 1949 roku do Bonn, a w 1971 roku do Frankfurtu nad Menem[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 315–316. ISBN 83-224-0113-2.
- ↑ a b c d e f g h Daniel Jaffé: Historical Dictionary of Russian Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 59. ISBN 978-0-8108-7980-5.
- ↑ a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 62. ISBN 0-674-37299-9.