Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Starobielsku
nr rej. 44-251-0009 | |
Cerkiew Świętej Trójcy | |
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Miejscowość | |
Kościół | |
Rodzaj klasztoru | |
Eparchia | |
Ihumenia |
Katarzyna (Biespałowa) |
Klauzura |
nie |
Typ monasteru |
żeński |
Obiekty sakralne | |
Cerkiew |
Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” |
Cerkiew |
Świętej Trójcy |
Założyciel klasztoru |
Anna Bulicz |
Materiał budowlany | |
Data budowy |
1862 |
Data zamknięcia |
1922 |
Data reaktywacji |
1993 |
Położenie na mapie obwodu ługańskiego | |
Położenie na mapie Ukrainy | |
49°16′37″N 38°54′00″E/49,276944 38,900000 |
Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” – prawosławny żeński klasztor w Starobielsku, w eparchii siewierodonieckiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[1].
Monaster powstał w 1862 r. Założycielką była szlachcianka Anna Bulicz, która po śmierci męża złożyła śluby zakonne z imieniem Angelina i została pierwszą przełożoną wspólnoty. W latach 1863–1870 wzniesiono cerkiew Świętej Trójcy, a w latach 1872–1899 główną świątynię monasterską – cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”[2].
W 1922 r. klasztor został zamknięty przez władze komunistyczne. W latach 1939–1940 znajdował się tu obóz jeniecki dla oficerów Wojska Polskiego, wziętych do niewoli przez ZSRR po zajęciu wschodnich terenów Polski we wrześniu 1939 r. Jeńców – w liczbie około 4000 – w przeciągu kwietnia 1940 r. sukcesywnie przewożono do Charkowa, gdzie byli rozstrzeliwani przez funkcjonariuszy NKWD[3].
Po II wojnie światowej w obiektach monasterskich mieściła się jednostka wojskowa. W 1992 r. obydwie cerkwie klasztorne zostały zwrócone prawosławnym, a w następnym roku miała miejsce reaktywacja monasteru[2].
Przełożone klasztoru[edytuj | edytuj kod]
- Angelina (Bulicz), 1862–1888
- Margarita (Pawłowa), 1888–1890
- Cherubina (Kiedrowa), 1890–1898
- Serafina, 1898–1902
- Apolinaria (Pałkina), 1902–1922
Po reaktywacji[edytuj | edytuj kod]
- Katarzyna (Biespałowa), obecnie[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Скорбященский женский монастырь. sed-eparhia.com. [dostęp 2022-01-29]. (ros.).
- ↑ a b Свято-Скорбященский женский монастырь, г. Старобельск. shukach.com, 8 kwietnia 2014. [dostęp 2022-01-29]. (ros.).
- ↑ STAROBIELSK … OSTATNI AKT TRAGEDII. hit.policja.gov.pl, 5 kwietnia 2020. [dostęp 2022-01-29]. (pol.).