ORP Hutnik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ORP Hutnik
Ilustracja
Bliźniaczy ORP Rolnik
Historia
Stocznia

Stocznia Rzeczna, Rybińsk

 Marynarka Wojenna
Wejście do służby

31 marca 1984

Wycofanie ze służby

31 maja 2005

Los okrętu

złomowany

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

pełna - 455 ton

Długość

56,90 m

Szerokość

10,20 m

Zanurzenie

2,20 m

Napęd
2 turbiny gazowe, marszowe DM76 o mocy po 4000 KM każda oraz 2 turbiny gazowe, szczytowe PR77 o mocy po 12000 KM; napędzających 2 śruby napędowe
Prędkość

43 węzłów

Zasięg

2200 mil morskich

Uzbrojenie
2 wyrzutnie KT-138E rakieta woda/woda P-21 lub P-22 (kod NATO: SS-N-2C),
1 uniwersalna armata 76,2 mm AK-176M,
2 działka przeciwlotnicze kalibru 30mm AK-630M,
1 wyrzutnia MTU-4US rakiet przeciwlotniczych Strzała-2M
Załoga

46 ludzi

Emblemat okrętu ORP Hutnik

ORP Hutnik – mała korweta rakietowa projektu 1241RE Mołnija, w kodzie NATO: Tarantul-I. Okręt został wybudowany w Stoczni Rzecznej w Rybińsku dla marynarki wojennej ZSRR. Został nabyty dla Polskiej Marynarce Wojennej wraz z trzema bliźniaczymi jednostkami i wszedł do służby 31 marca 1984 roku. Nosił stały numer burtowy 435[1].

Początkowo wchodził w skład nowo utworzonej samodzielnej grupy okrętów rakietowych. Z czasem został włączony do 3. Flotylli Okrętów i przydzielony do 2. dywizjonu Kutrów Rakietowo-Torpedowych. Po wycofaniu ze służby większości kutrów rakietowych projektu 205, w 2004 roku okręt wszedł do Dywizjonu Okrętów Rakietowych[2].

Okręt ze względu na swoje niewielkie wymiary i wyporność zaliczany był do klasy małych korwet, natomiast w Polsce klasyfikowany był jako mały okręt rakietowy. Jednostka napędzana była dwoma turbinami gazowymi. Napęd szczytowy DR 77 o maksymalnej mocy 12 000 KM dla każdej turbiny pozwalał na osiągnięcie prędkości powyżej 43 węzłów, co czyniło okręt jednym z najszybszych w tej klasie na Morzu Bałtyckim. Załogę stanowiło 45 oficerów i marynarzy. ORP "Hutnik" był jednostką silnie uzbrojoną przeciw innym okrętom. Jego podstawową broń stanowiły rakiety przeciw okrętowe typu P-21/P-22. Łącznie przez cały okres służby „Hutnik” odpalił 14 rakiet typu P-21[3]. Uzbrojenie przeciwko statkom powietrznym było słabsze, a pogarszał je brak radaru wykrywania obiektów powietrznych[2].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Okręty projektu 1241.

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

Wyposażenie radiolokacyjne[edytuj | edytuj kod]

  • stacje radiolokacyjna wykrywania celów Garpun-E (NATO: „Plank Shave”)
  • stacje radiolokacyjna kierowania ogniem MR-123 (NATO: „Bass Tilt”)
  • radar nawigacyjny Peczora-1

Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]

  • system rozpoznania swój-obcy Nichrom-RR

Służba[edytuj | edytuj kod]

Okręt w czasie swojej służby przebył drogę 36 456 mil morskich, zaliczając 190 wyjść w morze. Wchodził do portów w Świnoujściu, Szczecinie, Kołobrzegu, Ustki, Bałtyjsku, Rostocku, i Aarhus. Jednostka ta brała udział w najważniejszych ćwiczeniach Marynarki Wojennej, m.in. BARAKUDA, PIRANIA, BALTOPS, MURENA, SZERSZEŃ i ORLI SZPON[4].

Dowódcy okrętu[edytuj | edytuj kod]

Kolejni dowódcy okrętu[4]:

  • kpt. mar. Włodzimierz Danek – od 1984 do 1987 roku;
  • kpt. mar. Lesław Serafinko – od 1987 do 1990 roku;
  • kpt. mar. Kazimierz Cesarz – od 1990 do 1994 roku;
  • kmdr por. Krzysztof Jaworski – od 1994 do 1997 roku;
  • kmdr ppor. Cezary Prus – od 1997 do 2002 roku;
  • kpt. mar. Artur Kołaczyński – od 2002 do 2004 roku;
  • kpt. mar. Artur Dzieciuch – od 2004 do 2005 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Smutny koniec morskich Tarantul - Magnum-x [online], www.magnum-x.pl [dostęp 2020-12-12].
  2. a b Zasłużone okręty odchodzą na emeryturę - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-12-12].
  3. Korweta rakietowa ORP HUTNIK: Strzelania rakietowe. [online], www.graptolite.net [dostęp 2020-12-12].
  4. a b Marynarka Wojenna RP [online], archiwum.mw.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-12].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995: okręty, samoloty i śmigłowce, uzbrojenie, organizacja. Wyd. I. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej, 6. ISBN 83-86776-08-0.