Półautomatyczny przyrząd chemika zwiadowcy PPChR
Półautomatyczny przyrząd chemika zwiadowcy PPChR – radziecki przyrząd rozpoznania bojowych środków trujących używany także w ludowym Wojsku Polskim.
Charakterystyka przyrządu[edytuj | edytuj kod]
Półautomatyczny przyrząd chemika zwiadowcy PPChR przeznaczony jest do wykrywania środków trujących typu sarin, soman, VX, fosgen, difosgen, cyjanowodór, chlorocyjan, iperyt w powietrzu oraz orientacyjnego określania środków trujących typu sarin, soman, iperyt[1]. Przyrząd PPChR montowany był na samochodach opancerzonych BRDM-2rs bądź samochodach GAZ-69rs lub później UAZ-469rs[2].
- Dane taktyczno-techniczne[2]
- obsługa – 1 żołnierz (dowódca patrolu),
- czas przygotowania do pracy – 1 do 1,5 minuty[a],
- czas wykrywania środków trujących – 2 do 5 minut,
- masa przyrządu – 1,8 kg.
Budowa przyrządu[edytuj | edytuj kod]
W skład przyrządu wchodzą[3]:
- Pompka:
- zasilana prądem elektrycznym z akumulatora samochodu o napięciu 12–13 V pompa przyrządu automatycznie przepompowywała powietrze przez rurki wskaźnikowe, a grzałka zamontowana w pompce podgrzewała przepompowane powietrze, co przyspieszało reakcje chemiczne zachodzące w rurkach wskaźnikowych. W praktyce nie można było posługiwać się przyrządem PPChR poza pojazdem.
- nasadka,
- kasety z rurkami wskaźnikowymi[b],
- 15 filtrów przeciwdymnych,
- 20 blankietów meldunkowych,
- zestaw części zapasowych,
- naczynie z olejem,
- instrukcja:
- o wykrywaniu środków trujący typu sarin,
- o posługiwaniu się przyrządem,
- książka obsługi technicznej.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Nowak 2001 ↓, s. 141.
- ↑ a b Nowak 2001 ↓, s. 142.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 141–142.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.