Parafia Zaśnięcia Matki Bożej w Wojnowie
 Cerkiew parafialna | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Adres |
Wojnowo 24 |
| Data powołania |
1922 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diecezja | |
| Dekanat | |
| Cerkiew | |
| Proboszcz |
ks. dr Jarosław Kupryjaniuk |
| Wezwanie | |
| Wspomnienie liturgiczne |
15/28 sierpnia; |
Położenie na mapie gminy Ruciane-Nida  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu piskiego  | |
 53°40′03,2″N 21°29′03,6″E/53,667556 21,484333
| |
| Strona internetowa | |
Parafia Zaśnięcia Matki Bożej – parafia prawosławna w Wojnowie, w dekanacie Olsztyn diecezji białostocko-gdańskiej.
Na terenie parafii funkcjonują 2 cerkwie:
- cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej w Wojnowie – parafialna i jednocześnie główna klasztorna
- cerkiew św. Ambrożego z Optiny i Soboru Świętych Starców Optyńskich w Wojnowie – klasztorna
Historia[edytuj | edytuj kod]
Początki wspólnoty prawosławnej w Wojnowie wiążą się z działalnością misyjną ks. Aleksego Malcewa z Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, prowadzoną na przełomie XIX i XX w. wśród staroobrzędowców. W 1913 r. na Mazurach mieszkało już ponad 200 jednowierców.
Obecnie istniejąca parafia została utworzona w 1922 r. z inicjatywy ks. Aleksandra Awajewa i stanowiła kontynuację przedwojennej misji (w liturgii zachowywano obrządek jednowierczy). Początkowo wchodziła w skład dekanatu berlińskiego Zachodnioeuropejskiego Egzarchatu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Cerkiew parafialna, zaprojektowana przez ks. Aleksandra, została zbudowana w latach 1922–1923 i poświęcona w maju 1927 r. przez egzarchę Eulogiusza. W 1935 r. przy parafii powstała żeńska wspólnota monastyczna, która jednak wkrótce zanikła.
W 1946 r. parafia wojnowska przyjęła jurysdykcję Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego; początkowo była placówką stauropigialną, następnie weszła w skład diecezji białostocko-gdańskiej. W 1995 r. nastąpiła reaktywacja prawosławnego klasztoru.
W 2021 r. parafia liczyła 10 osób.
Wykaz proboszczów[edytuj | edytuj kod]
- 1922–1956 – o. mnich riasoforny Aleksander Awajew
- 1957–1971 – ks. Aleksander Makal
- 1971 – ks. Włodzimierz Misiejuk
- 1971–1982 – ks. Aleksander Szełomow
- 1982–1983 – ks. Stefan Urbanowicz
- 1984–1994 – ks. Jerzy Czurak
- 1994–2000 – ks. Bazyli Omeljańczyk
- 2000–2002 – ks. Igor Siegień
- 2002–2015 – ks. Adam Stefanowicz
- od 2015 – ks. Jarosław Kupryjaniuk
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kalendarz Prawosławny 2022, Wydanie Warszawskiej Metropolii Prawosławnej, Warszawa 2021, ISSN 1425-2171, ss. 180–190, 209.
- Hierarchia i kler kościoła prawosławnego w granicach II Rzeczypospolitej i Polski powojennej w XIX–XXI wieku, ks. Grzegorz Sosna i m. Antonina Troc-Sosna, Ryboły 2012