Pascal 360
Pascal 360 – implementacja języka Pascal opracowana w Instytucie Podstaw Informatyki PAN.
Opracowanie implementacji[edytuj | edytuj kod]
Pascal 360 został zrealizowany do pracy w systemie operacyjnym OS 360 dla komputerów serii IBM 360/370 i Maszyn Jednolitego Systemu. Opracowanie zostało wykonane w latach 1975-1980 w Instytucie Podstaw Informatyki PAN, przez zespół autorów w składzie:
- Krzysztof Anacki
- Michał Iglewski
- Artur Krępski
- Marek Missala
Język Pascal 360[edytuj | edytuj kod]
Język Pascal 360 został opracowany na bazie standardu języka wzorcowego i systemu Pascal 6000. Zawiera w sobie zarówno pewne rozszerzenia jak i ograniczenia w stosunku do ww. standardów, wynikające bądź ze specyfiki systemu komputerowego, na którym pracował, jak i dodatkowych wymogów użytkowych.
Rozszerzenia to m.in.:
- dostęp do zewnętrznych procedur, poprzez dyrektywy:
- typ rzeczywisty podwójnej precyzji
longreal- dokładność reprezentacji 15 lub 16 cyfr dziesiętnych
- w literale liczbowym stosowanie litery d lub D (zamiast e lub E stosowanym w literałach pojedynczej precyzji real)
- realizacja dostępu do plików zewnętrznych i lokalnych oraz różne rozszerzenia dla operacji plikowych
- dodatkowe podprogramy standardowe.
Ograniczenia to m.in.:
- rozróżnianie identyfikatorów na podstawie pierwszych 8 znaków
- ograniczenia dla typów wyliczeniowych i okrojonych
- ograniczenia dla zmiennych plikowych
- zastąpienie pewnych standardowych znaków – innymi (ze względów technicznych specyfiki komputerów, np. znak ↑ zastąpiony znakiem @, itd.).
Kompilator Pascal 360[edytuj | edytuj kod]
Pojęcie Pascal 360 obejmuje również kompilator tego języka. Sam kompilator został napisany w Pascalu. Skompilowane moduły wynikowe umieszczane były w standardowym pliku sysgo i przeznaczone do dalszego przetwarzania przez systemowe programy łączące i ładujące.
Inne elementy systemu[edytuj | edytuj kod]
Oprócz kompilatora dostarczane były pewne narzędzia wspomagające przeznaczone do testowania programów (kodów źródłowych) i danych oraz ułatwiające współpracę z oprogramowaniem systemu, w tym z Językiem opisu prac. Znaczącym ułatwieniem była możliwość stosowania asercji formułujących właściwości programów. Dostępne był parametry kompilacji (według współczesnej nomenklatury dyrektywy kompilatora), zapisywane w komentarzach, w których pierwszy znak był znakiem dolara $ a kolejny jednoliterowym oznacznikiem dyrektywy, po którym zapisywane były ewentualne argumenty dyrektywy. W testowaniu programów pomocny był wydruk kompilatora (otrzymywany dyrektywą L), w którym po każdym wierszu zawierającym błędy, dodawany był wiersz wyróżniony na początku wiersza zestawem znaków „*****” i dalej zawierający na odpowiednich pozycjach, kody wykrytych w wierszu powyżej błędów.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Michał Iglewski, Jan Madey, Stanisław Matwin, Pascal. Język wzorcowy – Pascal 360., Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1984, wydanie trzecie – zmienione, Seria: Biblioteka Inżynierii Oprogramowania, ISBN 83-204-0597-1,
- Krzysztof Anacki, Artur Krępski, Marek Missala, Konstrukcja procesora języka PASCAL., Warszawa ; Łódź : Państ. Wydaw. Nauk., 1987.