Paweł Zielenin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Zielenin
Павел Васильевич Зеленин
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

1902
Zaporoże

Data śmierci

1965

Przebieg służby
Lata służby

1918–1954

Formacja

Armia Czerwona
NKWD
MGB

Jednostki

Smiersz

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order „Znak Honoru”

Paweł Wasiljewicz Zielenin (ros. Павел Васильевич Зеленин; ur. 1902, zm. 1965) – funkcjonariusz NKWD, w okresie II wojny światowej funkcjonariusz radzieckiego kontrwywiadu wojskowego Smiersz, generał porucznik (od 26 maja 1943 roku)[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie kowala[1]. Od 1918 roku w Armii Czerwonej, a od 1920 roku w organach Czeka na kolei Ukrainy[1]. Od 1929 roku członek WKP(b)[1]. W 1941 roku szef Pierwszego Zarządu NKGB Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, szef wydziału kontrwywiadu NKWD Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej i szef Specjalnego Oddziału NKWD 30 Armii[2].

W latach 1941–1943 szef Oddziałów Specjalnych NKWD Frontu Południowego, Frontu Północno-Kaukaskiego, Grupy Czarnomorskiej i Frontu Południowo-Zachodniego[2].

W latach 1943–1944 szef kontrwywiadu Smiersz Frontu Zachodniego, a w latach 1944–1945 szef kontrwywiadu Smiersz 3 Frontu Białoruskiego[2]. W 1945 roku uczestniczył w obławie augustowskiej na terenie Polski[1].

W latach 1945–1947 szef kontrwywiadu Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech[2].

W latach 1947–1948 w dyspozycji Biura Kadr Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR (MGB)[1]. W grudniu 1948 roku zwolniony z MGB do rezerwy ze względów zdrowotnych[1]. W październiku 1951 roku aresztowany pod zarzutem „działalności wywrotowej w organach MGB”[1]. 23 sierpnia 1952 roku skazany na podstawie art. 58-1 „b” Kodeksu karnego RFSRR na przymusowe leczenie „w izolacji”[1]. W 1954 zwolniony na mocy amnestii i pozbawiony rangi generała postanowieniem № 2395-1145ss Rady Ministrów ZSRR z 3 grudnia 1954 roku za „kompromitujące czyny niegodne wysokiej rangi generała podczas pracy w organach bezpieczeństwa państwowego”[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony dwoma Orderami Lenina (1 kwietnia 1943 i 21 lutego 1945), trzema Orderami Czerwonego Sztandaru (28 września 1943, 4 lipca 1944 i 3 listopada 1944), Orderem Suworowa II Klasy (19 kwietnia 1945)[3], Orderem „Znak Honoru” i odznaką honorowego funkcjonariusza Czeki (8 maja 1938)[4].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j N. Pietrow, Малая Катынь (ros.) novayagazeta.ru 7 czerwca 2011 [dostęp 2011-06-09]
  2. a b c d Biografia w serwisie generals.dk generals.dk (ang.) [dostęp 2011-06-09]
  3. "СМЕРШ". russiamilitaria.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-10)]. (ros.). russiamilitaria.ru [dostęp 2011-06-08]
  4. Кто руководил органами госбезопасности: 1941-1954 [online], memo.ru [dostęp 2024-04-25].