Pelodytes atlanticus
| Pelodytes atlanticus[1] | |
| Díaz-Rodríguez, Gehara, Márquez, Vences, Gonçalves, Sequeira, Martínez-Solano & Tejedo, 2017 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Pelodytes atlanticus |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Pelodytes atlanticus – gatunek płaza bezogonowego z rodziny nurzańcowatych występujący endemicznie w zachodniej części Portugalii. Do 2017 roku zaliczany był do gatunku nurzaniec błotny, a o jego biologii wiadomo niewiele. Gatunek najmniejszej troski (LC) w związku z rozległym zasięgiem występowania oraz dużymi rozmiarami populacji.
Pozycja taksonomiczna[edytuj | edytuj kod]
Do 2017 roku populacje P. atlanticus zaliczane były do gatunku nurzaniec błotny (Pelodytes punctatus). W 2017 roku analiza filogenetyczna Diaz-Rodriguez i in. dowiodła, że takson ten należy zaliczyć do osobnego gatunku[3]. W 2020 roku wykazano natomiast, że strefa kontaktu (ang. contact zone) pomiędzy P. atlanticus i nurzańcem iberyjskim (P. ibericus) jest bardzo wąska, co ugruntowało pozycję P. atlanticus jako osobnego gatunku[4][5].
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Samce dorastają średnio do około 3,1 cm długości, a samice do 3,5 cm. Z wyglądu przypomina pozostałych przedstawicieli rodzaju Pelodytes z zachodniej Europy, od których różni się[3]:
- mniejszymi rozmiarami (w porównaniu do nurzańca błotnego oraz Pelodytes hespericus),
- dłuższymi kończynami oraz dźwiękiem nawoływania wydawanym podczas okresu godowego (w porównaniu do nurzańca iberyjskiego)[3].
Zasięg występowania i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Endemit. Występuje wyłącznie w Portugalii, gdzie spotykany jest w jej środkowo-zachodniej części (wspólnota międzygminna Górne Alentejo, Alto Alentejo, patrz: podział administracyjny Portugalii), a także na obszarach nadmorskich – od Faro, Sagres i Przylądka Świętego Wincentego w regionie Algarve do miejscowości Esposende na północy[3].
P. atlanticus występuje na wysokościach 0-900 m n.p.m. Spotykany w tymczasowych zbiornikach wodnych na obszarach wiejskich, nadmorskich wydmach, otwartych buczynach, polach ryżowych oraz niekiedy w jaskiniach[2].
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Słabo poznany gatunek[3]. Okres godowy trwa najprawdopodobniej od października do marca[6]. Do rozrodu dochodzi w okresowych zbiornikach wodnych i strumieniach[2].
Status i ochrona[edytuj | edytuj kod]
IUCN klasyfikuje P. atlanticus jako gatunek najmniejszej troski (LC) w związku z rozległym zasięgiem występowania oraz przypuszczalnie dużymi rozmiarami populacji. Gatunkowi temu może zagrażać fragmentacja i utrata siedlisk spowodowana rolnictwem intensywnym, a także introdukcja gatunków obcych takich jak rak luizjański (Procambarus clarkii)[2].
Gatunek ten występuje w rezerwacie Reserva Ornitológica de Mindelo w północnej Portugalii. W jego potencjalnej ochronie pomóc mogą dalsze badania dotyczące m.in. jego demografii i rozmieszczenia[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pelodytes atlanticus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e IUCN SSC Amphibian Specialist Group, Pelodytes atlanticus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2021 [dostęp 2023-06-30] (ang.).
- ↑ a b c d e Rodríguez, Jesús & Gehara, Marcelo & Márquez, Rafael & Vences, Miguel & Gonçalves, Helena & Sequeira, Fernando & Martinez-Solano, Inigo & Tejedo, Miguel. (2017). Integration of molecular, bioacoustical and morphological data reveals two new cryptic species of Pelodytes (Anura, Pelodytidae) from the Iberian Peninsula. Zootaxa. 4243. 1. 10.11646/zootaxa.4243.1.1.
- ↑ Christophe Dufresnes i inni, Integrating hybrid zone analyses in species delimitation: lessons from two anuran radiations of the Western Mediterranean, „Heredity”, 124 (3), 2020, s. 423–438, DOI: 10.1038/s41437-020-0294-z, ISSN 1365-2540 [dostęp 2023-06-30] (ang.).
- ↑ Jeroen Speybroeck i inni, Species list of the European herpetofauna – 2020 update by the Taxonomic Committee of the Societas Europaea Herpetologica, „Amphibia-Reptilia”, 12 czerwca 2020.
- ↑ Dufresnes Ch., Amphibians of Europe, North Africa and the Middle East, 19 stycznia 2019, s. 49, ISBN 978-1-4729-4137-4.