Piotr Jurgenson
| |
| Imię i nazwisko |
Piotr Iwanowicz Jurgenson |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
wydawca |
Piotr Iwanowicz Jurgenson, także Jürgenson[1] (ros. Пётр Иванович Юргенсон; ur. 5 lipca?/17 lipca 1836 w Rewlu, zm. 20 grudnia 1903?/2 stycznia 1904 w Moskwie[1][2][3]) – rosyjski wydawca muzyczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się jako najmłodsze z dzieci w ubogiej rodzinie[2]. Od 14. roku życia uczył się zawodu księgarza, pracował w Petersburgu jako sztycharz i sprzedawca nut w firmach Bernarda, Büttnera i Stiełłowskiego[1][3]. Od 1859 roku był kierownikiem działu nutowego wydawnictwa Szildbacha w Moskwie[1][3]. W 1861 roku założył własne wydawnictwo nutowe[1][2][3], w 1866 roku poszerzył jego działalność o wydawanie literatury muzycznej[1][3]. Od 1867 roku posiadał własną drukarnię[1]. Dzięki protekcji Nikołaja Rubinsteina został wprowadzony na salony[1][2], otrzymując stanowisko oficjalnego dostawcy konserwatorium, a także godność członka Cesarskiego Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego[1]. Do 1903 roku jego firma przejęła 17 mniejszych wydawnictw działających w różnych miastach Imperium Rosyjskiego[1], stając się wiodącym wydawnictwem muzycznym w kraju, cenionym również za granicą[1][2]. Przyjaźnił się z Piotrem Czajkowskim i był wieloletnim głównym wydawcą jego dzieł[1][2][3]. Publikował partytury kompozytorów rosyjskich, m.in. Arienskiego, Bałakiriewa, Borodina, Dargomyżskiego, Glinki, Rimskiego-Korsakowa i Skriabina[1]. Jako pierwszy w Rosji opublikował edycje zebranych dzieł fortepianowych Fryderyka Chopina, Roberta Schumanna i Felixa Mendelssohna[1][2]. Publikował też wyciągi partytur z oper Richarda Wagnera[1][2].
Od 1897 roku jego firma wydawnicza posiadała filię w Lipsku[1]. W 1903 roku otworzył w Moskwie pierwszą bezpłatną czytelnię muzyczną[1]. Opublikował łącznie ponad 20 tysięcy utworów muzycznych[1][2], a także ponad 150 książek i podręczników, w tym rosyjskie wydanie leksykonu i prac Hugo Riemanna[1].
Po śmierci Jurgensona prowadzenie wydawnictwa przejęli jego synowie, Boris i Grigorij[1][2][3]. Po rewolucji październikowej firma została znacjonalizowana[1][2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 516–517. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1794. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d e f g h Daniel Jaffé: Historical Dictionary of Russian Music. Lanham: Rowman & Littlefield, 2022, s. 205. ISBN 978-1-5381-3008-7.