Przeradz Mały
Na mapach: 
53°01′00″N 19°46′54″E/53,016667 19,781667
53°01′00″N 19°46′54″E/53,016667 19,781667| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2019) |
190[2] |
| Strefa numeracyjna |
23 |
| Kod pocztowy |
09-317[3] |
| Tablice rejestracyjne |
WZU |
| SIMC |
0119280[4] |
Położenie na mapie gminy Lutocin  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu żuromińskiego  | |
| 53°01′00″N 19°46′54″E/53,016667 19,781667[1]
| |
Przeradz Mały – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie żuromińskim, w gminie Lutocin[4][5].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 1060352 | Brzuchowo | część wsi |
Prywatna wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sierpeckim województwa płockiego[6]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Pochodził stąd Tadeusz Gierzyński (1905 – 68), adwokat, działacz społeczny, prezes Towarzystwa Naukowego Płockiego, poseł na Sejm PRL z ramienia Stronnictwa Demokratycznego.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 111041
- ↑ BIP gminy, liczba mieszkańców w dniu 31.12.2019
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1042 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Przeradz Mały i ''P. Wielki'', [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 175.