Roman Voit

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Voit
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1888
Harklowa

Data i miejsce śmierci

19 września 1965
Londyn

Zawód, zajęcie

urzędnik bankowy

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908)
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
Multimedia w Wikimedia Commons

Roman Voit (ur. 24 stycznia 1888 w Harklowej, zm. 19 września 1965 w Londynie) – polski oficer, urzędnik bankowy i działacz społeczny w II Rzeczypospolitej oraz na emigracji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 stycznia 1888 w Harklowej pod Jasłem[1][2] w rodzinie Wojciecha i Teresy ze Stochów[3]. W Stanisławowie ukończył gimnazjum i zdał egzamin dojrzałości[2]. Przed 1914 uczestniczył w działalności niepodległościowej[2].

Po wybuchu I wojny światowej służył w szeregach Legionu Wschodniego, następnie został wcielony do c. i k. armii, przebywał na froncie włoskim, a po powrocie, do 25 maja 1919 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego, w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, a w późniejszym czasie w wojnie polsko-bolszewickiej z 1920[2]. Został awansowany na stopień porucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5][6]. W 1923 był oficerem rezerwowym 51 pułku piechoty[7][8]. W 1934 jako rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr V jako oficer reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Katowice[1]. W marcu 1936 został wybrany wiceprezesem zarządu oddziału Związku Oficerów Rezerwy RP[9]. Podczas I Ogólnego Zjazdu Peowiaków z terenu Tarnopolszczyzny w maju 1936 został wybrany do komisji rewizyjnej Okręgu Związku Peowiaków[10].

Studiował na Uniwersytecie Lwowskim[2]. Zawodowo związał się z bankowością[2]. Prywatnie interesował się muzyką i śpiewem[2]. Działał w Towarzystwie Muzycznym im. Stanisława Moniuszki oraz występował w operze[2]. W 1926 został przeniesiony do Kalisza (był tam dyrektorem Banku Ziemi Kaliskiej[11]), a później do Katowic[2]. 20 sierpnia 1935 został dyrektorem oddziału Banku Polskiego w Tarnopolu[2]. Do 1939 był prezesem tarnopolskiego oddziału Związku b. Ochotników Armii Polskiej[12]. Po reorganizacji terytorialnej latem 1939 został tymczasowo pełniącym obowiązki prezesa okręgu w Tarnopolu[13].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i wywieziony do łagrów nad Kołymą na północnym Uralu[2]. Po odzyskaniu wolności pracował w Biurze Opieki nad Rodzinami Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a po ewakuacji wojsk polskich pozostał nadal na wschodzie niosąc pomoc potrzebującym[2].

Po wojnie pozostał na emigracji i udzielał się w pracy społecznej[2]. Był działaczem Skarbu Narodowego, Instytutu Wschodniego „Reduta”, wiceprezesem Stowarzyszenia Byłych Sowieckich Więźniów Politycznych[2]. Zmarł 19 września 1965 w Londynie[2].

Od 6 września 1916 był żonaty z Marią Herminą z d. Hudetz[3], z którą miał synów: Olgierda (zm. 1939), Tadeusza, Władysława (1925- 1995)[potrzebny przypis] i Mieczysława (1928–1991), aktora[14].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 16, 917.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (9), s. 99, Listopad 1965. Koło Lwowian w Londynie. 
  3. ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jst?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 769.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 500.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 439.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 175.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 270.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 247.
  9. ↑ Zamek zbarazki odbudowują oficerowie rezerwy. „Wschód”. Nr 6, s. 2, 20 marca 1936. 
  10. ↑ Zjazd Peowiaków Tarnopolszczyzny. „Wschód”. Nr 12, s. 4, 20 maja 1936. 
  11. ↑ Mieczysław Voit, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2018-10-02].
  12. ↑ Związek b. Ochotników wojennych w Tarnopolu. „Wschód”. Nr 131, s. 3, 21 maja 1939. 
  13. ↑ Trzy Okręgi na ziemiach południowo-wschodnich. „Wschód”. Nr 140, s. 3, 23 lipca 1939. 
  14. ↑ Mieczysław Voit w bazie filmpolski.pl
  15. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
  16. ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Voit&oldid=71994179”