Romuald Heliodor Nowicki
| Data i miejsce urodzenia |
27 maja 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 listopada 1974 |
| Kierownik Konsulatu RP w Szczecinie | |
| Okres |
od 1939 |
| Poprzednik | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Romuald Heliodor Nowicki (ur. 27 maja 1906 w Poznaniu, zm. 2 listopada 1974 w Warszawie)[1] – polski prawnik, urzędnik konsularny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Leona, technika dentystycznego, i Balbiny Sundmann. W 1925 ukończył gimnazjum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu i zdał maturę. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim oraz Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł magistra prawa[1]. Pracował w polskiej służbie zagranicznej. Od 1 lipca do 15 listopada 1928 w Konsulacie Generalnym RP w Berlinie jako praktykant, od 26 stycznia 1929 do 29 lutego 1936 w Komisariacie Generalnym RP w Wolnym Mieście Gdańsku był pracownikiem kontraktowym, od 1 marca 1938 pracownikiem Departamentu Konsularnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, od 1 listopada 1938 attaché Konsulatu w Düsseldorfie. Od 20 czerwca 1939 był konsulem w Szczecinie, gdzie 1 września 1939 został aresztowany i internowany, następnie ewakuowany przez Hamburg do Danii i dalej do Szwecji, skąd wyjechał do Francji[2]. W październiku 1939 wstąpił do polskiej armii we Francji. Po kapitulacji Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. W 1943 brał udział w pracach międzyalianckich podkomitetów roboczych jako delegat Polski, kierując zespołem repatriacyjnym dla obywateli polskich[1].
15 października 1946 został przydzielony do Polskiej Misji Wojskowej we Frankfurcie nad Menem, gdzie udało mu się zorganizować Wydział Konsularny Misji, kierując nim w stopniu majora tytularnego. W 1947 został odwołany do kraju, gdzie przeszedł do rezerwy. W latach 1947–1953 pracował w różnych instytucjach. Od 1 września 1954 pracował w Naczelnej Dyrekcji Archiwów Polskich jako starszy radca przydzielony m.in. do wizytacji instytucji centralnych gromadzących materiały foto- i fonograficzne. W 1956 został kustoszem, a w 1957 zaczął pełnić funkcję dyrektora nowo powołanego Archiwum Dokumentacji Mechanicznej w Warszawie. Na tym stanowisku pozostał do 1962 powracając do służb handlu zagranicznego[1][3].
Był mężem Janiny z Wiśniewskich (zm. 1973), z którą miał syna Ryszarda Marię (zm. 1989)[4][1].
Zmarł 2 listopada 1974, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera d-10-5)[4].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1946)[1]
- Odznaka Grunwaldzka (1947)[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Romuald Nowicki – Encyklopedia Pomorza Zachodniego - pomeranica.pl [online], pomeranica.pl [dostęp 2023-12-07].
- ↑ W. Skóra, Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej w Szczecinie w latach 1925–1939, Słupsk 2001, s. 58.
- ↑ Słownik biograficzny archiwistów polskich: 1918–1984, Warszawa 1988, s. 155.
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: JANINA NOWICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-12-07].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939, Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1939, s. 222 [dostęp 2023-12-07].