Rondinella
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
10189 |
| Przeznaczenie owoców |
wino |
| Kolor skórki |
granatowoczarny |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
średniopóźne i późne[2] |
Rondinella – czerwona odmiana winorośli, pochodząca z Włoch i uprawiana w Wenecji Euganejskiej[1][2]. Wchodzi w skład m.in. win valpolicella, amarone, recioto della valpolicella i bardolino[3][4][5][6]. Po raz pierwszy dokumenty wzmiankują nazwę w 1882 roku[2].
Szczep rondinella stanowi naturalną krzyżówkę corviny veronese z inną, nieznaną z nazwy odmianą[2]. Jest genetycznie spokrewniony także m.in. z odmianami oseleta, molinara, garganega, dindarella i pelara[7].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Stożek wzrostu jest odsłonięty. Pędy są lekko owłosione, z czerwonawym odcieniem. Młode liście są zielonkawe, z brązowym nalotem antocyjanów, delikatnie owłosione. Dojrzałe liście są duże, zaokrąglone, pięcioklapowe, ostro ząbkowane. Kiść jest duża (do 20 cm długości), dość gęsta, w kształcie piramidy. Grona są średniej wielkości, fioletowoczarne, o niewyróżniającym się smaku. Odmiana dojrzewa późno – ok. 35 dni po chasselas, znanej też jako gutedel (najwcześniej dojrzewająca odmiana, służąca jako referencyjna).
Rondinella mimo neutralnego smaku jest popularna ze względu na plenność, odporność na większość chorób grzybowych i dobry potencjał do produkcji win z podsuszanych winogron[2][8][9].
Wina i rozpowszechnienie[edytuj | edytuj kod]
Z rondinelli rzadko produkuje się wino odmianowe i przeważnie miesza się ją z innymi szczepami, np. corviną veronese[4][5][6]. Rondinella jest składnikiem win z apelacji DOC i DOCG: Bardolino DOC i Bardolino Superiore DOCG (na południowo-wschodnim brzegu jeziora Garda, 10-40%) i Valpolicella DOC (5-30%), w tym warianty Amarone della Valpolicella DOC i Recioto della Valpolicella DOC[2][4][5]. Prócz corvinay veronese w kupażach używa się odmian corvinone i molinara[2]. W rondinelli dominują nuty czereśniowe, ustępuje aromatycznością odmianie corvina, lecz ze względu na wysoką odporność na choroby grzybowe dobrze znosi proces podsuszania[2].
Obszar winnic we Włoszech sięgał w 2000 roku 2874 ha i skupiały się one w prowincji Werona[2]. Niewielkie uprawy znajdują się w Argentynie. W Nowej Południowej Walii jeden z winiarzy oferuje wino w stylu amarone, lecz tamtejszy klimat wymaga ograniczenia zbiorów rondinelli aż o 80% w celu osiągnięcia pożądanej jakości[2].
Synonimy[edytuj | edytuj kod]
Nie zarejestrowano żadnych synomimów nazwy[1][2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Rondinella w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2014-09-18]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 906-907. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 42. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ a b c Tutto vino. Guida complete ai vini d’Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 333. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ a b c Tutto vino. Guida complete ai vini d’Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 388-391. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ a b Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 363. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- ↑ F. Vantini, G. Tacconi, M. Gastaldelli, C. Govoni i inni. Biodiversity of grapeavines (Vitis vinifera L.) grown in the Province of Verona. „Vitis”. s. 35-38. (ang.).
- ↑ Jancis Robinson: The Oxford Companion to Wine. Wyd. 3. Oxford University Press, 2006, s. 590. ISBN 0-19-860990-6. (ang.).
- ↑ Oz Clarke: Encyclopedia of Grapes. Harcourt Books, 2001, s. 203. ISBN 0-15-100714-4. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pierre Galet: Dictionnaire encyclopédique des cépages. Wyd. 1. Hachette Livre, 2000. ISBN 2-0123633-18. (fr.).
- Jancis Robinson: Das Oxford Weinlexikon. Monachium: Hallwag, Gräfe und Unzer, 2006. ISBN 978-3-8338-0691-9. (niem.).