Świętokradztwo

Świętokradztwo – termin religijny, który określa znieważenie miejsca, przedmiotu, osoby poświęconej Bogu lub innych rzeczy związanych z religią.

Katolicyzm[edytuj | edytuj kod]

Świętokradztwo w rozumieniu teologii katolickiej definiuje Katechizm Kościoła Katolickiego w punkcie 2120: „Świętokradztwo polega na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu sakramentów i innych czynności liturgicznych, jak również osób, rzeczy i miejsc poświęconych Bogu”.

Kan. 916 KPK pozwala w szczególnym przypadku na przystąpienie do Komunii Świętej bez uprzedniego odpuszczenia grzechów ciężkich w sakramencie pokuty. Takie przyjęcie Eucharystii nie będzie uważane za świętokradzkie^[1].

Świętokradztwo popełnione przeciw Eucharystii jest grzechem ciężkim, ponieważ jest w niej obecny Chrystus.

Zgodnie z kan. 1382 § 1 KPK znieważenie postaci eucharystycznych poprzez: porzucenie albo zabieranie lub też przechowywanie w celu świętokradczym wiąże się z ekskomuniką latae sententiae^[2]

Prawo świeckie[edytuj | edytuj kod]

Świętokradztwo może być czynem podlegającym karze także w świetle prawa świeckiego. Dla przykładu w polskim kodeksie karnym świętokradztwu odpowiada występek obrazy uczuć religijnych, który jest zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat^[3]. Zobacz: obraza uczuć religijnych.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

bluźnierstwo

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Kan. 916. Kto ma świadomość grzechu ciężkiego, nie powinien bez sakramentalnej spowiedzi odprawiać Mszy świętej ani przyjmować Komunii świętej, chyba że istnieje poważna racja i nie ma sposobności wyspowiadania się. W takim jednak wypadku ma pamiętać o tym, że jest obowiązany wzbudzić akt żalu doskonałego, który zawiera w sobie zamiar wyspowiadania się jak najszybciej.
↑ Kan. 1382. § 1. Kto porzuca albo w celu świętokradczym zabiera lub przetrzymuje postacie konsekrowane, zaciąga ekskomunikę latae sententiae, zarezerwowaną dla Stolicy Apostolskiej; duchowny może być ponadto ukarany inną karą, nie wyłączając wydalenia ze stanu duchownego.
↑ Art. 196 KK.

Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć prawnych w Wikipedii.

[1] Kan. 916. Kto ma świadomość grzechu ciężkiego, nie powinien bez sakramentalnej spowiedzi odprawiać Mszy świętej ani przyjmować Komunii świętej, chyba że istnieje poważna racja i nie ma sposobności wyspowiadania się. W takim jednak wypadku ma pamiętać o tym, że jest obowiązany wzbudzić akt żalu doskonałego, który zawiera w sobie zamiar wyspowiadania się jak najszybciej.

[2] Kan. 1382. § 1. Kto porzuca albo w celu świętokradczym zabiera lub przetrzymuje postacie konsekrowane, zaciąga ekskomunikę latae sententiae, zarezerwowaną dla Stolicy Apostolskiej; duchowny może być ponadto ukarany inną karą, nie wyłączając wydalenia ze stanu duchownego.

[3] Art. 196 KK.

[1]

[2]

[3]