Schizofrenia społecznie pozytywna
Schizofrenia społecznie pozytywna (schizophrenia paradoxalis socialiter fausta[1]) – jedna z postaci schizofrenii wyróżniona przez Eugeniusza Brzezickiego objawiająca się (poza charakterystycznymi cechami schizofrenii) wykazywaniem przez pacjenta życzliwych działań w stosunku do innych ludzi wynikających z poczucia chorego, że jest kimś ważnym lub ma do wykonania określone zadanie (np. niesienie pokoju, pomoc ludziom, itp.). Osobę taką pochłania idea, której poświęca się bez granic[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Antoni Kępiński: Rytm życia. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2001, s. 227. ISBN 83-08-03120-X.
- ↑ Teresa Rzepa: Brzezicki Eugeniusz. W: Słownik psychologów polskich. Elwira Kosnarewicz, Teresa Rzepa, Ryszard Stachowski (red.). Poznań: Instytut Psychologii UAM, 1992, s. 37. OCLC 834052536.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Jarosz: Co każdy powinien wiedzieć o chorobach psychicznych. Łódź: Piątek Trzynastego Wydawnictwo, 2004, s. 40–41, seria: Nasze zdrowie. ISBN 83-7415-003-3.
