Schronisko na Przełęczy Tatarskiej
48°18′N 24°27′E/48,300000 24,450000 Schronisko PTT na Przełęczy Tatarskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
931[a] m n.p.m. |
| Data otwarcia |
grudzień 1932 |
| Właściciel |
Oddział Stanisławowski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, |
Położenie na mapie Gorganów  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
| 48°18′N 24°27′E/48,300000 24,450000
| |
Schronisko im. gen. Tadeusza Kasprzyckiego – nieistniejące już polskie schronisko turystyczne wybudowane przez Oddział Stanisławowski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (PTT)[3]. Położone było na Przełęczy Tatarskiej (Jabłonickiej) rozdzielającej Gorgany od Czarnohory, przez którą przebiegała wówczas granica państwowa polsko-czechosłowacka. Sam obiekt zlokalizowano tuż obok drogi z Tatarowa i Jabłonicy do zakarpackich Lazeštiny i Jasiny, kilkadziesiąt metrów od szlabanów granicznych i placówki Straży Granicznej[1][4].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Schronisko Oddziału Stanisławowskiego PTT na Przełęczy Tatarskiej otwarto na początku grudnia 1932 roku, choć do tego czasu nie wykonano jeszcze wszystkich prac wykończeniowych. Oficjalne otwarcie i poświęcenie w obecności licznie przybyłych gości nastąpiło dopiero czternaście miesięcy później, 2 lutego 1934 r. Wówczas też obiekt otrzymał imię gen. Tadeusza Kasprzyckiego – współzałożyciela i prezesa Towarzystwa Przyjaciół Huculszczyzny. Był to piętrowy budynek z balkonami i werandą. W środku znajdowały się liczne pokoje – tak jednoosobowe, jak i sale zbiorowe. W schronisku przenocować mogło 51 osób: 36 na łóżkach i 15 na siennikach[1][4]. W obiekcie zlokalizowano ponadto dużą salę jadalną z zapleczem kuchennym, oddzielną kuchnię turystyczną do indywidualnego użytku, pokoje dla administracji i garaż. Część obiektu wraz z działką nieodpłatnie udostępniono harcerzom z ZHP. Pierwotny koszt budowy wyniósł 15 tys. zł[4].
W kolejnych latach rozpoczęto pierwsze modernizacje. Jeszcze w 1934 roku oszklono werandę oraz rozpoczęto dokończoną rok później budowę studni. W 1936 roku schronisko uzyskało bezpośrednie połączenie telefoniczne z urzędem pocztowym w Tatarowie. Nie później niż w 1937 roku w obiekcie uruchomiono pośrednictwo pocztowe, zaś liczbę miejsc na łóżkach zwiększono do 50[5].
Pierwszym dzierżawcą schroniska w latach 1932–1934 był Tadeusz Knobloch, którego na stanowisku gospodarza zastąpiła Maria Mieszkowska. W 1936 roku posadę objął Tadeusz Łazarski[6].
Schronisko uległo zniszczeniu w czasie II wojny światowej[5]
Szlaki turystyczne (1935)[edytuj | edytuj kod]
- na Chomiak (1544 m n.p.m.) przez Błotek,
- na Płoskę (1355 m n.p.m.) przez Douhę (1368 m n.p.m.)
- do Worochty przez Jabłonicę i Seredny (1004 m n.p.m.),
- do Worochty przez Poharek (958 m n.p.m.) i Perechrest[7].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Przełęcz Tatarska z biegnącą przez środek zdjęcia granicą państwową. Schronisko widoczne po lewej stronie (1933) -
Grupa młodzieży w strojach huculskich przed schroniskiem (1933/1934) -
Schronisko ok. 1936 roku. Widoczna oszklona weranda
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Dariusz Dyląg, Gorgany: przewodnik, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, s. 95, ISBN 978-83-89188-74-8.
- ↑ Bogdziewicz 2012 ↓, s. 312.
- ↑ Władysław Krygowski, Dzieje Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1988, s. 34, ISBN 83-7005-200-2.
- ↑ a b c Bogdziewicz 2012 ↓, s. 244.
- ↑ a b Bogdziewicz 2012 ↓, s. 245.
- ↑ Bogdziewicz 2012 ↓, s. 244–245.
- ↑ Regulamin GOT 1935. cotg.pttk.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-01)]. www.cotg.pttk.pl
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ryszard Bogdziewicz, Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC 956614813 (pol.).