Siekierz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herb Siekierz
Odmiana herbu Siekierz

Siekierzherb szlachecki.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

  1. W polu czerwonym strzała srebrna, żeleźcem w górę zwrócona, z krzyżen we środku. Koniec jej rozdarty na dwie części, rozchodzące się w przeciwnych stronach. W klejnocie trzy strusie pióra[1].
  2. W polu czerwonem strzała z jelcami i krzyżem na środku jej, z końcem rozdartym na dwie części, z których jeden w jedną stronę wyciągniony, i na końcu w górę trochę załamany, drugi w drugą stronę takiż, na hełmie trzy pióra strusie, tak go opisuje Paproc. w Gniazdz. fol. 1192. O herb. fol. 679. Klejnoty fol. 100. okol. tom. 3. fol. 113. MS. Ks. Kojał. Nadany ten herb jednemu żołnierzowi Siekierz nazwanemu, za jego znaczną dzielność, którą w dobyciu nieprzystępnej fortecy pokazał, i niespodzianą sprawił wiktoryą. Pod tym klejnotem od wielkich książąt Litewskich nadanym, kładzie Okolski Siekierzów Zienkowiczów w województwie Mińskiem. Zienko Siekierz miał syna Wasila. Fiedor Siekierz i Bogdan ludzie rycerscy. Chwiecko Siekierz spłodził syna Siekierza Chwieckiewicza. Tegoż klejnotu w ks. Lit. zaźywają, lubo trochę odmiennego, Kimbarowie, Wołkowie i Zienkiewiczowie Cichyńscy[2].
  3. SIEKIERZ – w polu czerwonym strzała srebrna żeleźcem do góry, jelcem złotym przekrzyżowana, bez opierzenia, stojąca na belce poprzecznej w obu końcach załamanej prosto do góry. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Herb rodziny Siekierzów- Zienkowiczów, w mińskiem w XVI stuleciu osiadłych jakoby nadany jej przez wielkich książąt litewskich. W istocie herb ten przedstawia kolumny litewskie, z tą różnicą, że środkowa zmieniona w strzałę przekrzyżowaną[3].

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Dom w Litwie dawny SIEKIERZÓW tego herbu używają. Byli wieku mego:

Wasil Siekierz Zienkowicz w mińskiem powiecie,
Bohdan Chwietkowicz Siekierz tamże,
Bohdan Siemionowicz mężowie wszystko znaczni.
(źródło: Herby rycerstwa polskiego przez Bartosza Paprockiego zebrane i wydane r.p. 1584. )

SIEKIERZ.

Ma być w polu czyrwonym strzała z ielcami abo krzyżem, z końcem rozdartym y nazad załamanym; w hełmie trzy pióra strusie. Pod tym kleynotem od w.x.L. nadanym, kładzie x. Okolski Siekierzów Zienkowiczow, których tu liczę.

Zienko Siekierz, miał syna Wasila,
Wasil Siekierz Zienkiewicz,
Bogdan Siekierz 1),
Chwiecko Siekierz miał syna Bogdana Siekierza Chwieckiewicza.

Insze domy inaczey kładą załamanie rozdartey strzały, takim sposobem: Tego kleynotu w w.x.L. vżywaią

KIMBAR

Kimbarowie w powiecie Brasławskim.
Ierzy Kimbar 1607.
Abram y Andrzey Kimbar 1632.
Gabriel Kimbar skarbny w.x.L.

WOŁK

Wołkowie w Połockim woiewodztwie.
Fiedor Wołk woyt Kiiowski 2) y Łoiowski. Bracia iego
Krysztof Wołk,
Alexander Wołk pułk. KIM.

ZIENKIEWICZ CICHINSKI[4]

Zienkiewiczowie Cichiński[5] w różnych powiatach.
Wasil Zienkiewicz córkę wydał za starostę x. Zmodzkiego Macieia Kłoczka.
Mikołay Zienkiewicz w Słonimskim 1528.
Fiedor Zienkiewicz 1570 odprawował poselstwo do stolice od senatu w.x.L.
Ierzy Zienkiewicz Cichinski ziem. Rzeczyckj.
Iwan Zienkiewicz chorąży Rzeczyckj.
Wasil Zienkiewicz sędz. ziem. Vpitskj 1609.
Paweł Zienkiewicz sędzia ziemskj Vpitskj 1648.
1) Tu następuje wyraz "Zienkiewicz" przekreślony.
2) Można czytać i Kiiemski

SIEKIERZ v. SIEKIERZYŃSKI ob. CHWIETKOWICZ h. SIEKIERZ, 1580[6]

Siekierzyszki oszmiański (Pp., Kpt., Mał., Ns., Br.).

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Bienicki (odm.), Burzecki (odm.), Chwetkowicz, Chwietkowicz, Cichiński (odm.), Cichyński (odm.), Fenikowski, Kimbar (odm.), Kombar, Kuczek, Leszczełowski, Leszczeński, Norucki, Perehorski, Peretruski, Siekierz, Siła, Skibiński[7], Szykier, Wołk (odm.), Zienkiewicz, Zienkiewicz – Cichyński (odm.), Zienkowicz,

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Papr..:Koj. 270, Nies.,Riet, Borkowski-Rocznik Szlachty Polskiej, Żarn.,Ostr.Jul.Ks her Rp opisy
  2. K. Niesiecki,Herbarz Polski,Tom VIII R-S, Lipsk 1841, s.331)
  3. Boniecki Adam, Herbarz polski
  4. Herbarz Rycerstwa w.x. Litewskiego, ok. 1650
  5. Kasper Niesiecki, Herbarz polski. Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, Tom 10, 1845.
  6. Kasprzycki Polska encyklopedia szlachecka, Warszawa 1935 -1938, Tom XI, str. 42
  7. S.J. Starykoń-Kasprzycki, Michał Dmowski: Polska encyklopedja szlachecka. T. XI. Warszawa: Drukarnia braci Drapczyńskich, 1938, s. 69.