Sieraków (województwo podkarpackie)
Na mapach: 
50°28′31″N 22°26′10″E/50,475278 22,436111
50°28′31″N 22°26′10″E/50,475278 22,436111
| wieś | |
 Krzyż przydrożny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
304[2] |
| Strefa numeracyjna |
15 |
| Kod pocztowy |
37-413[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RNI |
| SIMC |
0793450[4] |
Położenie na mapie gminy Harasiuki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu niżańskiego  | |
| 50°28′31″N 22°26′10″E/50,475278 22,436111[1]
| |
Sieraków – wieś w Polsce, położona w województwie podkarpackim, w powiecie niżańskim, w gminie Harasiuki[5][4], przy ujściu strugi Borowina do Tanwi.
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0793466 | Budy | część wsi |
| 0793472 | Nowy Sieraków | część wsi |
| 0793489 | Sieraków nad Tanwią | część wsi |
| 0793495 | Stary Sieraków | część wsi |
Do 1974 wieś należała do powiatu biłgorajskiego w województwie lubelskim. W latach 1975–1998 wieś położona była w województwie tarnobrzeskim.
Wieś jest sołectwem w gminie Harasiuki[6].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Królowej Polski w Hucisku[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 122422
- ↑ Raport o stanie gminy w 2020. Ludność w dniu 31.12.2020 s. 6 [dostęp 2022-01-21]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1150 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ BIP gminy, sołectwa [dostęp 2024-01-28]
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sieraków (7), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 580.
