Skwirce
55°21′25″N 28°07′10″E/55,356944 28,119444| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 55°21′25″N 28°07′10″E/55,356944 28,119444
| |
Skwirce (biał. Сквірцы; ros. Сквирцы) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie miorskim, w sielsowiecie Jazno.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W czasach zaborów w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie dziśnieńskim, w gminie Czerniewicze, a od 1929 w gminie Jazno[2].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 146 osób, 9 było wyznania rzymskokatolickiego, a 137 prawosławnego. Jednocześnie 1 mieszkaniec zadeklarował polską, a 145 białoruską przynależność narodową. Były tu 23 budynki mieszkalne[3]. W 1931 w 31 domach zamieszkiwało 175 osób[4].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Czerniewiczach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Dziśnie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w m. Jazno[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Skwirce, wieś, powiat dzisieński, gmina Czerniewicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 748.
- ↑ Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 42.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 19.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1557.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Skwirce, wieś, powiat dzisieński, gmina Czerniewicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 748.