Pałac w Siemianowicach Śląskich: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
drobne merytoryczne, źródła/przypisy
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
drobne redakcyjne
Linia 36: Linia 36:
'''Pałac w Siemianowicach''' (nazywany również '''Pałacem Mieroszewskich''' lub Pałacem Donnersmarcków) – klasycystyczny pałac znajdujący się w [[Siemianowice Śląskie|Siemianowicach Śląskich]] przy ulicy Chopina.
'''Pałac w Siemianowicach''' (nazywany również '''Pałacem Mieroszewskich''' lub Pałacem Donnersmarcków) – klasycystyczny pałac znajdujący się w [[Siemianowice Śląskie|Siemianowicach Śląskich]] przy ulicy Chopina.


Budowę pałacu zapoczątkował w XVII wieku ród [[Mieroszewscy|Mieroszewskich]] herbu [[Ślepowron_(herb_szlachecki)|Ślepowron]], którzy byli właścicielami miejscowych dóbr od co najmniej XVI wieku. Z czasów Mieroszewskich pochodzi najstarsza [[barok]]owa część pałacu nakryta [[Łamany dach polski|łamanym "dachem polskim"]]. Dobra w skład których wchodził pałac zostały sprzedane w 1692 roku przez Stanisława Mieroszewskiego i stały się własnością Bogusława Hunter von Gradon, który następnie w 1718 roku sprzedał pałac Julianie Maksymilianie Coob von Neyding, po śmierci której odziedziczył go jej syn [[Karol Józef Erdmann Henckel von Donnersmarck|Karol Henckel von Donnersmarck]]. Jednak jako stałą rezydencję rodu wybrał go dopiero jego syn [[Łazarz III Henckel von Donnersmarck|Łazarz Henckel von Donnersmarck]]. Niedługo później, w latach 1778-1789 pałac został rozbudowany<ref>Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska, wyd. Arkady, s.366</ref> poprzez dobudowanie do skrzydła północnego Mieroszewskich nowego skrzydła od zachodu. W czasie wojen napoleońskich ([[IV koalicja antyfrancuska]]) w [[1807]] r. pałac został splądrowany. Niedługo później około 1830 roku nastąpiła kolejna przebudowa, podczas której przebudowano kaplicę i elewacje<ref>Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska, wyd. Arkady, s.366</ref> oraz połączono północne barokowe skrzydło Mieroszewskich z nowym skrzydłem w stylu [[Klasycyzm|klasycystycznym]] od wschodu, w które wtopiono wcześniejszą wieżę bramną. W skład kompleksu pałacowego wchodziły także dwie oficyny, brama i dwa budynki gospodarcze. Założenie otaczał park. Około 1850 roku do korpusu głównego dostawiono oficynę południową (rozebraną w 1934 roku<ref>Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska, wyd. Arkady, s.366</ref>), a w 2 poł. XIX w. zmieniono m.in. klatkę schodową<ref>Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska, wyd. Arkady, s.366</ref>. Pod koniec XIX wieku Donnersmarckowie sprzedali zespół pałacowy.
Budowę pałacu zapoczątkował w XVII wieku ród [[Mieroszewscy|Mieroszewskich]] herbu [[Ślepowron_(herb_szlachecki)|Ślepowron]], którzy byli właścicielami miejscowych dóbr od co najmniej XVI wieku. Z czasów Mieroszewskich pochodzi najstarsza [[barok]]owa część pałacu nakryta [[Łamany dach polski|łamanym "dachem polskim"]]. Dobra w skład których wchodził pałac zostały sprzedane w 1692 roku przez Stanisława Mieroszewskiego i stały się własnością Bogusława Hunter von Gradon, który następnie w 1718 roku sprzedał pałac Julianie Maksymilianie Coob von Neyding, po śmierci której odziedziczył go jej syn [[Karol Józef Erdmann Henckel von Donnersmarck|Karol Henckel von Donnersmarck]]. Jednak jako stałą rezydencję rodu wybrał go dopiero jego syn [[Łazarz III Henckel von Donnersmarck|Łazarz Henckel von Donnersmarck]]. Niedługo później, w latach 1778-1789 pałac został rozbudowany<ref>Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska", wyd. Arkady, s.366</ref> poprzez dobudowanie do skrzydła północnego Mieroszewskich nowego skrzydła od zachodu. W czasie wojen napoleońskich ([[IV koalicja antyfrancuska]]) w [[1807]] r. pałac został splądrowany. Niedługo później około 1830 roku nastąpiła kolejna przebudowa, podczas której przebudowano kaplicę i elewacje<ref>Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska", wyd. Arkady, s.366</ref> oraz połączono północne barokowe skrzydło Mieroszewskich z nowym skrzydłem w stylu [[Klasycyzm|klasycystycznym]] od wschodu, w które wtopiono wcześniejszą wieżę bramną. W skład kompleksu pałacowego wchodziły także dwie oficyny, brama i dwa budynki gospodarcze. Założenie otaczał park. Około 1850 roku do korpusu głównego dostawiono oficynę południową (rozebraną w 1934 roku<ref>Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska", wyd. Arkady, s.366</ref>), a w 2 poł. XIX w. zmieniono m.in. klatkę schodową<ref>Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska", wyd. Arkady, s.366</ref>. Pod koniec XIX wieku Donnersmarckowie sprzedali zespół pałacowy.


W XX wieku pałac często zmieniał właścicieli. W latach 1921-1926 zespół pałacowy zmodernizowano. Jego ostatnim prominentnym lokatorem w latach 1926-1932 był [[Józef Kiedroń]] - b. minister w [[Drugi rząd Władysława Grabskiego|rządzie Władysława Grabskiego]], gdy pełnił funkcję dyrektora Górnośląskich Zjednoczonych Hut Królewska i Laura. <br />
W XX wieku pałac często zmieniał właścicieli. W latach 1921-1926 zespół pałacowy zmodernizowano. Jego ostatnim prominentnym lokatorem w latach 1926-1932 był [[Józef Kiedroń]] - b. minister w [[Drugi rząd Władysława Grabskiego|rządzie Władysława Grabskiego]], gdy pełnił funkcję dyrektora Górnośląskich Zjednoczonych Hut Królewska i Laura. <br />

Wersja z 08:47, 7 kwi 2012

Pałac Mieroszewskich
Symbol zabytku nr rej. R.9/46 z 4.12.1946
A-1289/82 z z 19.04.1982[1]
Ilustracja
Pałac w 2007 r.
Państwo

 Polska

Miejscowość

Siemianowice Śląskie

Adres

ul. Chopina 11-17

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

barok, klasycyzm

Rozpoczęcie budowy

XVII wiek

Ważniejsze przebudowy

1778, XIX w.

Pierwszy właściciel

Mieroszewscy

Kolejni właściciele

Hunter von Gradon, Donnersmarckowie

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building}
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac w Siemianowicach (nazywany również Pałacem Mieroszewskich lub Pałacem Donnersmarcków) – klasycystyczny pałac znajdujący się w Siemianowicach Śląskich przy ulicy Chopina.

Budowę pałacu zapoczątkował w XVII wieku ród Mieroszewskich herbu Ślepowron, którzy byli właścicielami miejscowych dóbr od co najmniej XVI wieku. Z czasów Mieroszewskich pochodzi najstarsza barokowa część pałacu nakryta łamanym "dachem polskim". Dobra w skład których wchodził pałac zostały sprzedane w 1692 roku przez Stanisława Mieroszewskiego i stały się własnością Bogusława Hunter von Gradon, który następnie w 1718 roku sprzedał pałac Julianie Maksymilianie Coob von Neyding, po śmierci której odziedziczył go jej syn Karol Henckel von Donnersmarck. Jednak jako stałą rezydencję rodu wybrał go dopiero jego syn Łazarz Henckel von Donnersmarck. Niedługo później, w latach 1778-1789 pałac został rozbudowany[2] poprzez dobudowanie do skrzydła północnego Mieroszewskich nowego skrzydła od zachodu. W czasie wojen napoleońskich (IV koalicja antyfrancuska) w 1807 r. pałac został splądrowany. Niedługo później około 1830 roku nastąpiła kolejna przebudowa, podczas której przebudowano kaplicę i elewacje[3] oraz połączono północne barokowe skrzydło Mieroszewskich z nowym skrzydłem w stylu klasycystycznym od wschodu, w które wtopiono wcześniejszą wieżę bramną. W skład kompleksu pałacowego wchodziły także dwie oficyny, brama i dwa budynki gospodarcze. Założenie otaczał park. Około 1850 roku do korpusu głównego dostawiono oficynę południową (rozebraną w 1934 roku[4]), a w 2 poł. XIX w. zmieniono m.in. klatkę schodową[5]. Pod koniec XIX wieku Donnersmarckowie sprzedali zespół pałacowy.

W XX wieku pałac często zmieniał właścicieli. W latach 1921-1926 zespół pałacowy zmodernizowano. Jego ostatnim prominentnym lokatorem w latach 1926-1932 był Józef Kiedroń - b. minister w rządzie Władysława Grabskiego, gdy pełnił funkcję dyrektora Górnośląskich Zjednoczonych Hut Królewska i Laura.
W 1990 roku został przejęty przez władze miejskie od kopalni "Siemianowice". W 2005 roku z bonifikatą kupiła go firma Silesia sp. z o.o. i opracowała plan adaptacji na hotel autorstwa inż. arch. Kazimierza Stamirowskiego z Siemianowic. W 2009 roku pałac zaczęto częściowo remontować. W 2011 roku pałac kupił firma Prestige Residences z Katowic. Obecnie kubatura głównego korpusu wynosi ponad 23 tys m³.

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo śląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
  2. ↑ Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska", wyd. Arkady, s.366
  3. ↑ Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska", wyd. Arkady, s.366
  4. ↑ Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska", wyd. Arkady, s.366
  5. ↑ Józef Pilch "Leksykon Zabytków architektury Górnego Śląska", wyd. Arkady, s.366

Bibliografia

  • Antoni Halor, Wokół dawnej kaplicy siemianowickiego pałacu, Siemianowice 1998
  • Antoni Halor, Przewodnik Siemianowicki. Wędrówki po mieście i okolicy, Siemianowice 2000

Galeria

  • Barokowa brama z XVIII w.
    Barokowa brama z XVIII w.
  • Skrzydło z XIX wieku
    Skrzydło z XIX wieku
Zamki i pałace na Górnym Śląsku
Istniejące
Nieistniejące

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pałac_w_Siemianowicach_Śląskich&oldid=30566991”