Wołodarka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
merytoryczne na podstawie Słownika Geograficznego |
||
| Linia 25: | Linia 25: | ||
}} |
}} |
||
'''Wołodarka''' ([[język ukraiński|ukr.]] ''Володарка'') - [[osiedle typu miejskiego]] na [[Ukraina|Ukrainie]], stolica rejonu w [[Obwód kijowski|obwodzie kijowskim]]. Ma około 7,3 tys. mieszkańców (szacunek na 2006). |
'''Wołodarka''' ([[język ukraiński|ukr.]] ''Володарка'') - [[osiedle typu miejskiego]] na [[Ukraina|Ukrainie]], stolica rejonu w [[Obwód kijowski|obwodzie kijowskim]]. Ma około 7,3 tys. mieszkańców (szacunek na 2006). |
||
== Historia == |
|||
Miejsce z dawna zasiedlono czego dowodzą liczne kurhany wzniesione na lewym brzegu rzeki Roś oraz w rejonie Zawadówki i Lichaczychy. W 1590 roku niezasiedlone ówcześnie okolice zakupił ks. [[Janusz Zbaraski]], który wzniósł tu zameczek obronny, pod którym rozwinęła się osada. O zamku tym wspomina w 1594 roku w swoim dzienniku podróżnym cesarski poseł [[Erich Lassota von Steblau]]. W 1626 roku spis podatku [[podymne]]<nowiki/>go wymienia w Wołodarce około 140 budynków. W 1631 roku Wołodarkę dziedziczy po Jerzym Zbaraskim książę [[Janusz Wiśniowiecki (1599-1636)|Janusz Wiśniowiecki]]. W dniu 29 listopada 1640 roku [[Jeremi Wiśniowiecki]] ufundował w Wołodarce kościół katolicki pod wezwaniem św. Michała Archanioła. Zamek w XVII wieku został wzmocniony wałami z bastionami, którymi otoczono także miasto, co widać na mapie [[Guillaume Le Vasseur de Beauplan|Guillaume Le Vasseur de Beauplana]]. Zajęta przez Kozaków podczas [[Powstanie Chmielnickiego|Powstania Chmielnickiego]]. Fortyfikacje miejskie były na tyle solidne, że w 1655 roku Tatarzy nie podjęli się ich atakować, a następnie po 1671 roku na rozkaz Jana Sobieskiego były obsadzone przez polskie [[Chorągiew (wojsko)|chorągwie]] pod dowództwem pułkowników Piwo i Łasko, które zabezpieczały drogę zaopatrującą załogę [[Zamek w Białej Cerkwi|twierdzy w Białej Cerkwi]]. W tym czasie majątek ten był własnością [[Michał Serwacy Wiśniowiecki|Michała Serwacago Wiśniowieckiego]]. |
|||
Po 1704 roku miasteczko wyludniło się. W 1744 roku Wołodarka przez małżeństwo z Elżbietą Wiśniowiecką przeszła w ręce wojewody smoleńskiego [[Michał Zdzisław Zamoyski|Michała Zdzisława Zamoyskiego]], który zaczął na nowo zasiedlać te tereny ściągając osadników. W 1740 roku ufundowano w Wołodarce drewniany kościół katolicki z dwiema wieżami, który znajdował się pod zarządem [[Jezuici|Jezuitów]] z Białej Cerkwi. W tym czasie właścicielką Wołodarki była Katarzyna Mniszchówna, od której Wołodarkę kupił starosta kopajgrodzki Seweryn Wisłocki. W połowie XVIII wieku okolice Wołodarki były dotknięte działaniami [[Hajdamacy|Hajdamaków]]. W 1764 roku zbudowano drewnianą cerkiew. W 1768 roku w czasie Koliszczyzny Wołodarkę zajęli na krótko [[Koliszczyzna|ludzie Gonty i Żeleźniaka]]. W dniu 4 czerwca [[1794]] roku w Wołodarce [[Suworow]] rozbroił polską brygadę, a następnie w wyniku III Rozbioru Polski miasto zostało wcielone do Rosji. W latach 1815-1826 staraniem proboszcza ks. Piotra Konopki zbudowano w Wołodarce murowany kościół katolicki. W 1841 roku Stanisław Jotejko sprzedał Wołodarkę Walentemu Abramowiczowi, którego syn Leon zbudował murowaną rezydencję, w której umieścił swoją kolekcję malarstwa (m.in. Chełmońskiego, Siemiradzkiego, Kossaka, [[Józef Simmler|Józefa Simlera]], [[Henryk Pillati|Pillatiego]]) i rzeźb (Lorenzo Bertoliniego, Luigi Pampaloniego). Po nim Wołodarkę odziedziczył Lucjan Abramowicz. |
|||
W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] w maju [[1920]] roku okolice Wołodarki stały się miejscem [[Bitwa pod Wołodarką|potyczki]] pomiędzy siłami polskimi a [[1 Armia Konna|1 Armią Konną]] [[Siemion Budionny|Siemiona Budionnego]]. |
W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] w maju [[1920]] roku okolice Wołodarki stały się miejscem [[Bitwa pod Wołodarką|potyczki]] pomiędzy siłami polskimi a [[1 Armia Konna|1 Armią Konną]] [[Siemion Budionny|Siemiona Budionnego]]. |
||
| Linia 30: | Linia 35: | ||
{{osobny artykuł|Bitwa pod Wołodarką}} |
{{osobny artykuł|Bitwa pod Wołodarką}} |
||
== Zabytki == |
|||
W mieście znajduje się kościół rzymskokatolicki z |
* W mieście znajduje się kościół rzymskokatolicki z 1826 roku zbudowany staraniem proboszcza ks. Piotra Konopki, w latach późniejszych przebudowany i zamieniony na cerkiew. |
||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
Wersja z 11:39, 20 kwi 2016
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Powierzchnia |
5,69 km² | ||||
| Populacja (2006) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 4569 | ||||
| Kod pocztowy |
09300—09302 | ||||
Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||||
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:airport} | |||||
Wołodarka (ukr. Володарка) - osiedle typu miejskiego na Ukrainie, stolica rejonu w obwodzie kijowskim. Ma około 7,3 tys. mieszkańców (szacunek na 2006).
Historia
Miejsce z dawna zasiedlono czego dowodzą liczne kurhany wzniesione na lewym brzegu rzeki Roś oraz w rejonie Zawadówki i Lichaczychy. W 1590 roku niezasiedlone ówcześnie okolice zakupił ks. Janusz Zbaraski, który wzniósł tu zameczek obronny, pod którym rozwinęła się osada. O zamku tym wspomina w 1594 roku w swoim dzienniku podróżnym cesarski poseł Erich Lassota von Steblau. W 1626 roku spis podatku podymnego wymienia w Wołodarce około 140 budynków. W 1631 roku Wołodarkę dziedziczy po Jerzym Zbaraskim książę Janusz Wiśniowiecki. W dniu 29 listopada 1640 roku Jeremi Wiśniowiecki ufundował w Wołodarce kościół katolicki pod wezwaniem św. Michała Archanioła. Zamek w XVII wieku został wzmocniony wałami z bastionami, którymi otoczono także miasto, co widać na mapie Guillaume Le Vasseur de Beauplana. Zajęta przez Kozaków podczas Powstania Chmielnickiego. Fortyfikacje miejskie były na tyle solidne, że w 1655 roku Tatarzy nie podjęli się ich atakować, a następnie po 1671 roku na rozkaz Jana Sobieskiego były obsadzone przez polskie chorągwie pod dowództwem pułkowników Piwo i Łasko, które zabezpieczały drogę zaopatrującą załogę twierdzy w Białej Cerkwi. W tym czasie majątek ten był własnością Michała Serwacago Wiśniowieckiego.
Po 1704 roku miasteczko wyludniło się. W 1744 roku Wołodarka przez małżeństwo z Elżbietą Wiśniowiecką przeszła w ręce wojewody smoleńskiego Michała Zdzisława Zamoyskiego, który zaczął na nowo zasiedlać te tereny ściągając osadników. W 1740 roku ufundowano w Wołodarce drewniany kościół katolicki z dwiema wieżami, który znajdował się pod zarządem Jezuitów z Białej Cerkwi. W tym czasie właścicielką Wołodarki była Katarzyna Mniszchówna, od której Wołodarkę kupił starosta kopajgrodzki Seweryn Wisłocki. W połowie XVIII wieku okolice Wołodarki były dotknięte działaniami Hajdamaków. W 1764 roku zbudowano drewnianą cerkiew. W 1768 roku w czasie Koliszczyzny Wołodarkę zajęli na krótko ludzie Gonty i Żeleźniaka. W dniu 4 czerwca 1794 roku w Wołodarce Suworow rozbroił polską brygadę, a następnie w wyniku III Rozbioru Polski miasto zostało wcielone do Rosji. W latach 1815-1826 staraniem proboszcza ks. Piotra Konopki zbudowano w Wołodarce murowany kościół katolicki. W 1841 roku Stanisław Jotejko sprzedał Wołodarkę Walentemu Abramowiczowi, którego syn Leon zbudował murowaną rezydencję, w której umieścił swoją kolekcję malarstwa (m.in. Chełmońskiego, Siemiradzkiego, Kossaka, Józefa Simlera, Pillatiego) i rzeźb (Lorenzo Bertoliniego, Luigi Pampaloniego). Po nim Wołodarkę odziedziczył Lucjan Abramowicz.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej w maju 1920 roku okolice Wołodarki stały się miejscem potyczki pomiędzy siłami polskimi a 1 Armią Konną Siemiona Budionnego.
Zabytki
- W mieście znajduje się kościół rzymskokatolicki z 1826 roku zbudowany staraniem proboszcza ks. Piotra Konopki, w latach późniejszych przebudowany i zamieniony na cerkiew.
Linki zewnętrzne
- Mapa radziecka 1:100 000
- Wołodarka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 883.
