Józef Orłowski (generał): Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 10:03, 28 wrz 2016

Józef Orłowski herbu Lubicz (ur. 16 kwietnia 1742, zm. 28 grudnia 1807 w Końskowoli) – generał polski.

Przyjaciel Tadeusza Kościuszki, z którym był kadetem w Szkole Rycerskiej od 1766, a w 1769 wyjechali razem na studia artystyczne do Paryża. W 1774 powrócił do Polski, w 1789 razem z Poniatowskim i Kościuszką otrzymał stopień generała majora w reformowanej przez sejm i Stanisława Augusta armii polskiej. Był członkiem Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej.^[1] W dniu 12 października 1789 roku został komendantem twierdzy w Kamieńcu Podolskim, w której przeprowadził wiele prac remontowych i modernizacyjnych, m.in. dokonał naprawy murów, mostów, wykopał nowe studnie i wybudował dwie nowoczesne baterie przy Bramie Królewskiej. Po upadku Konstytucji 3 Maja i przejęciu władzy przez zwolenników Konfederacji targowickiej złożył dymisję z funkcji komendanta w styczniu 1793 roku.

W powstaniu kościuszkowskim 1794 generał lejtnant, od czerwca zastąpił Stanisława Mokronowskiego jako komendant miasta Warszawy i siły zbrojnej Księstwa Mazowieckiego, odpowiedzialny za sprawy organizacyjne i umocnienia obronne. Uczestniczył w decyzjach dotyczących działań wojskowych w okolicach stolicy. Po niewoli Kościuszki członek Rady Wojennej naczelnika Tomasza Wawrzeckiego. 8 listopada decyzją naczelnika oddał garnizon warszawski pod rozkazy Stanisława Augusta, co miało ułatwić rokowania kapitulacyjne z Suworowem.

Po upadku powstania brał udział w pracach komisji likwidacyjnej Szkoły Rycerskiej. Wkrótce potem zamieszkał w Puławach, gdzie na swoim dworze zatrudnił go Adam książę Czartoryski.

Na cmentarzu przykościelnym w Końskowoli zachował się poświęcony mu pomnik nagrobny.

Bibliografia

Kronika powstań polskich 1794-1944, Wydawnictwo Kronika, Warszawa, ISBN 83-86079-02-9, s. 42.
P. Pytlak, Tajemnice archiwum parafialnego w Końskowoli, TODK Fara Końskowolska, Końskowola 2009, s. 43.

↑ Adam Skałkowski, Towarzystwo przyjaciół konstytucji 3 maja, Kórnik, 1930, s. 76.

[1] Adam Skałkowski, Towarzystwo przyjaciół konstytucji 3 maja, Kórnik, 1930, s. 76.

[1]

@@ Linia 3: / Linia 3: @@
 '''Józef Orłowski''' herbu [[Lubicz (herb szlachecki)|Lubicz]] (ur. [[16 kwietnia]] [[1742]], zm. [[28 grudnia]] [[1807]] w [[Końskowola|Końskowoli]]) – generał polski.
-Przyjaciel [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszki]], z którym był kadetem w [[Szkoła Rycerska|Szkole Rycerskiej]] od [[1766]], a w [[1769]] wyjechali razem na studia artystyczne do [[Paryż]]a. W [[1774]] powrócił do Polski, w [[1789]] razem z [[Józef Poniatowski|Poniatowskim]] i Kościuszką otrzymał stopień generała majora w reformowanej przez [[Sejm Czteroletni|sejm]] i [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta]] armii polskiej. Był członkiem [[Zgromadzenie Przyjaciół Konstytucji Rządowej|Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej]].<ref>[[Adam Skałkowski]], Towarzystwo przyjaciół konstytucji 3 maja, [[Kórnik]], [[1930]], s. 76.</ref> W czasie [[Wojna polsko-rosyjska 1792|wojny polsko-rosyjskiej]] [[1792]] był komendantem twierdzy w [[Kamieniec Podolski|Kamieńcu Podolskim]]. W [[Insurekcja kościuszkowska|powstaniu kościuszkowskim]] [[1794]] generał lejtnant, od czerwca zastąpił [[Stanisław Mokronowski|Stanisława Mokronowskiego]] jako komendant miasta [[Warszawa|Warszawy]] i siły zbrojnej Księstwa Mazowieckiego, odpowiedzialny za sprawy organizacyjne i umocnienia obronne. Uczestniczył w decyzjach dotyczących działań wojskowych w okolicach stolicy. Po niewoli Kościuszki członek Rady Wojennej naczelnika [[Tomasz Wawrzecki|Tomasza Wawrzeckiego]]. [[8 listopada]] decyzją naczelnika oddał garnizon warszawski pod rozkazy Stanisława Augusta, co miało ułatwić rokowania kapitulacyjne z [[Aleksandr Suworow|Suworowem]].
+Przyjaciel [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszki]], z którym był kadetem w [[Szkoła Rycerska|Szkole Rycerskiej]] od [[1766]], a w [[1769]] wyjechali razem na studia artystyczne do [[Paryż]]a. W [[1774]] powrócił do Polski, w [[1789]] razem z [[Józef Poniatowski|Poniatowskim]] i Kościuszką otrzymał stopień generała majora w reformowanej przez [[Sejm Czteroletni|sejm]] i [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta]] armii polskiej. Był członkiem [[Zgromadzenie Przyjaciół Konstytucji Rządowej|Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej]].<ref>[[Adam Skałkowski]], Towarzystwo przyjaciół konstytucji 3 maja, [[Kórnik]], [[1930]], s. 76.</ref> W dniu 12 października 1789 roku został komendantem twierdzy w [[Kamieniec Podolski|Kamieńcu Podolskim]], w której przeprowadził wiele prac remontowych i modernizacyjnych, m.in. dokonał naprawy murów, mostów, wykopał nowe studnie i wybudował dwie nowoczesne baterie przy Bramie Królewskiej. Po upadku Konstytucji 3 Maja i przejęciu władzy przez zwolenników [[Konfederacja targowicka|Konfederacji targowickiej]] złożył dymisję z funkcji komendanta w styczniu 1793 roku.
+W [[Insurekcja kościuszkowska|powstaniu kościuszkowskim]] [[1794]] generał lejtnant, od czerwca zastąpił [[Stanisław Mokronowski|Stanisława Mokronowskiego]] jako komendant miasta [[Warszawa|Warszawy]] i siły zbrojnej Księstwa Mazowieckiego, odpowiedzialny za sprawy organizacyjne i umocnienia obronne. Uczestniczył w decyzjach dotyczących działań wojskowych w okolicach stolicy. Po niewoli Kościuszki członek Rady Wojennej naczelnika [[Tomasz Wawrzecki|Tomasza Wawrzeckiego]]. [[8 listopada]] decyzją naczelnika oddał garnizon warszawski pod rozkazy Stanisława Augusta, co miało ułatwić rokowania kapitulacyjne z [[Aleksandr Suworow|Suworowem]].
 Po upadku powstania brał udział w pracach komisji likwidacyjnej Szkoły Rycerskiej. Wkrótce potem zamieszkał w [[Puławy|Puławach]], gdzie na swoim dworze zatrudnił go Adam książę Czartoryski.