Stanisław Franciszek Kozłowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Kozłowski
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1888
Lwów

Data i miejsce śmierci

22 września 1939
Lwów

Zawód, zajęcie

inżynier mechanik

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Stanisław Franciszek Kozłowski (ur. 24 lutego 1888 we Lwowie, zm. 22 września 1939 tamże) – polski inżynier mechanik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 lutego 1888 we Lwowie, w rodzinie Antoniego i Julii z Merkelów. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Ukończył je w 1906 i podjął pracę na kolei. Od 1916 do 1918 walczył w szeregach Polskiej Organizacji Wojskowej, był uczestnikiem obrony Lwowa. Po 1919 kierował działem elektrycznym Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych we Lwowie, w 1922 został kierownikiem w elektrowni na Persenkówce, a następnie dyrektorem naczelnym w Miejskim Zakładzie Elektrycznym. Należał do Stowarzyszenie Elektryków Polskich, Związku Rezerwistów oraz Towarzystwa Politechnicznego, gdzie w latach 1920–1923 oraz 1925–1934 pełnił funkcję sekretarza i wiceprzewodniczącego, a 25 marca 1936 wybrany wiceprezesem zarządu[1]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa 22 września 1939 jeden z oddziałów zajął elektrownię i wydał rozkaz jej uruchomienia w ciągu kilku godzin, zaś Stanisław Kozłowski odpowiedział, że jest to niemożliwe, po czym został zastrzelony na terenie elektrowni[2].

Był żonaty ze Stefanią, która podczas wojny została deportowana w głąb ZSRR, zmarła w Londynie 24 czerwca 1981 w wieku 88 lat[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Sprawy Towarzystwa. „Czasopismo Techniczne”. Nr 15, s. 268, 10 sierpnia 1936. 
  2. Stanisław Franciszek Kozłowski. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2019-04-19].
  3. Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 41, s. 99, Czerwiec 1981. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  5. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
  6. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]