Stanisław Kmita (lekarz)

Stanisław Witold Kmita
Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1909 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1966 ; Łódź
	docent nauk medycznych
	Specjalność: otolaryngologia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1946
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Łódzki; Akademia Medyczna w Łodzi

Stanisław Witold Kmita (ur. 6 czerwca 1909 w Warszawie, zm. 12 czerwca 1966 w Łodzi) – polski lekarz, otolaryngolog, doc. dr hab. Akademii Medycznej w Łodzi.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Stanisława Aleksandra i Jadwigi Barbary z d. Gerlach. Od 1918 roku uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie^[1], w którym uzyskał świadectwo dojrzałości (1927)^[2]. Od 1927 roku studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1935 roku. Następnie rozpoczął pracę jako lekarz laryngolog w Klinice Chorób Gardła, Nosa i Uszu Uniwersytetu Warszawskiego.

W okresie II Rzeczypospolitej był działaczem ruchu narodowego (członek OWP, ONR i OP)^[3]. Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Aleteja.

W czasie II wojny światowej brał udział w obronie Warszawy. Uczestniczył także w tajnym nauczaniu.

Po wojnie rozpoczął pracę w Klinice Otolaryngologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie Akademii Medycznej w Łodzi. W 1946 roku uzyskał stopień doktora po przedstawieniu dysertacji pt. Leczenie złamań kości nosowych. Habilitował się w 1953 roku na podstawie rozprawy pt. Wpływ par benzyny na górne drogi oddechowe i narząd węchu. W 1955 otrzymał tytuł docenta w Katedrze Pediatrii, a w 1957 – w nowo utworzonym Klinicznym Oddziale Otolaryngologii Dziecięcej Akademii Medycznej w Łodzi.

Opublikował 51 prac. Zajmował się problematyką dzieci słabosłyszących (audiologia i otologia dziecięca), prowadził badania odruchów słuchowych u noworodków, niemowląt i małych dzieci oraz odruchów błędnikowych. Przedmiotem jego badań był rozwój zatok u dzieci, radiodiagnostyka zapaleń uszu u dzieci oraz zastosowanie znieczulenia dotchawiczego w operacjach migdałków.

Należał do Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, był członkiem komitetu redakcyjnego „Otolaryngologii Polskiej”.

Zorganizował Poradnię Audiologiczną w Łodzi, w której leczył dzieci z wadą słuchu. Z jego inicjatywy powstała w 1965 szkoła dla dzieci niedosłyszących, jedna z pierwszych w Polsce szkół tego typu.

Pochowany na cmentarzu św. Rocha na Radogoszczu w Łodzi przy ul. Zgierskiej.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Od 1985 do 2012 roku (tj. do likwidacji ośrodka przez władze Łodzi) był patronem Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Słabosłyszących w Łodzi, przy ul. Wólczańskiej 121/123.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. ISBN 83-06-01691-2.
↑ Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-07].
↑ W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934–1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, IPN, Warszawa 2011, s. 125, przypis nr 88.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 506. ISBN 83-06-01691-2.
Danuta Gryczyńska. Stanisław Witold Kmita (1909–1966). „Magazyn Otorynolaryngologiczny”. VI, suplement VII, 2005.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Alicja Panek: DOKTOR STANISŁAW WITOLD KMITA. Specjalny ośrodek szkolno-wychowawczy dla dzieci słabosłyszących w Łodzi. [dostęp 2011-06-23].

[1] Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. ISBN 83-06-01691-2.

[2] Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-07].

[3] W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934–1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, IPN, Warszawa 2011, s. 125, przypis nr 88.

[1]

[2]

[3]