Stanisław Kraiński

Stanisław Kraiński
Data i miejsce urodzenia	23 września 1905 ; Łomża
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	18 Pułk Artylerii Lekkiej; 4 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych; 91 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych
Stanowiska	d-ca 91 SKCR
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa;

Stanisław Kraiński^[1] (ur. 23 września 1905 w Łomży, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Aleksandra. 15 sierpnia 1930 roku, po ukończeniu szkoły podchorążych^[2], został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1930 roku i 39. lokatą w korpusie oficerów artylerii oraz przydzielony do 18 pułku artylerii lekkiej w Ostrowi Mazowieckiej^[3]. Latem 1935 roku został przeniesiony do 4 batalionu czołgów i samochodów pancernych w Brześciu^[4]. W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził 91 samodzielną kompanią czołgów rozpoznawczych. 8 września 1939 roku opuścił swoją jednostkę i udał się do Brześcia w celu otrzymania pomocy technicznej. Po 17 września 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Więziony w Kozielsku, a wiosną 1940 roku zamordowany w Katyniu.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora^[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Zespole Szkół Ekonomicznych i Ogólnokształcących nr 6 w Łomży został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Stanisława Kraińskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Marian Żebrowski, Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947, Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernej, Londyn 1971, s. 310 podał błędne brzmienie nazwiska „Krasiński”.
↑ Szkoły Podchorążych Artylerii lub Szkoły Podchorążych dla Podoficerów.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 13 z 15.08.1930 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 04.07.1935 r.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rajmund Szubański, 4 Batalion Pancerny. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, zeszyt 73, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1996, ISBN 83-87103-04-7
Rajmund Szubański, Polska broń pancerna 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1989, wyd. II poprawione i uzupełnione, ISBN 83-11-07660-X
Rocznik Oficerski 1932
Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych

[1] Marian Żebrowski, Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947, Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernej, Londyn 1971, s. 310 podał błędne brzmienie nazwiska „Krasiński”.

[2] Szkoły Podchorążych Artylerii lub Szkoły Podchorążych dla Podoficerów.

[3] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 13 z 15.08.1930 r.

[4] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 04.07.1935 r.

[5] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]