Stanisław Prowans

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Prowans
Data i miejsce urodzenia

23 marca 1918
Stawyszcze

Data śmierci

1992

profesor nauk technicznych
Specjalność: metaloznawstwo
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Wojskowa Akademia Techniczna
Politechnika Szczecińska

rektor
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej

Stanisław Tadeusz Prowans (ur. 23 marca 1918 w Stawiszczach na Ukrainie, zm. 1992) – profesor metaloznawstwa, rektor Politechniki Szczecińskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1936 ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Był instruktorem i drużynowym 23 Warszawskiej Drużyny Harcerzy "Pomarańczarnia". Następnie rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W czasie wojny był zmuszony przerwać studnia i pracował w Fabryce Motorów Perkun w Warszawie. Studnia ukończył w 1947. W 1949 rozpoczął pracę w Katedrze Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej. W 1951 przeniósł się do Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, a w 1953 do Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie (od 1955 Politechnika Szczecińska).

W latach 1955–1958 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego. W 1958 uzyskał tytuł naukowy docenta oraz został rektorem (do 1962). W latach 1964–1966 ponownie był dziekanem Wydziału Mechanicznego. W 1968 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1970–1973 był dyrektorem Instytutu Budowy Maszyn. W 1977 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, został dyrektorem nowo organizowanego Instytutu Inżynierii Materiałowej oraz ponownie dziekanem Wydziału Mechanicznego. Obie te funkcje pełnił do 1981. W latach 1981–1982 ponownie był Rektorem Politechniki Szczecińskiej. W 1988 przeszedł na emeryturę.

Naukowo zajmował się: wieloskładnikowymi brązami aluminiowymi, wysokostopowymi staliwami i żeliwami odpornymi na ścieranie oraz korozję wysokotemperaturową, wytwarzaniem powłok z węglików i azotków na podłożu stalowym. Był autorem około czterdziestu artykułów publikowanych w kraju i za granicą, dziesięciu skryptów oraz sześciu książek.

Najważniejsze książki:

  • Podstawy teoretyczne metaloznawstwa (Wydawnictwo "Śląsk" 1972)
  • Materiałoznawstwo (PWN 1988)
  • Struktura stopów (PWN 1991)

Był członkiem wielu różnych organizacji, m.in.:

Był wielokrotnie nagradzany, w tym m.in.:

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 1053-1054
  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja 3 (redaktorzy Lubomir Mackiewicz, Anna Żołna), Warszawa 1993, s. 578