Tadeusz Gadulski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Gadulski
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1901
Rzeszów

Data śmierci

1960

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej

Stanowiska

kwatermistrz

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Tadeusz Edmund Gadulski (ur. 9 lutego 1901 w Rzeszowie, zm. 1960) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Rzeszowie, w rodzinie Edmunda i matki z domu Lepianka[1][2].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 181. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 5 Pułk Piechoty Legionów[3]. W latach 1923-1924 pełnił służbę w 77 Pułku Piechoty w Lidzie[4][5]. 12 lutego 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1920 i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Później został przeniesiony do 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie. W kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oodaniem do dyspozycji komendanta kadry[7][8]. 2 grudnia 1930 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 168. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9][10]. W latach 1930-1935 pełnił służbę w Korpusie Ochrony Pogranicza[11][12][13], w batalionie KOP „Ludwikowo”[1]. W marcu 1939 pełnił służbę w 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisku oficera administracyjno-materiałowego[14].

W sierpniu 1939, w czasie mobilizacji, został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 56 pp. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej. Wziął udział w bitwie nad Bzurą i obronie Warszawy[15][16]. 1 października 1939, po kapitulacji załogi stolicy, dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Stalagu IIA, a następnie w Oflagu IIA Prenzlau i Oflagu IIE Neubrandenburg[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-06].
  2. a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-06].
  3. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 125.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 346, 447.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 303, 389.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923 roku, s. 90.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 143.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 146, 243.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 333.
  10. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 38, w marcu 1939 zajmował 50. lokatę.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 223.
  12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 908.
  13. Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 76.
  14. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 613.
  15. Bauer i Polak 1983 ↓, s. 478.
  16. Głowacki 1985 ↓, s. 300.
  17. M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 332.
  19. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-06].
  20. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 77.
  21. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 38.
  22. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 32.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]