Tadeusz Mayzner
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 listopada 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 września 1939 |
| Zawód, zajęcie |
pedagog, kompozytor, dyrygent |
| Odznaczenia | |
 
| |
Tadeusz Mayzner (ur. 12 listopada 1892 w Warszawie, zm. 28 września 1939 tamże) – polski pedagog, kompozytor i dyrygent, a także popularyzator muzyki wśród dzieci i młodzieży.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Początkowo studiował chemię w Nancy. Następnie był słuchaczem Akademii Handlowej w Berlinie oraz Frankfurcie nad Menem, a ostatecznie ukończył Wyższą Szkołę Handlową w Warszawie. Potem odbył studia Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Podczas tych studiów przemierzał Polskę i notował piosenki ludowe z różnych regionów. Nabył wówczas przeświadczenia o wysokiej muzykalności polskiego ludu, a także konieczności rozwijania zdolności muzycznych, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży[2].
Lansował całościowy program umuzykalniania młodych ludzi. W latach 30. XX wieku pracował w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego jako radca ministerialny, instruktor śpiewu i muzyki szkolnej. W 1934, dzięki jego staraniom, wprowadzono do szkół „Program nauki śpiewu w szkołach powszechnych i gimnazjalnych”. Poświęcał się twórczości muzycznej dla dzieci, prowadził koncertowe akcje umuzykalniania, nauczał śpiewu w szkołach (m.in. w szkole powszechnej przy ul. Radzymińskiej i w gimnazjach: Emilii Plater i Szachtmajerowej). Prowadził liczne koncerty dla dzieci i młodzieży okraszone prelekcjami popularyzatorskimi. Organizował lekcje słuchania muzyki dla szkół powszechnych i średnich. Prowadził też lekcje słuchania muzyki w radiu, a Polskim Radiem współpracował od początków jego istnienia. Pod patronatem warszawskiej Rady Miejskiej zorganizował kilkusetosobowy chór międzyszkolny, działający w latach 1932–1939. Pieśni wykonane przez ten chór ukazały się na płytach „Odeonu”[2].
Pisał też piosenki dziecięce, a większość z nich ukazywała się drukiem w dodatku muzycznym czasopisma „Śpiew w szkole” (od 1933). Wydał kilkanaście śpiewników, m.in. Śpiewnik Hani (dedykowany córce), Mój śpiewnik, Nasze piosenki i Pieśni inscenizowane. Po śmierci ukazał się zbiór jego utworów Tok w piosence (1948)[2].
Zmarł na chorobę serca[2]. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 47-6-29)[3].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)[4]
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ponadto niektóre inne osoby wymienione na liście szczegółowej sporządzonej przez Armanda Vetulaniego: pierwszy z lewej – Armand Vetulani (historyk sztuki), druga z lewej – Monika Moraczewska, trzeci z lewej – Jerzy Szablowski (historyk sztuki), czwarta z lewej Jadwiga Mączewska (?- pisownia nieczytelna), piąty z lewej – Maciej Masłowski (historyk sztuki), szósty z lewej Stanisław Furmanik (teoretyk literatury i krytyk literacki), siódma z lewej Michalina Chełmońska-Szczepankowska (?), ósmy z lewej "Mirski"? (brak imienia), dziewiąta z lewej Wanda Telakowska (artystka sztuk plastycznych, organizatorka polskiego wzornictwa przemysłowego), jedenasty od lewej Jan Alfred Lauterbach (historyk sztuki i muzeolog]), trzynasta od lewej Anna Sosińska ("Kropeczka"), czternasty od lewej Michał Rusinek, piętnasta od lewej Hanna Garlińska-Walicka-Zebmrzuska (córka Czesława Garlińskiego założyciela znanego salonu sztuki w Warszawie, zamężna m.in. za Michałem Walickim), szesnasta od lewej Halina Balińska-Tabęcka, siedemnasty od lewej Karol Wilhelm Henneberg, osiemnasta od lewej Jadwiga Przeworska, dziewiętnasty od lewej Kazimierz? - lub Stanisław Golachowski, dwudziesty od lewej (pierwszy z prawej) – Michał Gabriel Karski (tłumacz i poeta) – zdjęcie udostępnione dzięki uprzejmości Barbary Vetulani, żony Armanda Vetulaniego – zob. listę obecnych na zebraniu zanotowaną odręcznie przez Armanda Vetulaniego: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:The_list_of_participants_of_assembly_Fine_Art_Section_of_Polish_Ministry_of_Religious_Denominations_and_Public_Education_in_1930ies.jpeg
- ↑ a b c d Mieczysława Demska-Trębacz, Tadeusz Mayzner (1892–1939) – muzyka i dzieci, w: Mówią Wieki, nr 5/1979, s.15-16, ISSN 0580-0943.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MAYZNEROWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-14].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu pracy pedagogicznej, społecznej i kulturalnej”.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej”.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Publikacje Tadeusza Mayznera w serwisie Polona.pl