Tadeusz Tyrowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Tyrowicz
Ilustracja
Tadeusz Tyrowicz (przed 1937)
Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1893
Lwów

Data i miejsce śmierci

19 grudnia 1978
Kraków

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Tyrowicz (ur. 24 sierpnia 1893 we Lwowie, zm. 19 grudnia 1978 w Krakowie) – polski inżynier, przedsiębiorca i przemysłowiec, major łączności Wojska Polskiego.

Tadeusz Tyrowicz jako piłkarz Legii w 1916 (stoi szósty od lewej)
Major Tadeusz Tyrowicz (przed 1932)
Grobowiec M. i T. Tyrowiczów

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 sierpnia 1893 we Lwowie[1][2]. Był synem lwowskiego rzeźbiarza Ludwika Tyrowicza (1861-1930) i Józefy z domu Iżykiewicz (1861-1920) oraz starszym bratem bliźniaków bratem Mariana (1901-1989) i Ludwika (1901-1958)[1][3]. Uczył się w szkole realnej we Lwowie[1][4]. Od 1910 do 1914 studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Lwowskiej[5].

Po wybuchu I wojny światowej i przerwaniu studiów służył w szeregach Legionów Polskich[2][5]. W 1915 był żołnierzem oddziału telefonicznego Komendy LP[2]. Mianowany plutonowym[2]. Był internowany w Huszt i w Bustyaháza[4][5]. Następnie, do listopada 1918 ukrywał się w Warszawie[5]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i od listopada 1918 pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych, a potem w Departamencie Technicznym MSWoj.[5][1]. 8 grudnia 1918 awansowany na stopień oficerski podporucznika łączności[2]. Potem awansowany na kapitana, w 1921 był w 1 batalionie zapasowym telegraficznym[2]. Zweryfikowny w stopniu kapitana łączności ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6], a następnie awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7]. W 1923 jako oficer nadetatowy 1 pułku łączności był przydzielony do Centralnych Zakładów Wojsk Łączności w Warszawie[8][9]. Od 1925 do 1927 był kierownikiem CZWŁ[5]. Od 1927 do 1930 sprawował stanowisko szefa inżynierii Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[5][4]. W tym okresie, według stanu z 1928 jako oficer nadetatowy 1 p.ł. był przydzielony do tamtejszego 6 Okręgowego Szefostwa Łączności[10]. W 1930 na własną prośbę został zwolniony ze stałej służby wojskowej[5][4]. W 1934 jako major rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer w dyspozycji dowódcy O. K. VI i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[11].

Był też piłkarzem, podczas wojny grał w barwach Legii, a potem w Lechii Lwów jako napastnik lewoskrzydłowy[12]. Po dokończeniu studiów w 1922 uzyskał dyplom inżyniera komunikacji[4][1]. Po śmierci ojca (1930), został właścicielem rodzinnej firmy „Zakłady kamieniarskie L. Tyrowicz”[4][1]. Kontynuował prace w tej branży, wykonując pomniki cmentarne[13].

Działał w organizacjach rzemieślniczych[4]. W czerwcu 1937 został wybrany prezesem Izby Rzemieślniczej we Lwowie[4][1]. Był członkiem Komitetu Organizacyjnego Obozu Zjednoczenia Narodowego[1]. W wyborach samorządowych z maja 1939 uzyskał mandat radnego Rady Miasta Lwowa startując z Listy Chrześcijańsko-Narodowej jako kandydat Obozu Zjednoczenia Narodowego[14]. We Lwowie zamieszkiwał przy ul. Piekarskiej 95[1].

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w działaniach zbrojnych, potem był jeńcem oflagu VI B Dössel[15]. W tym czasie we Lwowie po nastaniu okupacji sowieckiej w połowie września 1939 sąsiadujące ze sobą przedsiębiorstwa kamieniarskie Tadeusza Tyrowicza i Kazimierza Périera (syna Henryka) zostały przekształcone w Kooperatywę Armii Czerwonej[16].

Od 1947 był wieloletnim pracownikiem Zjednoczenia Przemysłu Kamienia Budowlanego[15]. Jako wykładowca pracował w Technikum Górnictwa Odkrywkowego w Krakowie[15]. Opracował wiele podręczników i programów szkolnictwa kamieniarskiego i skalnego[15].

Był żonaty z Michaliną z domu Peter (189-1968)[17][18]. Miał syna[15]. Zmarł 19 grudnia 1978 w Krakowie[12][19]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[15][19].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 763.
  2. ↑ a b c d e f Tadeusz Tyrowicz. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2023-01-26].
  3. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 180-181. ISBN 83-04-02817-4.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m Nowy prezes Izby Rzemieślniczej we Lwowie. „Wschód”. Nr 52, s. 9, 30 czerwca 1937. 
  5. ↑ a b c d e f g h Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska. Rys historyczny. Informacje. Lwów: 1932, s. 74. [dostęp 2023-01-26].
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 967.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 885.
  8. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 957, 966.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 874, 882.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611, 621.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 353, 974.
  12. ↑ a b Tadeusz Tyrowicz. baza.rocznikpilkarski.pl. [dostęp 2023-01-26].
  13. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 183. ISBN 83-04-02817-4.
  14. ↑ Wykaz mandatów w wyborach do Rady miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 123, s. 2, 3 czerwca 1939. 
  15. ↑ a b c d e f g h i j Tadeusz Tyrowicz. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 289, s. 6, 21 grudnia 1978. 
  16. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 131. ISBN 83-04-02817-4.
  17. ↑ Kondolencje. „Dziennik Polski”. Nr 194, s. 2, 16 sierpnia 1968. 
  18. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Michalina Tyrowicz. rakowice.eu. [dostęp 2023-01-26].
  19. ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Tadeusz Tyrowicz. rakowice.eu. [dostęp 2023-01-26].
  20. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Tyrowicz&oldid=71802678”