Ułar kaspijski
| Tetraogallus caspius[1] | |||
| (S. G. Gmelin, 1784) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
ułar kaspijski | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Ułar kaspijski[4] (Tetraogallus caspius) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae).
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Wyróżniono trzy podgatunki T. caspius[5]:
- T. caspius tauricus – południowa i wschodnia Turcja, zachodnia Armenia.
- T. caspius caspius – środkowa Armenia do Turkmenistanu.
- T. caspius semenowtianschanskii – góry Zagros (południowo-zachodni Iran).
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Ułar kaspijski żyje w Azji Mniejszej, na południowym Kaukazie oraz w północnym i południowo-zachodnim Iranie. Zamieszkuje on zbocza górskie z rumoszem oraz rzadką roślinnością kserofityczną na wysokości ok. 2400 m n.p.m.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Ułar kaspijski osiąga długość ciała 56 cm, długość skrzydła 24,5–28,5 cm[6]. Ptak ten jest upierzony rdzawoszaro w ciemniejsze podłużne, a także poprzeczne rzędy prążków oraz plamek. Szyja jest pokryta białymi pasami, a natomiast jego nogi są pomarańczowo-czerwone.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Ułar kaspijski żywi się roślinami oraz drobnymi bezkręgowcami.
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje ułara kaspijskiego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Trend liczebności populacji jest spadkowy[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tetraogallus caspius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Caspian Snowcock (Tetraogallus caspius). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
- ↑ a b Tetraogallus caspius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Coturnicini Reichenbach, 1848 (wersja 2020-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-31].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-31]. (ang.).
- ↑ Przemysław Busse (red.), Zygmunt Czarnecki, Andrzej Dyrcz, Maciej Gromadzki, Roman Hołyński, Alina Kowalska-Dyrcz, Jadwiga Machalska, Stanisław Manikowski, Bogumiła Olech: Ptaki. T. II. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 311, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania głosów. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).