USS Hale (DD-133)
| |
| Historia | |
| Położenie stępki |
7 października 1918 |
|---|---|
| Wodowanie |
29 maja 1919 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
12 czerwca 1919 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS „Caldwell” (I20) |
 Royal Canadian Navy
| |
| Nazwa |
HMCS „Caldwell” |
| Los okrętu |
złomowany 1944 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Długość |
95,8 m |
| Szerokość |
9,65 m |
| Zanurzenie |
2,64 m |
| Prędkość |
35 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 4 x 102 mm L/50 2 x 76 mm L/23 | |
| Wyrzutnie torpedowe |
12 wyrzutni kal. 533 mm |
| Załoga |
113 oficerów i marynarzy |
USS Hale (DD–133) – amerykański niszczyciel typu Wickes z okresu I i II wojny światowej. Przekazany później Royal Navy, gdzie służył jako HMS „Caldwell” (I20). Jego patronem był Eugene Hale.
Został zwodowany 29 maja 1919 roku w stoczni Bath Iron Works. Matką chrzestną była Mary Hale, wnuczka senatora Hale’a. Wszedł do służby 12 czerwca 1919 roku w Bostonie[1].
W okresie międzywojennym w służbie na Atlantyku i Pacyfiku. Niejednokrotnie wycofywany na pewien czas ze służby[1].
9 września 1940 roku przekazany Wielkiej Brytanii w ramach układu niszczyciele za bazy. Przemianowany na HMS „Caldwell” (I20)[1].
W służbie brytyjskiej pełnił służbę eskortową na Atlantyku i Karaibach. W latach 1942-1943 pełnił służbę w ramach Royal Canadian Navy. Zezłomowany we wrześniu 1944 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d DANFS: Hale I (Destroyer No. 133). history.navy.mil. [dostęp 2019-12-29]. (ang.).