Uhrynów (obwód lwowski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Uhrynów
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Rejon

czerwonogrodzki

Wysokość

206 m n.p.m.

Populacja (2001)
• liczba ludności


437

Kod pocztowy

80012

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Uhrynów”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Uhrynów”
Ziemia50°34′28″N 24°06′23″E/50,574444 24,106389

Uhrynów (ukr. Угринів), 1951–1993 Dibrowka (ukr. Дібровка, Дібрівка)[1][2] – wieś na Ukrainie, w rejonie czerwonogrodzkim obwodu lwowskiego, przy granicy państwowej, blisko Honiatyna. Wieś liczy około 440 mieszkańców.

Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1515 położone było w XVI wieku w województwie bełskim[3]. Własność kanclerza Jerzego Ossolińskiego w 1645[4].

Na początku XX wieku właścicielem dóbr tabularnych był Eustachy Rylski[5][6][7][8].

W II Rzeczypospolitej do 1934 samodzielna gmina jednostkowa. Następnie należała do zbiorowej wiejskiej gminy Chorobrów w powiecie sokalskim w woj. lwowskim[9]. Podczas wojny Uhrynów odłączono od gminy Chorobrów, włączając ją do gminy Dołhobyczów w powiecie hrubieszowskim[10].

W styczniu 1944 nacjonaliści ukraińscy z OUN - UPA zamordowali tutaj 50 Polaków, paląc i rabując polskie zagrody[11].

Po wojnie wieś weszła w skład powiatu hrubieszowskiego w woj. lubelskim, pozostając w gminie Dołhobyczów[12]. W 1951 roku wieś została przyłączona do Związku Radzieckiego w ramach umowy o zamianie granic z 1951[13]. Jedynie las Rogalszczyzna i osada Dołhobyczów-Kolonia pozostały w Polsce.

Z Uhrynowa pochodzą rodzice polskiego kolarza i olimpijczyka Czesława Langa, którzy z obawy przed napadami UPA przenieśli się do wsi Kołczygłowy na Kaszubach[14].

Kościół pw. św. Katarzyny w Uhrynowie[edytuj | edytuj kod]

Parafia rzymskokatolicka i pierwszy, drewniany kościół w Uhrynowie został ufundowany w latach 1455 - 1460 przez właściciela wioski, Jana Uhrynowskiego. Kolejnej fundacji kościoła dokonał w 1515 r. Piotr Gołdacz. W 90. latach XVI w. świątynię przejęli protestanci. Katolicy odzyskali ją w XVII w. Budowa nowego, murowanego kościoła, wzniesionego w stylu barokowym, zakończyła się w 1779 r. W 30. latach XX wieku kościół gruntownie odremontowano. Po 1951 r. został on zamieniony na magazyn kołchozowy. Obecnie znajduje się w stanie kompletnej ruiny[15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Указ Президії ВР УРСР від 10.11.1951 «Про утворення Забузького району в складі Львівської області»
  2. ↑ Відомості Верховної Ради (ВВР), 1993, N 29, ст. 319
  3. ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 174.
  4. ↑ Dobra ziemskie Ossolińskich w pierwszej połowie XVII wieku, w: Folwark-wieś-latyfundium. Gospodarstwo wiejskie w Rzeczypospolitej w XVI-XVIII wieku, red. J. Muszyńska, Sz. Kazusek, J. Pielas, Kielce 2009, s. 106.
  5. ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytorialnych kraju. Lwów: 1904, s. 186.
  6. ↑ Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z W. Ks. Krakowskiem. Kraków: 1905, s. 162.
  7. ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkiem Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytorialnych kraju. Lwów: 1914, s. 173.
  8. ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkiem Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytorialnych kraju. Lwów: 1918, s. 173.
  9. ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 554
  10. ↑ Amtliches Gemeinde- und Dorfverzeichnis fuer das GG
  11. ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 1021, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
  12. ↑ Informator adresowy miast i gmin wiejskich Rzeczypospolitej Polskiej, cz.1-2 (1948). Instytut Wydawniczy "Kolumna", Warszawa.
  13. ↑ Dz.U. z 1952 r. nr 11, poz. 63.
  14. ↑ Wirtualna Polska Media S.A, Czesław Lang: ''Nie mogę się zatrzymać" [online], ksiazki.wp.pl, 8 lutego 2017 [dostęp 2023-02-20] (pol.).
  15. ↑ UHRYNÓW. Dawny kościół p.w. św. Katarzyny (1779). Lwowski obw., Czerwonogradski r-n (Sokalski r-n) | Kościoły i kaplice Ukrainy [online], rkc.in.ua [dostęp 2023-02-20].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Uhrynów_(obwód_lwowski)&oldid=72953468”