Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego w Białymstoku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego
Centrum
Ilustracja
Dom przy ul. Dąbrowskiego 22 z przełomu XIX i XX wieku
Państwo

 Polska

Miejscowość

Białystok

Długość

ok. 190 m/ok. 390 m (wiadukt)

Poprzednie nazwy

Nowo-Szosowa, Kolejowa

Przebieg
światła 0 m plac Niepodległości im. Romana Dmowskiego (wiadukt)
80 m ul. Samuela Pisara
160 m ul. Poleska/Bohaterów Monte Cassino (wiadukt)
390 m ul. Kolejowa/Knyszyńska/Solidarności (wiadukt)
Położenie na mapie Białegostoku
Mapa konturowa Białegostoku, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego”
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego”
Ziemia53°08′09,0″N 23°08′34,0″E/53,135833 23,142778

Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego – reprezentacyjna ulica Białegostoku prowadząca z centrum miasta na osiedle Antoniuk. Biegnie od placu Niepodległości im. Romana Dmowskiego do złączenia z Aleją Solidarności.

Przez wiadukt przebiega droga wojewódzka nr 676.

Nazwa i historia ulicy[edytuj | edytuj kod]

Na przestrzeni lat ulica zmieniała nazwę kilkukrotnie: Nowo-Szosowa (do 1919), Kolejowa (po 1919), Jana Henryka Dąbrowskiego (po 1926), Czapajewa (okupacja radziecka), Królewiecka (okupacja niemiecka), Jana Henryka Dąbrowskiego (od 1945)[1][2].

Najstarsza wzmianka o ulicy (wtedy Nowo-Szosowej) pochodzi z dokumentu (notarialnego) z 1884 roku[3].

W 1897 roku oddano do użytku pierwszy wiadukt nad torami (tzw. Żelazny Most), łączący ulice Nowo-Szosową, Knyszyńską i obecną (wtedy bez nazwy) Kolejową. Był wykorzystywany szczególnie przez tramwaje konne wożące pasażerów z dworca kolejowego do centrum miasta. Ten zgrabnie wygięty w łuk most służył mieszkańcom do I wojny światowej[4]. W nocy z 12 na 13 sierpnia 1915 roku wycofujące się wojska rosyjskie wysadziły go w powietrze przed wojskami państw centralnych[4], po I wojnie światowej został odbudowany.

W 1919 roku Białystok został przyłączony do odrodzonej Polski. Komitet miejski miasta zmienił nazwę ulicy na Kolejową, a wkrótce potem na Jana Henryka Dąbrowskiego, uczestnika Insurekcji Kościuszkowskiej i naczelnego dowódcy Legionów Polskich we Włoszech. Najstarszy dokument o tym pochodzi z 1926 roku[3].

W czasie II wojny światowej Sowieci zmienili nazwę na Czapajewa, a po napaści Niemiec na ZSRR administracja niemiecka przemieniła na Królewiecką (Königsberger).

Po II wojnie światowej powrócono do nazwy sprzed 1940 roku.

Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku przebudowano wiadukt, aby złączyć ulicę Dąbrowskiego z ulicą Jurija Gagarina (obecnie Solidarności). Dobudowano do niego dwa węzły: pierwszy z ulicami Poleską i Bohaterów Monte Cassino oraz drugi z Knyszyńską i Kolejową[potrzebny przypis].

Otoczenie[edytuj | edytuj kod]

Przy ulicy Dąbrowskiego znajdują się obiekty i budynki usługowe oraz te o wartości historycznej:

  • Stacja Paliw Orlen
  • Neorenesansowa kamienica z oficynami z końca XIX wieku, ul. Dąbrowskiego 14[5][6]
  • Kamienica Pisarów, ul. Dąbrowskiego 20[7]
  • Dom z przełomu XIX i XX wieku, ul. Dąbrowskiego 22[8]
  • Kamienica Machnaczów, ul. Dąbrowskiego 26[9]

Nieistniejące:

  • Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 12 (rozebrana w 2013 roku z powodu poszerzenia skrzyżowania na placu Niepodległości[10])

Przypisy[edytuj | edytuj kod]