Ustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców
| Tytuł poprzedni |
Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez obcokrajowców |
|---|---|
| Państwo | |
| Data wydania |
24 marca 1920 |
| Miejsce publikacji | |
| Tekst jednolity | |
| Data wejścia w życie |
20 kwietnia 1920 |
| Rodzaj aktu | |
| Przedmiot regulacji | |
| Status |
obowiązujący |
| Ostatnio zmieniony przez | |
| Wejście w życie ostatniej zmiany |
1 stycznia 2017 |
| Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych | |
Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców – polska ustawa uchwalona przez Sejm Ustawodawczy, regulująca kwestie prawne związane z nabywaniem nieruchomości przez podmioty zagraniczne. Jest to aktualnie najstarsza obowiązująca polska ustawa[1].
Zakres regulacji[edytuj | edytuj kod]
Ustawa określa:
- warunki nabycia własności i użytkowania wieczystego nieruchomości przez cudzoziemca (w rozumieniu ustawy jest nim także zagraniczna osoba prawna albo jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej będąca spółką handlową[2][3].)
- zwolnienia od wymogu uzyskania zezwolenia na nabycie nieruchomości.
Zezwolenie na nabycie[edytuj | edytuj kod]
Zezwolenie na nabycie ma formę decyzji administracyjnej. Wydaje ją minister właściwy do spraw wewnętrznych[2]. Nie można wydać zezwolenia, jeśli Minister Obrony Narodowej wniesie sprzeciw w formie postanowienia. Jeśli podmiot zagraniczny zamierza nabyć nieruchomość rolną, sprzeciw może zgłosić także minister właściwy do spraw rolnictwa[2]. Zezwolenie jest ważne przez 2 lata, licząc od dnia wydania[2]. Nabycie nieruchomości bez zezwolenia jest nieważne, co stwierdza sąd w procesie[2].
Warunki uzyskania zezwolenia na nabycie[edytuj | edytuj kod]
Podmiot zagraniczny ubiegający się o zezwolenie powinien wykazać więzi z Polską (np. posiadanie polskiej narodowości, zawarcie małżeństwa z obywatelem polskim)[2]. Przedstawia w tym odpowiednie dokumenty. Nabycie przez niego nieruchomości nie może zagrażać bezpieczeństwu państwa, porządkowi publicznemu i obronności[2].
Wyjątki od obowiązku uzyskania zezwolenia na nabycie[edytuj | edytuj kod]
Nie wymaga się zezwolenia do nabycia m.in.:
- samodzielnego lokalu mieszkalnego
- nieruchomości przez cudzoziemca mieszkającego w Polsce co najmniej 5 lat od udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej
- nieruchomości, które w wyniku nabycia stanowić będą wspólność ustawową małżonków przez cudzoziemca będącego małżonkiem obywatela polskiego i mieszkającego w Polsce co najmniej 2 lata od udzielenia mu zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej
- nieruchomości przez cudzoziemca, jeżeli w dniu nabycia jest uprawniony do dziedziczenia ustawowego w rozumieniu prawa polskiego po zbywcy nieruchomości, a zbywca nieruchomości jest jej właścicielem lub wieczystym użytkownikiem co najmniej 5 lat
- nieruchomości przez obywateli lub przedsiębiorców państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Szwajcarii[2].
W niektórych z powyższych przypadków może być jednak wymagane zezwolenie, jeżeli nieruchomość jest położona w strefie nadgranicznej lub ma charakter rolny.
Nowelizacje[edytuj | edytuj kod]
Ustawę znowelizowano wielokrotnie, w tym raz w dwudziestoleciu międzywojennym (nie licząc aktów prawnych rozciągających moc obowiązywania ustawy na kolejne terytoria m.in. w związku z przesuwaniem granic II Rzeczypospolitej).
Pierwotnie uchwalony tytuł ustawy brzmiał ustawa o nabywaniu nieruchomości przez obcokrajowców, co zostało zmienione rozporządzeniem Prezydenta Ignacego Mościckiego, które weszło w życie dnia 10 grudnia 1932 r.[4]
Pierwsza powojenna nowelizacja miała miejsce w roku 1988 w związku z przyjęciem ustawy o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych[5]. Późniejsze nowelizacje miały związek m.in. z dostosowywaniem polskiego prawa do przepisów Unii Europejskiej. Ostatnia zmiana weszła w życie w 2017 roku[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według wyszukiwarki Internetowego Systemu Aktów Prawnych
- ↑ a b c d e f g h Aleksandra Dałecka, Adriana Przewozny-Paciorek, Nabywanie nieruchomości przez cudzoziemców. Komentarz, LexisNexis, 2013.
- ↑ Według aktualnej definicji cudzoziemca z art. 1 ust. 2 ustawy.
- ↑ Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 3 grudnia 1932 r. w sprawie zmiany ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz.U. z 1932 r. nr 109, poz. 897).
- ↑ Art. 46 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych (Dz.U. z 1988 r. nr 41, poz. 325).
- ↑ Ustawa z dnia 2 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 2175).
