Wireonek żółtogardły
(Przekierowano z Vireo flavifrons)
| Vireo flavifrons[1] | |
| Vieillot, 1808 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
wireonek żółtogardły |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
 w sezonie lęgowym przeloty zimowiska | |
Wireonek żółtogardły[3] (Vireo flavifrons) – gatunek małego ptaka z rodziny wireonkowatych (Vireonidae). Nie jest zagrożony.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gniazduje w skrajnie południowej Kanadzie i wschodniej połowie USA. Zimuje w Ameryce Środkowej oraz w północnej Wenezueli i Kolumbii[4].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Nie wyróżnia się podgatunków[4][5]. Odnotowano krzyżowanie się tego gatunku z wireonkiem siwym (V. solitarius)[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Wygląd
- Nie występuje dymorfizm płciowy. Ma szary dziób. Oczy także są czarne na tle żółtej maski i czarnego kantarka. Żółty kolor ciągnie się od gardła aż po koniec piersi. Brzuch i pokrywy podogonowe są białe, a nóżki i kuper szare. Wierzch głowy i barkówki mają barwę oliwkową, ogon i skrzydła czarną. Na skrzydłach dwa białe paski.
- Wymiary
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
- Biotop
- Lasy liściaste i mieszane, unika lasów iglastych[7]. Na zimowiskach przebywa w suchych lasach tropikalnych, na plantacjach kawy, w lasach sosnowo-dębowych, ciernistych zaroślach i lasach deszczowych[7].
- Zachowanie
- Nie jest płochliwy.
- Głos
- Powoli powtarza kom-hir albo di-ar-ije.
- Pożywienie
- Owady i jagody. Owady zbiera z liści.
- Lęgi
- 1 lub 2 lęgi. Gniazdo jest płytką miseczką zbudowaną wysoko na drzewie. Oba ptaki wysiadują 3–5 jaj przez 14–15 dni. Pisklęta umieją latać po 14–15 dniach.
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje wireonka żółtogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Według szacunków organizacji Partners in Flight, liczebność populacji wynosi około 4,4 miliona dorosłych osobników[7]. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[2][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Vireo flavifrons, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Vireo flavifrons, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Vireonidae Swainson, 1837 - wireonkowate - Shrike-babblers, Erpornis and Vireos (wersja: 2021-01-16). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-03-07].
- ↑ a b c Yellow-throated Vireo (Vireo flavifrons). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Shrikes, vireos, shrike-babblers. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-03-07]. (ang.).
- ↑ a b Yellow-throated Vireo Identification. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-03-07]. (ang.).
- ↑ a b c d Yellow-throated Vireo Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-03-07]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- D. Chandler, D. Couzens, E. Dunn, J. Elphic, R. Hume i inni: Ptaki. Warszawa: MULTICO, 2008, seria: Fakty o zwierzętach świata. ISBN 978-83-7073-583-8.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).