Włodzimierz Nieprzewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Nieprzewski
Kmicic
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1900
Lwów

Data śmierci

1952

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
7 Pułk Ułanów,
1 Szwadron Kawalerii Lwowskiej „Wilk”,
1 Brygada Strzelców,
67 Batalion Czołgów,
66 Batalion Czołgów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi

Włodzimierz Nieprzewski ps. „Kmicic” (ur. 1900, zm. 1952) – ułan Legionów Polskich, podoficer Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, aktor teatralny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1900[1]. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w plutonie konnym „Sokół”, a następnie w 1 pułku ułanów pod dowództwem ppłk. Władysława Beliny-Prażmowskiego[2]. Dosłużył się stopnia starszego ułana. U kresu wojny w listopadzie 1918 jako wachmistrz podchorąży w szeregach 1 szwadronu kawalerii lwowskiej „Wilk”, podległego Naczelnej Komendzie brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[3][4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Mianowany chorążym kawalerii służył w 7 pułku ułanów w garnizonie Mińsk Mazowiecki.

Po zakończeniu służby wojskowej został aktorem teatralnym. Występował w Teatrze Wielkim we Lwowie. Występował: w 1925 w sztuce Kiliński Jana Załęgi[5], w 1925 w sztuce Uwodziciel jako Karol Losseck[6], w 1931 w sztuce Nawała bolszewicka, czyli rok 1920 (jako oficer polski)[7], 22 września 1936 w premierze sztuki Koriolan W. Szekspira w reż. Leona Schillera[8], 1 października 1937 w premierze sztuki Legenda Stanisława Wyspiańskiego w reż. Henryka Szletyńskiego[9], w 1938 w operetce Rose Marie[10], 14 kwietnia 1939 w premierze sztuki Obrona Ksantypy Stanisława Wyspiańskiego w reż. Edmunda Wiercińskiego[11]).

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 przedostał się na Zachód i został żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych. Służył w 1 Brygadzie Strzelców, z której czasowo przebywał w stanie gospodarczym 67 batalionu czołgów i z tej jednostki jako chorąży został przeniesiony z dniem 25 czerwca 1942 do 66 batalionu czołgów[12]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 1952 w Szkocji.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
  2. ↑ Krzysztof Goździk: Pogawędki kawaleryjskie cz.12- Uzupełniających słów parę o Rajdzie Imieninowym Lwów- Warszawa. dobroni.pl, 2015-06-22. [dostęp 2015-08-26].
  3. ↑ Iwona Łaptaszynska: Obsada personalna obrony Lwowa 1 - 22.11.1918r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-08-25].
  4. ↑ Piotr Galik, Straceńcy, Bemacy, Wilki... [online], Onet.pl, 30 listopada 2011 [dostęp 2015-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-10].
  5. ↑ Kiliński obraz historyczny w pięciu aktach przez Jana Załęgę (afisz teatralny). sbc.org.pl. [dostęp 2015-08-26].
  6. ↑ Ogłoszenie. „Kurier Lwowski”, s. 8, Nr 194 z 21 sierpnia 1925. 
  7. ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Słowo Polskie”, s. 6, Nr 154 z 7 czerwca 1931. 
  8. ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 217 z 22 września 1936. 
  9. ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 223 z 1 października 1937. 
  10. ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 99 z 3 maja 1938. 
  11. ↑ Wiadomości bieżące. Teatr Wielki. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 84 z 14 kwietnia 1939. 
  12. ↑ Rozkaz dzienny nr 142/42. IPMS. s. 2-3. [dostęp 2020-08-30].
  13. ↑ Odznaczenia Krzyżem Zasługi wśród Legionistów Okręgu Lwowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 204 z 9 września 1938. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Nieprzewski&oldid=71180653”