Walenty Kryszak
 plutonowy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 lutego 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 września 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
| |
Walenty Kryszak (ur. 10 lutego 1897 w Szadłowicach, poległ 24 września 1920 pod Izabelinem) – plutonowy 5 pułku strzelców wielkopolskich, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Józefa (rolnika) i Łucji z domu Kopeć. Ukończył szkołę powszechną, po czym pracował w gospodarstwie rodziców. W roku 1917 został wcielony do armii niemieckiej. W listopadzie 1918 roku został zdemobilizowany, a w styczniu następnego roku wstąpił jako ochotnik do oddziałów powstańczych i uczestniczył w zmaganiach powstania wielkopolskiego, walcząc o wyzwolenie Kujaw[1].
Służył w szeregach 1 kompanii ckm. 5 pułku strzelców wielkopolskich. Uczestniczył w wojnie z bolszewicką Rosją. Jako kapral 59 pułku piechoty[a], wchodzącego w skład 15 Dywizji Piechoty[2], wyróżnił się odwagą w dniu 4 lipca 1920 roku podczas walk odwrotowych nad Bugiem. Wówczas, w czasie ataku nieprzyjaciela na polskie pozycje pod Szerczewicami, do ostatniej chwili prowadził ogień ze swojego karabinu maszynowego, pomagając tym samym przygotować się do kontrataku oddziałom odwodowym. Następnie wycofał się jako ostatni, zabierając swoją broń. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, którym udekorował go w dniu 11 września 1920 roku gen. ppor. Władysław Jung[1]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.2977 z 13 maja 1921 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z dnia 28 maja 1921 r.)[2].
Walenty Kryszak poległ w dniu 24 września 1920 roku podczas walk pod Izabelinem[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W styczniu 1920 roku 5 pułk strzelców wielkopolskich został przemianowany na 59 pułk piechoty.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 80.
- ↑ a b c Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 V 1921, s. 995.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-01-18].