Wewnętrzna służba ochrony

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wewnętrzna służba ochrony – rodzaj tzw. służby paramundurowej stanowiącej umundurowaną formację zorganizowaną w strukturze danego przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej jako zespół jej pracowników wyodrębniony celem ochrony osób i mienia. W jej ramach może funkcjonować specjalistyczna uzbrojona formacja ochronna[1].

Wewnętrzne służby ochrony zastąpiły dawne Straże Przemysłowe.

Status członków[edytuj | edytuj kod]

Osoby wchodzące w skład wewnętrznych służb ochrony są pracownikami danej instytucji zatrudnionymi na podstawie umowy o pracę, w przeciwieństwie do funkcjonariuszy służb mundurowych sensu stricto zatrudnionych na podstawie stosunku służbowego prawa administracyjnego. Często bywa natomiast, że pracownicy wewnętrznych służb ochrony są w świetle prawa uważani za funkcjonariuszy publicznych[2] (w przypadku pracowników niektórych instytucji państwowych) lub korzystają z ochrony prawnej należnej funkcjonariuszom publicznym, jeżeli pracują na obszarze lub w obiekcie podlegającym obowiązkowej ochronie[3] (np. Metro Warszawskie, lotniska, sądy itp.). Niekiedy możliwe jest także oddelegowanie funkcjonariusza służby mundurowej sensu stricto do określonej wewnętrznej służby ochrony, np. funkcjonariusz Służby Więziennej może być za swoją zgodą oddelegowany do Służby Ochrony KOZZD, mając w takim przypadku w stosunku do nadzorowanych osób uprawnienia wyłącznie takie jak pozostali członkowie Służby Ochrony KOZZD.

Lista wybranych wewnętrznych służb ochrony i ich rodzajów[edytuj | edytuj kod]

Przykłady wewnętrznych służby ochrony:

Przykłady rodzajów wewnętrznych służby ochrony:

  • Służba ochrony muzeum/straż muzealna (pozostałe muzea),
  • Straż/Służba ochrony lotniska (porty lotnicze),
  • Straż/Służba ochrony portu (porty morskie),
  • Straż uniwersytecka (uniwersytety),
  • Straż akademicka (pozostałe uczelnie akademickie),
  • Oddział wart cywilnych (OWC)
  • służby ochrony zakładów psychiatrycznych lub odwykowych dysponujących warunkami wzmocnionego lub maksymalnego zabezpieczenia.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Art. 2 Ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. z 2021 r. poz. 1995)
  2. Art. 115 Ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1138)
  3. Podstawa prawna: art. 42 ustawy z dn. 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]