Wieża rycerska w Witkowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wieża rycerska w Witkowie
Symbol zabytku nr rej. 237 z 5 lipca 1963 (zespół), nr rej. 237 z 27 marca 1961 (wieża)[1]
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Miejscowość

Witków

Typ budynku

wieża obronna

Ukończenie budowy

XIV w.

Plan budynku
Plan budynku
Położenie na mapie gminy Szprotawa
Mapa konturowa gminy Szprotawa, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Wieża rycerska w Witkowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Wieża rycerska w Witkowie”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Wieża rycerska w Witkowie”
Położenie na mapie powiatu żagańskiego
Mapa konturowa powiatu żagańskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wieża rycerska w Witkowie”
Ziemia51°37′42,7″N 15°31′11,3″E/51,628528 15,519806

Wieża rycerska w Witkowierycerska siedziba mieszkalno-obronna (centralny element założenia zamkowego) zlokalizowana w Witkowie (gmina Szprotawa, województwo lubuskie). Jest prawdopodobnie najlepiej zachowaną w województwie średniowieczną rezydencją rycerską[2].

Obiekt powstał najprawdopodobniej przy końcu XIV[3] wieku i zbudowano go na planie zbliżonym do kwadratu, a także otoczono kamiennym murem obronnym oraz fosą zasilaną przez potok Młynkówka. Wewnątrz murów znajdowały się dawniej również zabudowania gospodarcze. Do dzisiaj zachowane są: najpewniej również średniowieczna[2] oficyna[1], resztki murów, część wałów i relikty baszt półkolistych (bastei). Sama wieża jest murowana, wzniesiona z kamienia polnego oraz cegły, z dachem czterospadowym[2] z gontowym pokryciem (kilkakrotnie przebudowywana). Do wieży, od południa, prowadził zwodzony most nad fosą poprzez budynek bramny. Od strony bramy znajdują się na pierwszym piętrze wieży ceramiczne dzbany wzmacniające najpewniej słyszalność tego, co działo się od strony wjazdu. Wnętrza są zdobione resztkami barwnej polichromii gotyckiej – postacie ludzi, ptaków oraz scena Ukrzyżowania[3].

Z początkiem XXI wieku obiekt przeszedł w ręce prywatne[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków
  2. a b c Bogdan Kucharski, Piotr Maluśkiewicz, Ziemia Lubuska, SiT, Warszawa, 1996, s.361, ISBN 83-7079-591-9
  3. a b c tablica informacyjna in situ