Zofia Chomętowska
| |
 Druck | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1902 |
| Data i miejsce śmierci |
20 maja 1991 |
| Ojciec |
Feliks Drucki-Lubecki |
| Matka |
Bronisława Buchowiecka |
| Mąż |
Władysław Czechowicz-Lachowicki |
| Dzieci |
Piotr i Gabriella |
Zofia Katarzyna Chomętowska, de domo Drucka Lubecka, primo voto Czechowicz-Lachowicka, secundo voto Chomętowska (ur. 8 grudnia 1902 w Parochońsku, zm. 20 maja 1991 w Buenos Aires) – artystka-fotograf.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodziła z arystokratycznej rodziny książąt Druckich-Lubeckich, córka Feliksa i Bronisławy z Buchowieckich. Zamieszkała w majątku Parochońsk na Polesiu. 3 września 1919 wyszła za mąż za Władysława Czechowicza-Lachowickiego h. Ostoja. Po unieważnieniu tego małżeństwa 25 września 1929 wyszła za mąż za Jakuba Chomętowskiego h. Lis i rozwiodła się z nim w 1939[1].
Ukończyła francuską szkołę średnią w Petersburgu[2]. Od 1928 fotografowała aparatem małoobrazkowym Leica. W 1937 przyjęta w poczet członków Fotoklubu Polskiego. W latach 1938–1939 członkini Fotoklubu Warszawskiego. Była członkinią Polskiego Towarzystwa Fotograficznego – w 1939 została wybrana do ostatniego Zarządu PTF. Jej fotografie dokumentalne, przedstawiono na wystawie „Warszawa wczoraj, dziś i jutro” zorganizowanej w 1939 w Muzeum Narodowym przez prezydenta stolicy Stefana Starzyńskiego. Swoje fotografie publikowała m.in. w tygodniku „Świat” i wystawiała na wielu wystawach w kraju i za granicą[1].
Wraz z Tadeuszem Przypkowskim była fotoserwisantką wystawy Warszawa oskarża (1945) – pierwszej powojennej polskiej wystawy fotograficznej pokazywanej w warszawskim Muzeum Narodowym, innych miastach kraju oraz poza granicami w innych stolicach, gdzie pokazano zdjęcia stolicy zburzonej w czasie II wojny światowej i powojenne powroty jej mieszkańców[1]. Negatywy zdjęć ocalone i wyniesione z powstania warszawskiego autorka podarowała Muzeum Warszawy. Po wojnie do Muzeum trafiło ok. 5 tys. negatywów z okresu 1923–1939 oraz 1945–1947. Negatywy przedstawiające głównie Kresy autorka przekazała Emilii Boreckiej – organizatorce pierwszej powojennej wystawy pt. Pół wieku Warszawy w fotografii Zofii Chomętowskiej. W 1947 Chomętowska wyjechała do Argentyny. W roku 1971 odwiedziła Warszawę. Pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 234-4-1/2)[3].
W 2010 archiwum jej negatywów sprowadzono do Polski[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Michał Laszczkowski: Kobiety niepodległej. Warszawa: Biuro Programu „Niepodległa”, 2021, s. 33. ISBN 978-83-956053-2-1. (pol.).
- ↑ Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 39. [dostęp 2021-07-05].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Feliks Drucki-Lubecki, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anna Theiss: Kobieta dryfująca, Wysokie obcasy, 12 listopada 2011, s. 12–17.
- Wacław Żdżarski: Historia fotografii warszawskiej, Warszawa, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 160–161, 213.
- Zofia Chomętowska, Maria Chrząszczowa, Kronikarki. Fotografie Warszawy 1945–1946, oprac. Karolina Lewandowska, Warszawa 2011. ISBN 978-83-933045-7-8.
- Zofia Chomętowska: Albumy fotografki, t. I–IV, oprac. Anna Kotańska, Anna Topolska, Karolina Puchała-Rojek, Warszawa 2016. ISBN 978-83-62189-73-1.