Zygmunt Grabowski (pułkownik)

Zygmunt Grabowski
	pułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia	23 kwietnia 1892
Data śmierci	?
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
Jednostki	1 Syberyjski Pułk Piechoty; Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III; 8 Pułk Piechoty Legionów; 20 Dywizja Piechoty; 35 Pułk Piechoty; 49 Huculski Pułk Strzelców; Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X; 1 Dywizja Grenadierów; 7 Brygada Kadrowa Strzelców;
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku; dowódca pułku piechoty; szef sztabu okręgu korpusu; dowódca piechoty dywizyjnej; dowódca brygady piechoty;
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa; kampania francuska;
	Odznaczenia

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 5 mar 2018, była oparta na tej wersji.

Zygmunt Grabowski^[1] (ur. 23 kwietnia 1892, zm. ?) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 2 października 1892^[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 w stopniu majora służył w szeregach 1 Syberyjskiego pułku piechoty.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 287. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. W 1923, jako oficer przydzielony do Sztabu Generalnego, pełnił służbę w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisku szefa Oddziału III^[4]. 2 listopada 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu na stanowisko szefa sztabu. W czasie studiów w Wyższej Szkoły Wojennej oraz służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie^[5]. 3 maja 1926 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. 5 maja 1927 został przeniesiony do 35 pułku piechoty w Brześciu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[7]^[8]. 18 czerwca 1930 został powołany na stanowisko dowódcy 49 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kołomyi^[9]^[10]. 21 grudnia 1932 roku awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1938 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu.

Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i został dowódcą piechoty dywizyjnej sformowanej 13 listopada 1939 1 Dywizji Grenadierów^[11]. Po kampanii francuskiej 1940 przedostał się do Wielkiej Brytanii. Tam został dowódcą sformowanej 24 listopada 1940 w szkockim mieście Dunfermline 7 Brygady Kadrowej Strzelców w składzie I Korpusu.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[12]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski - 11 listopada 1937 roku „za zasługi w służbie wojskowej”^[13]
Złoty Krzyż Zasługi
Military Cross (Wielka Brytania)

Przypisy

↑ W ewidencji wojskowej figurował, jako Zygmunt II Grabowski, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 31 marca 2015].
↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 32.
↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 81, 146.
↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 74, 140, 346.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 124.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
↑ Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 51, 166.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 206.
↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 20, 577.
↑ 1 Dywizja grenadierów w kampanii Francuskiej 1940 roku. stankiewicze.com. [dostęp 31 marca 2015].
↑ Franciszek Dindorf-Ankowicz: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920. T. 82 Syberyjski Pułk Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 46.
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410

Bibliografia

Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.

[1] W ewidencji wojskowej figurował, jako Zygmunt II Grabowski, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.

[2] Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 31 marca 2015].

[3] Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 32.

[4] Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 81, 146.

[5] Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 74, 140, 346.

[6] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 124.

[7] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.

[8] Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 51, 166.

[9] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 206.

[10] Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 20, 577.

[11] 1 Dywizja grenadierów w kampanii Francuskiej 1940 roku. stankiewicze.com. [dostęp 31 marca 2015].

[12] Franciszek Dindorf-Ankowicz: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920. T. 82 Syberyjski Pułk Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 46.

[13] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]