Đorđe Simić
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Premier Serbii | |
| Okres |
od 24 stycznia 1894 |
| Przynależność polityczna |
Narodowa Partia Radykalna |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Serbii | |
| Okres |
od 27 grudnia 1896 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister finansów | |
| Okres |
od 1894 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw zagranicznych | |
| Okres |
od 1896 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Đorđe Simić (cyr. Ђорђе Симић; ur. 28 lutego 1843 w Belgradzie, zm. 11 października 1921 w Zemunie[1]) – serbski polityk i dyplomata, premier Królestwa Serbii (1894, 1896-1897), minister spraw zagranicznych Serbii (1894, 1896-1897), minister finansów Serbii (1894).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Stojana Simicia, polityka i kupca[1]. Po ukończeniu liceum w Belgradzie w 1861 rozpoczął studia filozoficzne w Berlinie, a w 1863 przeniósł się na uniwersytet w Heidelbergu[1]. W latach 1864-1866 kontynuował naukę na paryskiej Sorbonie. Po powrocie do kraju podjął pracę urzędnika w ministerstwie spraw zagranicznych[1]. Był związany politycznie z Narodową Partią Radykalną. W roku 1867 objął kierownictwo wydziału politycznego ministerstwa. W latach 1882-1884 pełnił funkcję konsula generalnego Serbii w Sofii, w latach 1887-1890 ambasadora pełnomocnego i nadzwyczajnego w Petersburgu, zaś w latach 1890-1894 ambasadora w Wiedniu[1]. Dzięki jego staraniom udało się przywrócić eksport bydła z Serbii do Austro-Węgier[1]. W 1894 po raz pierwszy stanął na czele rządu i pełnił je przez trzy miesiące, w tym czasie kierował także resortem spraw zagranicznych. Opozycja, głównie związana z Narodową Partią Radykalną uznawała utworzenie rządu Simicia za przykład bezprawnego działania króla, który miał powołać rząd niezgodnie z zasadami konstytucji z 1888[2].
Powodem dymisji rządu w kwietniu 1894 był konflikt Simicia z królem Aleksandrem I. Sukcesem Simicia był wzrost wpływów serbskich w Macedonii - w Skopju mógł działać biskup serbskiego kościoła prawosławnego, w tym czasie powstały także w Macedonii szkoły serbskie[1].
W 1900 Simić objął stanowisko ministra Serbii w Rzymie, a następnie senatora i członka Rady Państwa[1]. W latach 1903-1906 kierował poselstwem serbskim w Stambule, a w latach 1906-1912 poselstwem w Wiedniu.
Đorđe Simić należał do grona założycieli Serbskiego Czerwonego Krzyża, przez wiele lat przewodniczył tej organizacji[1]. Był tłumaczem na język serbski jednej z prac Benjamina Constanta (Principes de Politique Applicable a Tous Les Gouvernements).
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był czterokrotnie żonaty. W 1867 ożenił się z księżną Jeleną, córka księcia Aleksandra Karadziordziewicia, która zmarła w tym samym roku. Po raz drugi ożenił się w 1869 (żona Julka Pržić)[1]. Miał z nią troje dzieci. Trzecią żoną Simicia była Jelena z d. Tadić, a ostatnią Leopoldina z d. Kumal.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ђорђе Симић. srpskaenciklopedija.org. [dostęp 2021-12-10]. (serb.).
- Ana Stolić: Đorđe Simić. Poslednji Srpski Diplomata XIX Veka. Beograd: Istorijski Institut, 2003. ISBN 978-86-7743-032-0.