Aleksander Karadziordziewić (1806–1885)
| ||||
| ||||
![]() | ||||
![]() | ||||
![]() | ||||
książę Serbii | ||||
Okres | od 1842 do 1858 | |||
Poprzednik | Michał Obrenowić | |||
Następca | Miłosz I Obrenowić | |||
Dane biograficzne | ||||
Dynastia | Karadziordziewiciów | |||
Data i miejsce urodzenia | 11 października 1806 Topola | |||
Data i miejsce śmierci | 11 czerwca 1903 Timișoara | |||
Ojciec | Jerzy Czarny | |||
Matka | Jelena Jovanović | |||
Żona | Persida Karadziordziewić | |||
Dzieci | Poleksja, Kleopatra, Aleksja , Svetozar, Piotr I Karadziordziewić, Helena, Andrzej, Elżbieta, Jerzy, Arseniusz |
Ten artykuł od 2010-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Aleksander Karadziordziewić (serb. Александар Карађорђевић, Aleksandar Karađorđević; ur. 11 października 1806, zm. 3 maja 1885) – syn Jerzego Czarnego (Karađorđe). Książę serbski w latach od 1842 do 1858. Unowocześnił administrację państwa, popierał rozwój kulturalny kraju. W polityce zagranicznej orientował się na Austrię.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość spędził na emigracji w Austrii i Rosji. Po abdykacji Miłosza I Obrenowicia uzyskał w 1839 zgodę na powrót do kraju od jego syna i następcy Michała, który mianował go swoim porucznikiem-adiutantem. Od 1842 roku na tronie serbskim. Przeprowadził reformę szkolnictwa (założył liczne szkoły rolnicze i przemysłowe, wysyłał urzędników i nauczycieli na studia do Paryża, Londynu, Wiednia, Pragi i Berlina), popierał rozwój kultury. W stosunkach z Turcją zachowywał umiar. W okresie wojny krymskiej nie poparł żadnej ze stron. Oskarżony o prowadzenie polityki austrofilskiej. Został zdetronizowany przez parlament (Skupštinę) pod naciskiem Rosji. Resztę życia spędził w Temeszwarze (obecnie Timișoara).
|
|