Aleksander Karadziordziewić (1806–1885)
 |
Ten artykuł od 2010-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać (wiarygodne) źródła, najlepiej w formie dokładnych przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Aleksander Karadźordźewić (cyrylica Александар Карађорђевић) (ur. 11 października 1806, zm. 3 maja 1885) – syn Jerzego Czarnego (Karadjordje). Książę serbski w latach od 1842 do 1858. Unowocześnił administrację państwa, popierał rozwój kulturalny kraju. W polityce zagranicznej orientował się na Austrię.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość spędził na emigracji w Austrii i Rosji. Po abdykacji Miłosza I Obrenowicia uzyskał w 1839 zgodę na powrót do kraju od jego syna i następcy Michała, który mianował go swoim porucznikiem-adiutantem. Od 1842 roku na tronie serbskim. Przeprowadził reformę szkolnictwa (założył liczne szkoły rolnicze i przemysłowe, wysyłał urzędników i nauczycieli na studia do Paryża, Londynu, Wiednia, Pragi i Berlina), popierał rozwój kultury. W stosunkach z Turcją zachowywał umiar. W okresie wojny krymskiej nie poparł żadnej ze stron. Oskarżony o prowadzenie polityki austrofilskiej. Został zdetronizowany przez parlament (Skupštinę) pod naciskiem Rosji. Resztę życia spędził w Temeszwarze (obecnie Timișoara).
| |||||||||||||||||||||||||||||||
