Aleksander Karadziordziewić (1806–1885)
| ||||
| ||||
| ||||
| ||||
| ||||
| książę Serbii | ||||
| Okres | od 1842 do 1858 | |||
| Poprzednik | Michał Obrenowić | |||
| Następca | Miłosz I Obrenowić | |||
| Dane biograficzne | ||||
| Dynastia | Karadziordziewiciów | |||
| Data i miejsce urodzenia | 11 października 1806 Topola | |||
| Data i miejsce śmierci | 11 czerwca 1903 Timișoara | |||
| Ojciec | Jerzy Czarny | |||
| Matka | Jelena Jovanović | |||
| Żona | Persida Karadziordziewić | |||
| Dzieci | Poleksja, Kleopatra, Aleksja , Svetozar, Piotr I Karadziordziewić, Helena, Andrzej, Elżbieta, Jerzy, Arseniusz | |||
 |
Ten artykuł od 2010-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Aleksander Karadziordziewić (serb. Александар Карађорђевић, Aleksandar Karađorđević; ur. 11 października 1806, zm. 3 maja 1885) – syn Jerzego Czarnego (Karađorđe). Książę serbski w latach od 1842 do 1858. Unowocześnił administrację państwa, popierał rozwój kulturalny kraju. W polityce zagranicznej orientował się na Austrię.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość spędził na emigracji w Austrii i Rosji. Po abdykacji Miłosza I Obrenowicia uzyskał w 1839 zgodę na powrót do kraju od jego syna i następcy Michała, który mianował go swoim porucznikiem-adiutantem. Od 1842 roku na tronie serbskim. Przeprowadził reformę szkolnictwa (założył liczne szkoły rolnicze i przemysłowe, wysyłał urzędników i nauczycieli na studia do Paryża, Londynu, Wiednia, Pragi i Berlina), popierał rozwój kultury. W stosunkach z Turcją zachowywał umiar. W okresie wojny krymskiej nie poparł żadnej ze stron. Oskarżony o prowadzenie polityki austrofilskiej. Został zdetronizowany przez parlament (Skupštinę) pod naciskiem Rosji. Resztę życia spędził w Temeszwarze (obecnie Timișoara).
| ||||||||||||||||||||||
|