36°17′N 139°23′E/36,283333 139,383333Ōta
| |||||||
 Panorama miasta w kierunku na północ, w głębi góra Nitta Kana-yama (200 m)[a] | |||||||
| |||||||
| Państwo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Prefektura | |||||||
| Wyspa | |||||||
| Region | |||||||
| Burmistrz |
Masayoshi Shimizu (od 18.04.2005) | ||||||
| Powierzchnia |
175,54[1] km² | ||||||
| Populacja (2020) • liczba ludności • gęstość |
| ||||||
| Kod pocztowy |
〒373-8718 | ||||||
| Symbole japońskie | |||||||
| Drzewo | |||||||
| Kwiat | |||||||
Położenie na mapie Gunmy  | |||||||
Położenie na mapie Japonii  | |||||||
| 36°17′N 139°23′E/36,283333 139,383333
| |||||||
| Strona internetowa | |||||||
Portal  Japonia
| |||||||
Ōta (jap. 太田市 Ōta-shi) – miasto w środkowej Japonii, w południowo-wschodniej części prefektury Gunma, na północnym skraju niziny Kantō, ok. 100 km na północ od Tokio[3]. Ma powierzchnię 175,54 km2 [1]. W 2020 r. mieszkało w nim 223 150 osób, w 91 492 gospodarstwach domowych[2] (w 2010 r. 216 444 osoby, w 81 374 gospodarstwach domowych)[4].
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Na wschodzie rzeka Watarase przepływa pomiędzy Ōta a miastem Ashikaga w prefekturze Tochigi. Na południu rzeka Tone jest granicą między Ōta i prefekturą Saitama. Na północy leży miasto Kiryū[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W zamierzchłych czasach Wyspy Japońskie były zaludniane przez kolejne fale migracji, docierające przez most lądowy, który łączył Japonię z kontynentem azjatyckim. Na terenie obecnej prefektury Gunma znaleziono skamieniałe kości ludzi sprzed 200 000 lat, a narzędzia z epoki kamienia odkopane w rejonie Ōta są dowodem na to, że ludzie żyli w tym regionie już 15 000 lat temu. Na tym obszarze znaleziono również ceramikę z okresów Jōmon (od ok. 12 000 do 250 p.n.e.) i Yayoi (250 p.n.e. – 300 n.e.), co sugeruje, że obszar ten był stale zamieszkany. W okolicy znaleziono ogromne kurhany (kofun) wzniesione dla przedstawicieli górnych warstw społecznych okresu Yamato (300–645 n.e.). Przykładem jest kopiec pogrzebowy Tenjin-yama znajdujący się w granicach miasta[5].
Na zboczach kurhanów znajdowane są gliniane figurki haniwa przedstawiające m.in. wojowników i konie. Haniwa wykopane w Ōta zostały oznaczone jako skarby narodowe i są eksponowane w Muzeum Narodowym w Tokio (Tōkyō Kokuritsu Hakubutsukan)[5].
Od ostatnich lat okresu Nara (710–794) do początków okresu Heian (794–1185) obszar ten służył jako miejsce stacjonowania, dostarczania żywności, broni i siły roboczej do wojen przeciwko ludowi Ezo (wym. Yezo), który zamieszkiwał północną część Japonii[5].
W średniowieczu lokalni władcy tego regionu zyskali na znaczeniu i odegrali główną rolę w jednym z istotnych wydarzeń w historii Japonii. Yoshishige Nitta był założycielem potężnej rodziny Nitta. Pod koniec okresu Kamakura (1185–1333) pełnia władzy w Japonii spoczywała w rękach sioguna z rodu Hōjō, a nie cesarza. Tak też było za panowania cesarza Go-Daigo (1288–1339), który – niezadowolony ze swojej roli – postanowił to zmienić i w 1331 roku wywołał bunt (wojnę ery Genkō, 1331–1333), który zakończył się niepowodzeniem. Go-Daigo został obalony i wygnany na wyspy Oki na Morzu Japońskim. Cesarzem został Kōgon (1313–1364). Go-Daigo nie poddał się jednak i doprowadził do pozyskania poparcia dla siebie, m.in. Takaujiego Ashikagi (1305–1358) i Yoshisady Nitta (1301–1338)[5][6][7].
W 1332 roku Go-Daigo uciekł z wygnania z zamiarem przeprowadzenia rewolty. Takauji Ashikaga zdobył Kioto, stolicę cesarstwa i pomógł Go-Daigo powrócić na tron, a Yoshisada Nitta zdobył Kamakurę i zniszczył sioguna. Wciąż było jednak dwóch cesarzy (Go-Daigo i Kōgon) i walka o dominację trwała przez następne sześćdziesiąt lat. Ten okres w historii Japonii jest znany jako okres „dynastii północnej i południowej” (Namboku-chō). Cesarz obawiając się nadmiernych ambicji Takaujiego, starał się pozbawić go rzeczywistego wpływu na rozwój sytuacji w kraju i odmówił powierzenia mu stanowiska sioguna. Oburzony tym Takauji w 1336 roku wystąpił zbrojnie przeciwko cesarzowi i zmusił go do ucieczki. Na tronie cesarskim osadził lojalnego Kōmyō (1322–1380), a dwa lata później został pierwszym siogunem siogunatu Ashikaga (1338–1573)[5][6][7].
Na początku okresu Edo (1600–1868) Ieyasu Tokugawa (1543–1616) po zwycięskiej bitwie pod Sekigaharą został siogunem. W Ōta zlecił budowę świątyni Daikō-in u stóp góry Kana-yama, aby uczcić ducha Yoshishige Nitty i skłonił mnicha Donryū (1556–1623), aby został pierwszym, głównym kapłanem tego sanktuarium. Donryū był znany ze swojego współczucia dla dzieci i świątynia stała się miejscem ich edukacji i troski o nich. Obecnie ludzie nadal odwiedzają Daikō-in (nazywaną lokalnie „Donryū-sama”, należy do Jōdo-shū, "Sekty Czystej Ziemi), aby modlić się o zdrowie i dobrobyt dla swoich dzieci[5].
Po śmierci Ieyasu Tokugawy, jego ciało i duch zostały zachowane w chramie Nikkō Tōshō-gū w Nikkō i tradycją w kraju stało się coroczne tam pielgrzymowanie. Osoby podróżujące przejeżdżały po drodze przez Ōta, co stało się przyczyną wzrostu dobrobytu i prestiżu miasta[5].
W 1918 roku w mieście rozpoczęto budowę pierwszego samolotu pasażerskiego Japonii, a od 1932 roku i w czasie II wojny światowej, fabryka samolotów Nakajima produkowała w Ōta samoloty bojowe. Po wojnie fabryka zmieniła nazwę na Fuji Heavy Industries i przestawiła się na produkcję samochodów Subaru[5].
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
Przed II wojną światową podstawowym przemysłem Ōta była produkcja samolotów. Po wojnie przestawiono się na produkcję samochodów. Obecnie Ōta dorównuje dużym miastom przemysłowym w północnym Kantō, jak Utsunomiya i Kamisu. Maszyny, wyroby metalowe i tekstylia stanowią ponad 85% całkowitej produkcji przemysłowej. Pod względem zatrudnienia 34% siły roboczej jest w przemyśle transportowym, 13,7% – maszynowym i 11,5% – elektronicznym[5].
Główną uprawą jest ryż, ale także warzywa i owoce, m.in.: arbuzy, szpinak, truskawki i yamato-imo (odmiana Dioscorea japonica, ang. Japanese yam)[5].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Kofun Tenjin-yama z lotu ptaka
Haniwa wojownika z Ōta
Świątynia Daikō-in w Ōta
Pozostałości zamku Kanayama
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Na górze znajdują się pozostałości zamku Kanayama (znanego także jako zamek Ōta Kanayama lub zamek Nitta Kanayama), a u jej stóp – świątynia Daikō-in.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Geospatial Information Authority of Japan 2021 ↓, s. 23.
- ↑ a b Statistics Bureau of Japan 2021 ↓.
- ↑ a b 日本地図. Tokyo: Seibido Shuppan, 2018, s. 162, 163. ISBN 978-4-415-11272-5.
- ↑ Statistics Bureau of Japan 2011 ↓, s. 19.
- ↑ a b c d e f g h i j Outline of Ota City. City of Ota, Gunma. [dostęp 2021-02-04]. (ang.).
- ↑ a b Jolanta Tubielewicz: Historia Japonii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1984, s. 173. ISBN 83-04-01486-6.
- ↑ a b J.W. Hall: Japonia od czasów najdawniejszych do dzisiaj. Warszawa: PWN, 1979, s. 92. ISBN 83-06-00205-9.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Geospatial Information Authority of Japan: 令和3年 全国都道府県市区町村別面積調 (1月1日時点) (Reiwa 3rd year Area adjustment by prefecture, city, ward, town, and village (As of January 1)). gsi.go.jp, 2021. [dostęp 2021-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-06-05)]. (jap.).
- Statistics Bureau, Ministry of Internal Affairs and Communications: Preliminary Counts of the Population and Households. [w:] 2020 Population Census [on-line]. e-stat.go.jp Portal Site of Official Statistics of Japan, 2021. [dostęp 2021-09-19]. (ang.).
- 平成22年国勢調査 – 人口速報集計結果 (2010 Census - Population Bulletin Aggregation Results). e-stat.go.jp Portal Site of Official Statistics of Japan, 2011. [dostęp 2021-09-19]. (jap.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona oficjalna miasta (ang.)
