ARC Pijao (1974)
_assist_the_crew_of_the_Colombian_Navy_submarine_Pijao_(SO_28)_to_pull_in_on_board_Naval_Station_Mayport,_Fla.jpg) „Pijao” (2005) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
IK 68 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1 kwietnia 1972 |
| Wodowanie |
10 kwietnia 1974 |
 Kolumbia
| |
| Wejście do służby |
18 kwietnia 1975 |
| Los okrętu |
w służbie (stan na 2017) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
55,9 m |
| Szerokość |
6,3 m |
| Zanurzenie |
5,5 m |
| Zanurzenie testowe |
250 m |
| Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
| Materiał kadłuba |
stal amagnetyczna HY-80 |
| Napęd | |
| 4 silniki Diesla MTU, 1 silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach, 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu |
| Sensory | |
| sonar aktywny SRS M-1 H Atlas, sonar pasywny AN 5039A1 | |
| Uzbrojenie | |
| 14 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 x 533 mm |
| Wyposażenie | |
| system kierowania ogniem H.S.A. M-8, radar nawigacyjny, telefon podwodny, 2 peryskopy | |
| Załoga |
31-34 |
ARC Pijao (S-28) – kolumbijski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jeden z dwóch zakupionych przez Kolumbię niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1200. Został zwodowany 10 kwietnia 1974 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii i przyjęty do służby w Marynarce Kolumbii 18 kwietnia 1975 roku. Okręt, kilkakrotnie remontowany i modernizowany, nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2017 rok).
Projekt i dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
ARC „Pijao” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt o sygnaturze IK 68), nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1200, przedłużonej w stosunku do pierwszych okrętów typu o 1,6 m[2].
„Pijao” jest średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita jednostki wynosi 55,9 metra, szerokość 6,3 metra i zanurzenie 5,5 metra[2][3]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosi 11,3 metra, zaś średnica wykonanego ze stali amagnetycznej HY-80 kadłuba sztywnego 6,2 metra[4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1140 ton, a w zanurzeniu 1248 ton[1][a]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min[2][b], zasilany z akumulatorów ładowanych przez generatory AEG poruszane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami Diesla MTU 12V 493[6]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 22 węzły w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)[2][c]. Zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach i 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu[2]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[2]. Zbiorniki paliwa mieszczą 85 ton oleju napędowego[2], a energia elektryczna magazynowana jest w czterech bateriach akumulatorów liczących 120 ogniw, o pojemności 11 500 Ah i masie 257 ton[4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów[4], zaś autonomiczność 30 dób[6].
Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje: radar nawigacyjny, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem H.S.A. M-8, sonar aktywny SRS M-1 H Atlas, sonar pasywny (GHG) AN 5039A1[2]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES[2].
Załoga okrętu składała się początkowo z 5 oficerów oraz 26 podoficerów i marynarzy[1][2], a po modernizacji z lat 2010–2013 składa się z 34 osób (w tym siedmiu oficerów)[6].
Budowa i przebieg służby[edytuj | edytuj kod]
Jednostka została zamówiona przez rząd Kolumbii w 1971 roku[7] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 61)[2][8]. Stępkę okrętu położono 1 kwietnia 1972 roku[8][6], został zwodowany 10 kwietnia 1974 roku[1][8], a 19 czerwca tego roku odbył się uroczysty chrzest, na którym otrzymał nazwę „Pijao”[6]. Do służby w Marynarce Kolumbii przyjęto go 18 kwietnia 1975 roku[6].
Od listopada 1990 do maja 1991 roku okręt był remontowany w stoczni HDW (m.in. wymieniono akumulatory); kolejny dłuższy remont miał miejsce w latach 1999–2002, tym razem w stoczni Cotecmar w Cartagenie (m.in. wymieniono sonar na CSU 2-2 typu PSU 83-55)[6]. W grudniu 2008 roku Kolumbia zamówiła w stoczni HDW pakiet materiałowy i poprosiła o wsparcie techniczne przy modernizacji jednostki w krajowej stoczni Cotecmar[6]. Stosowną umowę podpisano 14 stycznia 2009 roku, a w połowie 2010 roku rozpoczęto modernizację okrętu, która obejmowała instalację nowych silników napędowych i akumulatorów, wymianę system kierowania ogniem na ISUS 90-III oraz systemu rozpoznania elektronicznego na UME-100[6][9], a także dostosowanie wyrzutni do nowych ciężkich torped i remont peryskopów[10]. Jednostka powróciła do służby w 2013 roku[11].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995 podaje wyporność serii 209/1200 wynoszącą 1180/1300 t[3]; K. Faulkner 1180/1268 t[5]; H. Ehlers 1158/1268 t[2].
- ↑ Według P.E. Fontenoya że moc siłowni wynosi 1500 KM[1], zaś według Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995 – 3600 KM[3].
- ↑ P.E. Fontenoy podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 330.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). s. 87.
- ↑ a b c Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: 1996, s. 163.
- ↑ a b c Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). s. 86.
- ↑ Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: 2004, s. 460.
- ↑ a b c d e f g h i Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). s. 88.
- ↑ Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2013 (119). s. 73.
- ↑ a b c Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: 1996, s. 69.
- ↑ Przemysław Łuczyński. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 2/2009 (86). s. 2.
- ↑ Marcin Chała, Tomasz Grotnik. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2011 (114). s. 3.
- ↑ Nacira Badrán Muñoz: Colombia tiene los submarinos más modernos de Latinoamérica. El Universal. [dostęp 2017-01-27]. (hiszp.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marcin Chała, Tomasz Grotnik. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2011 (114). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2013 (119). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Przemysław Łuczyński. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 2/2009 (86). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X.
- Nacira Badrán Muñoz: Colombia tiene los submarinos más modernos de Latinoamérica. El Universal. [dostęp 2017-01-27]. (hiszp.).