Adamastor (1896)
.jpg)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1 stycznia 1895 |
| Wodowanie |
12 lipca 1896 |
 Portugalia
| |
| Nazwa |
Adamastor |
| Wejście do służby |
2 sierpnia 1897 |
 Portugalia
| |
| Wejście do służby |
1910 |
| Wycofanie ze służby |
16 października 1933 |
| Los okrętu |
złomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1729 t normalna |
| Długość |
74 m między pionami |
| Szerokość |
10,72 m |
| Zanurzenie |
4,65 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe o mocy 4000 KM, 4 kotły parowe, 2 śruby | |
| Prędkość |
18 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa 149 mm L/30 (2 × I) 4 działa 105 mm L/40 (4 × I) 4 działa 65 mm 2 działka 37 mm 3 wt 356 mm | |
| Opancerzenie | |
| pokład 30 mm wieża dowodzenia i maski dział 63 mm | |
| Załoga |
237 |
.svg){kind=small}
Adamastor – krążownik portugalskiej marynarki wojennej, jedyny okręt swojego typu. Został zbudowany we włoskiej stoczni Orlando w Livorno w 1896 roku. Przedstawiał typ małego krążownika pancernopokładowego, przeznaczonego głównie do służby kolonialnej. Odegrał ważną rolę w rewolucji republikańskiej 5 października 1910 roku w Lizbonie, ostrzeliwując siedzibę królewską. Służył głównie w koloniach portugalskich, a podczas I wojny światowej brał udział w walkach w Mozambiku w 1916 roku. Został wycofany ze służby w 1933 roku.
Wyporność okrętu wynosiła 1729 ton, a uzbrojenie główne składało się z dwóch dział kalibru 149 mm i czterech kalibru 105 mm. Napędzały go maszyny parowe, zapewniając prędkość do 18 węzłów.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Okręt został zbudowany w ramach programu wzmocnienia marynarki portugalskiej ogłoszonego dekretem królewskim z 20 marca 1890 roku[1]. Jego bezpośrednią przyczyną stały się zadrażnienia w stosunkach z Wielką Brytanią w kwestii kolonii afrykańskich[1]. Ambitny program zakładał zbudowanie czterech pancerników obrony wybrzeża i 10 krążowników średniej wielkości, lecz zła sytuacja finansowa kraju umożliwiła zamówienie w ciągu kolejnej dekady tylko pięciu krążowników, z tego czterech małych, i jednego niszczyciela[2][3]. Pierwszym z nich był mały krążownik pancernopokładowy „Adamastor” zamówiony we włoskiej stoczni Cantiere navale fratelli Orlando w Livorno, na który środki zebrano w drodze zbiórki publicznej[2]. Stępkę pod budowę położono 1 stycznia 1895 roku, a okręt wodowano 12 lipca 1896 roku[2][a]. Okręt ukończono do prób w maju 1897 roku[4]. Krążownik wszedł do służby 3 sierpnia 1897 roku[b]. Otrzymał nazwę od mitycznego ducha mórz Adamastora z literatury portugalskiej[5]. Budowa kosztowała w przeliczeniu niecałe 80 tysięcy funtów szterlingów[6].
„Adamastor” był małym krążownikiem pancernopokładowym z częściowym pokładem pancernym, określanym z tej racji w literaturze jako krążownik nieopancerzony[2][7]. Pomimo ograniczonej wielkości i możliwości bojowych, okręt okazał się udaną jednostką do zadań kolonialnych, niesprawiającą problemów technicznych i najbardziej długowieczną z portugalskich krążowników[6]. Zastosowane dość przestarzałe kotły cylindryczne charakteryzowały się małą zawodnością i łatwością napraw, a prędkość była wystarczająca[6]. Charakterystyki „Adamastora” stały się wzorem dla skonstruowania kolejnych dwóch krążowników, jednak konkurs na ich budowę wygrała francuska stocznia Normand i jej projekt krążowników typu Sâo Gabriel ostatecznie różnił się od niego[1].
Opis
[edytuj | edytuj kod]
Okręt miał typową architekturę krążowników tego okresu. Kadłub miał podniesiony pokład dziobowy i rufowy z ustawionymi na nich pojedynczymi działami, a na pokładzie górnym na śródokręciu, osłoniętym wysokim nadburciem, ustawione były na obu burtach pozostałe działa[8]. Dziobnica była taranowa, a rufa miała formę krążowniczą. Palowy maszt dziobowy znajdował się przed małą nadbudówką dziobową, a sylwetkę okrętu uzupełniały dwa wysokie lekko pochyłe kominy i maszt rufowy[8]. Oba maszty posiadały marsy bojowe, a pod nimi platformy z reflektorem[4]. Część podwodna była pokryta drewnem i blachą miedzianą w celu ułatwienia konserwacji przy służbie w koloniach[2]. Kadłub dzielił się na 23 przedziały wodoszczelne i posiadał dno podwójne[4]. Wykonany był ze stali[9]. Wyporność normalna wynosiła 1729 ton[2][7]. W źródłach z epoki spotyka się też wartości wyporności, bez bliższego opisu: 1962 tony[4] lub 1993 tony[9]. Długość między pionami wynosiła 74 m[7]. Spotyka się też długość, bez opisu, 76,2 m[9]. Szerokość kadłuba wynosiła 10,72 m, a zanurzenie 4,65 m[7]. Załoga obejmowała 237 osób[2].
Uzbrojenie główne składało się z dwóch pojedynczych armat kalibru 15 cm Kruppa (faktycznie 149,1 mm) w stanowiskach z maskami ochronnymi, ustawionych na pokładzie dziobowym i rufowym[6][c]. W Portugalii były one oznaczone K.15/30[10]. Działa te były starszego modelu, o nominalnej długości L/30 (30 kalibrów) i małej szybkostrzelności[6]. Długość lufy faktycznie wynosiła 27,1 kalibrów[10]. Strzelały pociskami przeciwpancernymi o masie 39 kg i burzącymi o masie 40,4 kg[10]. Według części publikacji, działa artylerii głównej następnie wymieniono na nowsze francuskie zbliżonego kalibru systemu Caneta, dla ujednolicenia artylerii we flocie, lecz szczegóły nie są znane[1].
Uzbrojenie główne uzupełniały cztery pojedyncze szybkostrzelne armaty Kruppa kalibru 105 mm, rozmieszczone w czterech sponsonach burtowych na pokładzie górnym, w części dziobowej i rufowej[6][4]. W Portugalii były one oznaczone K.10.5/40[10]. Nominalna długość działa wynosiła L/40, a faktyczna długość lufy L/37,4[10]. Strzelały one pociskami o masie 14 kg[10].
Uzbrojenie pomocnicze stanowiły cztery działa kalibru 65 mm L/40 umieszczone w stanowiskach burtowych na pokładzie górnym na śródokręciu[6]. Prawdopodobnie były to używane w Portugalii francuskie działa 65 mm Hotchkissa QF, oznaczone H(tr.)65/40, strzelające pociskami o masie 4 kg[10]. Dodatkowo okręt był uzbrojony w dwa działka rewolwerowe kalibru 37 mm[6]. Według niektórych publikacji, „Adamastor” miał także 9-funtowe (zapewne 5 cm) działa Kruppa, bez bliższych szczegółów[10]. Publikacje z epoki podawały również dwa karabiny maszynowe (działka szybkostrzelne) Nordenfelta na marsach bojowych[4]. Uzbrojenie dopełniały trzy pojedyncze wyrzutnie torpedowe kalibru 356 mm[6]. Jedna z nich była nieruchoma w stewie dziobowej, a dwie obrotowe na pokładzie na każdej z burt[4].
Opancerzenie kadłuba obejmowało jedynie częściowy wewnętrzny pokład pancerny w formie skorupy nad maszynownią, chroniący wystające cylindry maszyn parowych, o grubości 30 mm[2]. Opancerzone były też maski dział i wieża dowodzenia, pancerzem o grubości 63 mm[2].
Napęd stanowiły dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o mocy łącznej indykowanej 4000 KM, napędzające dwie śruby[2][4]. Parę dostarczały cztery cylindryczne kotły płomieniówkowe[2]. Ciśnienie robocze kotłów wynosiło maksymalnie 10,9 atmosfery (160 psi)[4]. Prędkość projektowa wynosiła 16 węzłów przy ciągu naturalnym i 17,3 węzła przy ciągu wymuszonym, natomiast na próbach okręt ją przekroczył, osiągając 17,19 węzła przy ciągu naturalnym i 18,04 węzła przy ciągu wymuszonym i mocy indykowanej 4030 KM[4]. Zapas paliwa – węgla był znaczny jak na okręt tej wielkości i wynosił 420 ton, co pozwalało na uzyskanie zasięgu 4600 mil morskich przy prędkości 10 węzłów[2].
Wyposażenie obejmowało dwie prądnice, dające prąd o napięciu 65 V i natężeniu 110 A, napędzane silnikami parowymi[4]. Prąd używany był między innymi przez dwa wentylatory kotłowni z silnikami o mocy po 2 KM oraz dwa reflektory o średnicy 400 mm z lampami Pasqualin[4].
Służba
[edytuj | edytuj kod]_(cropped).png)
Banderę okrętu podniesiono 2 sierpnia 1897 roku w Livorno, po czym 3 sierpnia wyruszył do Portugalii[5]. Jako przez pewien czas najnowsza jednostka floty, używany był na początku także do celów reprezentacyjnych. W 1898 roku „Adamastor” odbył daleki rejs mający na celu prezentację bandery, do Brazylii, Urugwaju, Argentyny, Angoli i na Wyspy Zielonego Przylądka[5]. Pełnił następnie głównie służbę związaną z portugalskimi koloniami[11].
Krążownik odegrał wiodącą rolę w rewolucji republikańskiej w październiku 1910 roku, stacjonując wówczas w Lizbonie, z krążownikami „Sâo Rafael” i „Dom Carlos”. Załoga bezpośrednio przed tym aresztowała część nieprzychylnych oficerów, a jej przywódcą został por. José Mendes Cabeçadas[11]. Trzy strzały z „Adamastora” w kierunku pałacu królewskiego Palácio das Necessidades 4 października były sygnałem do rewolucji[11]. Okręt następnie wraz z „Sâo Rafael” ostrzeliwał pałac królewski, a jego marynarze wzięli udział w krótkotrwałych starciach w mieście, które doprowadziły do obalenia monarchii w Portugalii[12]. Już 31 października NRP „Adamastor” pod nową banderą został wysłany w rejs do państw Ameryki Południowej, w celu zdobycia uznania międzynarodowego dla republikańskiego rządu Portugalii[11].
W czasie I wojny światowej, w której początkowo Portugalia była neutralna, krążownik w 1914 i 1915 roku głównie eskortował transporty z wojskiem między metropolią a Mozambikiem[11] Po przystąpieniu do wojny po stronie ententy, „Adamastor” brał udział w działaniach przeciwko Niemcom na północy Mozambiku. W dniach 21, 23 i 27 maja wspierał artylerią natarcia nad rzeką Rovuma, a jego marynarze walczyli też na lądzie[13]. Poniósł przy tym straty 4 zabitych, 18 rannych i 5 zaginionych[13]. W kolejnych miesiącach krążownik dalej działał w rejonie Mozambiku[1]. W czerwcu 1916 roku osłaniał ewakuację portugalskich wojsk[6]. Przy tym, na jego pokład zabrano zapasy złota z kolonii[14]. Okręt został za działania w Mozambiku odznaczony po wojnie Orderem Wieży i Miecza[14].
Po wojnie „Adamastor” kontynuował służbę w koloniach, a w latach 20. pozostał jedynym portugalskim czynnym krążownikiem[14]. W 1926 roku reprezentował Portugalię na Wystawie Światowej w Filadelfii w USA[14]. Na początku lat 30. nie przedstawiał już większej wartości bojowej, pozostając głównie jako stacjoner w Makau[14]. Podczas japońskiej interwencji w Chinach, wysadził desant w Szanghaju w celu ochrony portugalskich obywateli[14]. 18 czerwca 1932 roku okręt został zdeklasowany do awiza II klasy[14]. Między 8 marca a 1 lipca 1933 roku okręt, pomimo złego stanu technicznego, płynąc z maksymalną prędkością 4 węzłów, odbył ostatni rejs z Makau do Portugalii[15]. 16 października tego roku został skreślony z listy floty, po czym w kwietniu 1934 został sprzedany na złom[15].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Według źródła z epoki Notes on Naval Progress 1898 ↓, s. 29, okręt zamówiono w kwietniu 1895 roku, a wodowano 13 lipca 1896 roku. Data wodowania 12 lipca także w Conway’s... 1979 ↓, s. 378.
- ↑ Anca i Mitiuckow 2011 ↓, s. 13, natomiast według Lisycyn 2015 ↓, s. 264 – 2 sierpnia 1897 roku.
- ↑ W mniej dokładnych publikacjach kaliber dział jest niepoprawnie zaokrąglany jako 150 mm (np. Anca i Mitiuckow 2011 ↓, s. 19)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Anca i Mitiuckow 2011 ↓, s. 12.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Lisycyn 2015 ↓, s. 264.
- ↑ Conway’s... 1979 ↓, s. 377.
- ↑ a b c Anca i Mitiuckow 2011 ↓, s. 13.
- ↑ a b c d e f g h i j Lisycyn 2015 ↓, s. 264-265.
- ↑ a b c d Conway’s... 1979 ↓, s. 378.
- ↑ a b Na podstawie rysunku Lisycyn 2015 ↓, s. 264
- ↑ a b c Brassey 1902 ↓, s. 246.
- ↑ a b c d e f g h Norman Friedman: Naval weapons of World War One. Seaforth Publishing, 2011, s. 315. ISBN 978-1-84832-100-7. (ang.).
- ↑ a b c d e Anca i Mitiuckow 2011 ↓, s. 14-15.
- ↑ H. V. Livermore: A New History of Portugal. Cambridge University Press, 1976, s. 317. (ang.).
- ↑ a b Anca i Mitiuckow 2011 ↓, s. 11.
- ↑ a b c d e f g Anca i Mitiuckow 2011 ↓, s. 16.
- ↑ a b Anca i Mitiuckow 2011 ↓, s. 17.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alejandro A. Anca, Nikołaj Mitiuckow. Krążowniki Portugalii. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2011. XVIII (109), wrzesień – październik 2011. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860–1905. Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene Kolesnik (red.). Londyn: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
- Fiodor Lisycyn: Kriejsiera Pierwoj Mirowoj. Unikalnaja encykłopiedija. Moskwa: Jauza – Eksmo, 2015, seria: Arsenał Kollekcyja. ISBN 978-5-699-84344-2. (ros.).
- Office of Naval Intelligence: Notes on Naval Progress. U.S. Government Printing Office, 1898.
- The Naval Annual, 1902. T.A. Brassey (red.). Portsmouth: J. Griffin and Co., 1902. (ang.).
| Marinha Portuguesa |
|
|---|